పొద్దు

-పట్రాయని సుధారాణి

కళ్ళు మూసుకొని ధ్యానం చేసుకుంటూ ఉన్న ప్రవీణ ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడింది. కోవెల ఇప్పటివరకూ ఎంత ప్రశాంతంగా ఉంది! ఎక్కడిదీ ఘంటానాదం… ఎవరూ కనిపించరేం? వెనక్కి తిరిగి చూసింది.

దేవుడి విగ్రహం రాయిలా నిలబడి ఉంది. రాయిలా ఉన్న తనను, తను సృష్టించిన మనిషి ఇంత అందమైన రూపంలో సృష్టించి నిలిపినందుకు గర్వపడుతూ ఒకింత దరహాసాన్ని తొణికిస్తూ ఉంది.

ఇంతకీ ఈ గంటనెవరు మ్రోగిస్తున్నట్టు?

దానికదే ఎలా మ్రోగుతోంది? ఆగదేం?

అబ్బ…బ్బ… ఎలా దీన్ని ఆపడం? చెవులు శబ్దాన్ని భరించలేక పోతున్నాయి. అంతకంతకూ ధ్వని పెరిగిపోతోంది. మెదడులో నాళాలు చిట్లిపోతాయా అన్నట్టుగా ఉందే… ఒద్దు… భరించలేను…

గట్టిగా చెవులు మూసేసుకుంది.

“ప్రవీణా, లే. టైమ్ చూడు, లేటయి పోతోందని హడావిడి పడతావ్.” పరిచయమైన గొంతు విని ధైర్యంగా కళ్ళు తెరిచి చూసింది. గెడ్డం గీసుకోడానికి సిద్ధ పడుతూ చేతిలో రేజర్, బుగ్గల నిండా సబ్బునురుగు… రవీంద్రని పోల్చుకున్నాక చటుక్కున లేచి మంచం దిగింది.

అనాలోచితంగానే గోడవేపు చూసి ‘ఏడయిపోయిందే’ అని పరుగుపెడుతున్న ప్రవీణని చూసి నవ్వుకున్నాడు రవీంద్ర.

రాత్రి రకరకాల ఆలోచనలతో పక్కమీద దొర్లగా దొర్లగా ఎప్పుడో ఏ తెల్లారుఝామునో నిద్రాదేవి కరుణించింది. ఇంతకీ ఆ కల ఏమిటి…కలలకి అర్థం ఉంటుందా ఉండదా? ఉంటే ఏమిటి ఆ కల? చెవులు రింగుమంటున్న ఆ నాదం ఇంకా మనసుని కలవరపెడుతూనే ఉంది. అసంకల్పితంగానే రోజూ చేసే పనులన్నీ చేసుకుంటోంది ప్రవీణ.

తన కన్నా ముందే నిద్రలేచిన అత్తగారు వంటింటి బాధ్యత నెత్తినేసుకున్నట్టున్నారు. కాఫీ కప్ అందుకుంటూ ప్రవీణ అడిగింది ఆవిడని. చిన్నత్తయ్యగారు వాళ్ళు ఎన్ని గంటలకి వస్తున్నారూ అని.

“ఏదీ వీడు తెమిలి వెళ్ళి తీసుకురావద్దూ? ఏ పదో పదకొండో అవుతుంది. ఏం తక్కువ దూరమా?” స్నానం చేసి వస్తున్న కొడుకునుద్దేశించి అందావిడ.

ఆవిడ చెల్లెలు, మరిది, కొడుకు, కోడలు ఏదో పెళ్లి కోసం ఈ ఊరొచ్చి ఆవిడని చూడడం కోసం ఇవాళ వస్తామన్నారు. అందుకే ఆవిడ హడావిడి. ప్రవీణకి కొత్త ఉద్యోగం. అప్పటికే పిల్లల కోసం రెండుసార్లు శలవలు వాడేసింది. మరి పెట్టడం కుదరదు. పిల్లలకి, రవీంద్ర కి శలవే కాబట్టి పని తొందరగా చెయ్యవలసిన అవసరం లేదు. అర్థం చేసుకొనే మనిషి కాబట్టి అత్తగారితో సమస్య లేదు.

రవీంద్ర వంటింట్లోకి తొంగి చూశాడు. “ప్రవీణా, నువ్వు నిద్రలో ఉండగా ఏదో ఫోన్ వచ్చింది. చూశావా? నేను బాత్రూంలో ఉన్నానప్పుడు.” చెప్పి వెళ్ళి పోయాడు.

తనని ఇంతసేపూ కలవర పరిచిన కలలోని గుడి గంటకీ, చెవి పక్కనే పెట్టుకొని పడుకున్న సెల్ ఫోన్ రింగ్ టోన్ కీ లంగరు అందింది ప్రవీణకి. మనసు తేలిక పడింది.

సెల్ తీసి మిస్డ్ కాల్స్ చూసింది. ఆశ చేసింది. ‘ఎందుకు చేసిందబ్బా?’ అనుకుంటూ ఆశ నంబరు డయల్ చేసింది.

అక్క గురించి ఏదో కంప్లైంట్ చేద్దామని వచ్చిన రాహుల్ క్షణ క్షణానికి అమ్మ మొహంలో మారుతున్న భావాలని ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ నిలబడి పోయాడు.

“నిజంగానా…. అవునా… ఓకే… నేను మళ్ళీ చేస్తాలే… బై…” అంటూ ఫోన్ కట్ చేసి రాహుల్ వేపు చూసింది ప్రవీణ. ఏమనుకున్నాడో మరి అమ్మతో ఏమీ చెప్పకుండానే వెళ్ళి పోయాడు, “పాలు తాగేవా నాన్నా” అన్న అమ్మ ప్రశ్నకి ఊ కొడుతూ.

ఫోన్ లో ఆశ చెప్పిన విషయం ప్రవీణని గాల్లో తేలుస్తోంది. ‘ఎన్ని రోజుల నుంచి ఎదురుచూస్తున్న అవకాశం! ఇన్నాళ్ళకు చేతికందొస్తోంది. ఎప్పుడూ పల్లవికే దొరికే ఛాన్స్… ఇవాళ నాదే…’

మనసులో పదే పదే అనుకుంటూ అద్దం ముందు నిల్చొని తనలో తనే మురిసి పోతోంది ప్రవీణ.

ఒత్తైన తలకట్టు, తీర్చిన పెదవులు, సూటిగా కోటేరేసిన ముక్కు, లేత మొహం… ఇవన్నీ ఒక ఎత్తు కాగా చక్కని పలువరుస, స్పష్టమైన ఉచ్చారణ, భావగర్భితమైన మాట తీరు మరో ఎత్తు. ప్రవీణని చూసిన వెంటనే, కొద్ది పరిచయం తోనే ఎదుటి వ్యక్తిని ఆకర్షించి ఆకట్టుకోగల లక్షణాలు. ఒకప్పుడు ‘ఆ వృత్తికి అవసరం లేదేమో మరి’ అని జనం టెలివిజన్ లో చూసే వాళ్ళని గురించి అనుకునే లక్షణాలన్నీ ప్రవీణలో మూర్తీభవించి ఉన్నాయి.

ప్రవీణకి న్యూస్ రీడర్ ఉద్యోగం అనుకోకుండా దొరికింది. ఇంటిపని, పిల్లల పెంపకంలో తలమునకలయి ఉద్యోగ ప్రయత్నమే మానుకుంది చాలాకాలం. పిల్లలు కొద్దిగా పెద్దయి అత్తగారు తమ దగ్గరే ఉండడానికి వచ్చిన తర్వాత బోలెడు తీరిక దొరికింది. న్యూస్ రీడర్స్ కావాలంటూ ఓ ఛానెల్ చేసిన ప్రకటన కళ్ళబడి, అప్లికేషన్ పంపించడం, ఎందరితోనో పోటీ పడి ఉద్యోగం సంపాదించుకోవడం అనుకోకుండానే జరిగిపోయాయి.

ఉద్యోగం ప్రవీణ జీవితంలో కొత్త ఉత్సాహం నింపింది. రోజు రోజుకీ ఛానెల్స్ మధ్య పెరుగుతున్న స్పర్థ వల్ల కొత్త కొత్త సంచలనాత్మక వార్తలెన్నో వెలుగు చూస్తున్నాయి. ప్రవీణ కి మాత్రం ఉద్యోగ జీవితంలో ఒక అసంతృప్తి ఉండిపోయింది. తను పనిచేసే ఛానెల్ లో ఇద్దరు కలిసి న్యూస్ చదువుతారు. ఒక సీనియర్ ని, ఒక జూనియర్ ని కలిపి వార్తలు ఇస్తారు. ముఖ్యమైన వార్తలన్నీ సీనియర్ కోటాలోకి వెళ్లిపోతున్నాయి. సాదా సీదా వార్తలు, షేర్ మార్కెట్ ధరలు, వాతావరణం తన ఖాతాలో పడుతున్నాయి. ఇష్టమైన వృత్తిలో ఉంటున్నా ముఖ్యమైన వార్తలని, జనం ఆసక్తిగా ఎదురుచూసే ముఖ్యాంశాలని తనే అందించాలన్న కోరిక తీరడంలేదు. ఇప్పట్లో తీరేది కూడా కాదని నిరాశ చేసుకుని ఉన్న ఈ సమయంలో వచ్చింది ఆశ ఫోన్.

ఈ రోజు తనతో పాటు వార్తలు చదవవలసిన పల్లవికి చాలా అర్జెంట్ పని వచ్చి పడిందని, సమయానికి మరెవరూ అందుబాటులో లేరు కనుక ఇద్దరి వార్తలూ ప్రవీణే చదవ వలసి ఉంటుందని చెప్పడానికే ఆశ ఫోన్ చేసింది. ప్రవీణ మనసులో ఆనంద కెరటాలు ఉవ్వెత్తున ఎగిసి పడడానికి కారణం ఇంకోటి. వివరాలు ఇంకా పూర్తిగా తెలీక పోయినా చాలా ముఖ్యమైన వార్త బ్రేకింగ్ న్యూస్ గా రాబోతోందట. ఛైర్మన్ గారి కేబిన్ నుంచి అస్మదీయులు తస్కరించిన సమాచార మని ఆశ చెప్పిన మాట.

బ్రేకింగ్ న్యూస్ అంటే తమ ఛానెల్ ప్రయోజకత్వం వల్లనే వెలుగు చూసిన వార్తలు. వాటిని పదే పదే ప్రసారం చేస్తూ ఊదరగొడతాయి ఛానెల్స్. ఏ రాజకీయ నాయకుడు ఎన్నో కోట్లు వెనకేసుకున్నాడు అనో, ఏ సినిమా టాప్ హీరో కూతురు ఎవడితో లేచిపోయి ఎలా పెళ్ళి చేసుకుందో, ఏ మూల బాంబులు పేలి ఎన్ని జీవితాలు హతమారిపోయాయో అనో ‘ఇవేగా బ్రేకింగ్ న్యూస్ లు? ఇవాళ ఎవరికి మూడిందో?’ అనుకుంది ప్రవీణ.

ఏమయితేనేం, తన చిరకాలవాంఛ నెరవేరబోతోంది. పల్లవికి ఈ పూట అంత అర్జెంటు పని తగిలించిన దేవుడికి అభివాదాలు తెలుపుకుంటూ అద్దం ముందు నుంచి కదిలింది ప్రవీణ.

ప్రవీణ బయల్దేరుతుండగా అన్నారు అత్తగారు. “అందరం ఇంట్లోనే ఉంటాంగా? ఆదివారం తీరిగ్గా న్యూస్ లో నిన్ను చూడొచ్చు. నువ్వు న్యూస్ చదువుతుండగా చూడాలని మా మాలక్ష్మికి ఎప్పటినుంచో కోరిక. వాళ్ళ ఊళ్ళో మీ ఛానెల్ రాదు కదూ” అని.

ప్రవీణ గుండెల్లో ఎప్పటినుంచో ఉన్న కోరిక తెలిసిన రవీంద్ర అభినందించాడు. పని ఎక్కువగా ఉంటే లేట్ అవచ్చని, దెబ్బలాడుకొని నాయనమ్మని, రాబోయే చుట్టాలని అవస్థ పెట్టొద్దని పిల్లల్ని హెచ్చరించి వెళ్ళింది ప్రవీణ.

* * *

“ఏమిటింతకీ న్యూస్, తెలిసిందా?” అడిగింది ఆశని ప్రవీణ.

“పూర్తిగా వివరాలు తెలీదనుకో. కాని సినిమా వాళ్ళకు సంబంధించినదనుకుంటా.”

ఆశ మాటలు వినగానే ప్రవీణ మనసు గంతులు వేసింది. సినిమా వాళ్ళ న్యూస్ ఏదయినా సరే ఛానెల్స్ కి పండగే. జనానికి ఊపిరి బిగ పట్టి వినే ఆసక్తే. ఓ హీరో తల్లి తండ్రులని తన్ని తగలేసాడనో, ఓ హీరో మరో హీరోని చితక తన్నించాడనో న్యూస్ ఛానెల్స్ కి కొద్దిగా ఉప్పందితే చాలు… పోటీలు పడి మరీ మరీ ప్రసారం చేసేస్తారు. ప్రజలు సరే… విరగబడి చూస్తారు. ‘వ్యక్తుల ప్రైవేటు బతుకు వారి వారి స్వంతం. పబ్లికున నిలబడితే ఏమేనా అంటాం’ అన్న మహాకవి వాక్యాలు సినీ జీవులకి మరీ అన్వయిస్తాయేమో.

అందుకే సినిమాకి సంబంధించిన సంచలన వార్తలను ఏ ఛానెల్ వదులుకోదు. ఎంత రసస్ఫోరకంగా, ఉత్తేజపరిచేదిగా ఆ వార్తను ప్రసారం చెయ్యాలా అనే పనిలోనే టివి ఛానెల్స్ అన్నీ తలమునకలవుతాయి.

ఈ మధ్య విడుదలయిన జగత్ కంత్రీ, బుజ్జిపండు, ఆటాపాటా సినిమాలకు సంబంధించినదే ఆ న్యూస్ అని తెలిసింది ప్రవీణకి. అందులో చాలా అశ్లీలమైన దృశ్యాలున్నాయని, హీరో హీరోయిన్లతో రొమాన్స్ పేరిట చేసిన విచ్చలవిడి శృంగార సన్నివేశాలు సెన్సారు కత్తెరకు బలి కాకుండా బయటపడ్డాయని, కుటుంబ సమేతంగా చూడవచ్చంటూ సర్టిఫికెట్ జారీ చేసిన బోర్డు వారిగురించి చాలా విశ్లేషణాత్మకమైన అంశాలతో వార్తా కథనాన్ని రాసాడు భరణి.

వార్త ప్రసారానికి ముందే బ్రేకింగ్ న్యూస్ అంటూ టివి తెర పై స్క్రోలింగ్ వార్త వెళ్ళింది. ముఖ్యమైన వార్త ప్రసారం కాబోతోందని, వార్తల కార్యక్రమం చూడమని ప్రేక్షకులకి పదే పదే సందేశాలు వెళ్ళాయి.

న్యూస్ చదవాల్సిన టైమ్ వచ్చింది. రికార్డింగ్ ప్రారంభమైంది. ప్రముఖ నిర్మాతలు నిర్మించిన ఆ చిత్రాలలో అసభ్యంగా ఉన్న సన్నివేశాలు, ఆడదాన్ని అంగడిబొమ్మని చేసి ఆడిస్తున్న వాణిజ్య ప్రపంచ విధానాలని తీవ్రంగా నిరసిస్తూ రాసి ఉన్న వార్తలని ఎంతో స్పష్టంగా, భావయుక్తంగా చదివి రికార్డింగ్ ముగియగానే తేలిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకుంది ప్రవీణ.

డెస్క్ దగ్గర ఆ రోజు హాట్ టాపిక్ అదే. అక్కలు, అన్నలు, అమ్మా, నాన్న, పిల్లలతోనే కాదు, పెద్దగా పరిచయం లేని స్నేహితులతో కూడా కలిసి చూడలేనట్టుగా తయారయింది సినిమా వినోదం అని సుష్మ వాపోయింది.

సకుటుంబంగా చూడవలసిన గొప్ప సినిమా అన్న ప్రకటనకి పడిపోయి ఉద్యోగం వచ్చిన కొత్తలో అమ్మా నాన్నతో కలిసి వెళ్ళిన శాంత సినిమా నిండా బూతు జోకులు, అక్కర్లేని బెడ్రూం దృశ్యాలు మరి చూడలేక మధ్యలోనే వచ్చేసిందిట.

హీరో హీరోయిన్ల శృంగార వీర విహారాన్ని చూడలేక చేష్టలుడిగి కూర్చుండిపోయిన అమ్మమ్మని అతి కష్టం మీద లేవదీసి తీసుకొచ్చిందిట పావని. ఒక్కొక్కళ్ళది ఒక్కో విషాద భరితమైన అనుభవం.

ప్రవీణకి కూడా ఇలాటి అనుభవాలు పిల్లలు చిన్నగా ఉండగా ఎదురయ్యాయి. అందుకే పిల్లలు ఎదుగుతున్న వయసులో వారిమీద అనవసరమైన ప్రభావాలేం పడకూడదని ప్రయత్నిస్తోంది. శలవల్లోకూడా సినిమాలకు వద్దంటుంది. కార్టూన్, యానిమేషన్ సినిమాలంటే అందరికీ ఇష్టం కనుక అవే చూస్తారు.

“అమ్మా మా ఫ్రెండ్సందరూ అన్ని సినిమాలు చూసి కథ చెప్తారే. ఎప్పుడు వినడమేనా? మేం కూడా చూడొద్దా” అని తెలివిగా అడుగుతుంది పాప. ప్రవీణ సమాధానం మాత్రం “నో…”

టివి చూసినా రిమోట్ పక్కన పెట్టుకొని ఛానెల్స్ మారుస్తూ చూడడమే ప్రవీణ పాలసీ. ఏమాత్రం అసభ్యంగా అనిపించినా సెన్సారు చేసేస్తుందని రవీంద్ర తనని ముద్దుగా కత్తెర అని పిలుస్తాడని కూడా తెలుసు.

కేవలం తన మొహాన్నే చూపిస్తూ వార్తలు ప్రసారం చేస్తుంటే ఇంట్లో వాళ్లు, చుట్టాలు ఎలా స్పందిస్తూ ఉంటారో అని ఊహల పల్లకిలో ఊరేగి దిగుతూ ఉండగా… వార్తలు ప్రారంభం అయ్యాయి టివిలో.

ఒకేసారి అన్ని టివి తెరల మీద తన బొమ్మ కదులుతూ వార్తలు వినిపిస్తుంటే అందరూ ఒకేసారి “బ్రేకింగ్ న్యూస్” అని గట్టిగా అరిచారు ప్రవీణని ఉత్సాహ పరుస్తూ. ముసిముసిగా నవ్వుతూనే వార్తలని శ్రద్ధగా వినసాగింది ప్రవీణ ఎక్కడైనా తప్పు దొర్లలేదు కదా అని.

న్యూస్ రీడర్ ముఖం పైనుంచి ఆ సినిమాలను ప్రదర్శిస్తున్న థియేటర్ల ఫొటోలు, సినిమాలు చూసి వస్తున్న జనాల ప్రతిస్పందనలతో కూడిన వార్తలు వరుసగా వస్తున్నాయి. రోడ్లపైన పెద్దసైజులో తగిలించిన హోర్డింగులలో ఎలాంటి అశ్లీలమైన దృశ్యాలున్నాయో, పాదచారులకూ, వాహన చోదకులకూ అవి ప్రాణాంతకంగా ఎలా పరిణమించగలవో వివరిస్తూ, వారితోనే ఆ మాటలు చెప్పిస్తున్నారు న్యూస్ రిపోర్టర్లు. మధ్య మధ్య స్టూడియోలో ప్రవీణ ముఖం చూపిస్తూ, వార్తలు సాగుతున్నాయి.

సినిమాలలో సభ్యతను మరిచిపోయి, హద్దులు చెరిపేస్తూ, క్లాసిక్స్ తీస్తారన్న పేరున్న దర్శకులు కూడా కాసుకు బానిసలవుతూ ఎలాంటి చిత్రాలు తీస్తున్నారో, ఎంత నీచానికి ఒడిగడుతున్నారో, అందుకు కారణాలను విశ్లేషిస్తూ ఆసక్తికరంగా సాగిపోతున్నాయి వార్తలు.

ఒక్కసారిగా ప్రవీణ ఉలిక్కి పడింది.

అదేమిటి… అబ్బా… ఛీ… అమ్మో…. బాబోయ్…

తెరమీద ప్రసారం అవుతున్న ఒక్కో దృశ్యం ప్రవీణని తీవ్రమైన ఉద్విగ్నతకు లోను చేస్తోంది.

“సినిమాలలో అసభ్యమైన సన్నివేశాలను తొలగించడానికి సెన్సారు బోర్డు ఉందా లేదా? ఉంటే ఏం చేస్తోంది? క్లీన్ సర్టిఫికెట్ ఇచ్చి ఉండకపోతే ఆ విషయం అందరికీ తెలిసేలా బోర్డులు తయారు చెయ్యక్కరలేదా?” అని విరుచుకు పడుతోంది మహిళాసమితి కన్వీనర్. అందరికీ నోటీసులు పంపించామని, తగిన చర్యలు తీసుకుంటామని, నిర్మాతలు, థియేటర్ యజమానులు ఎంత గొప్పవారైనా వదిలేది లేదని హామీలు గుప్పిస్తున్నారు ఎస్పీలు, డీ ఎస్పీలు.

కాని ప్రవీణ అవన్నీ గమనించే స్థితిలో లేదు.

తెరమీద క్షణక్షణానికి మారిపోతున్న సన్నివేశాలన్నీ ఆమె మస్తిష్కంలో అలజడి రేపుతున్నాయి. తెరమీదకి అనుమతించకూడనివి, సెన్సారు కత్తెరకి బలిఅయినవి, హీరో హీరోయిన్ల పై చిత్రించిన ఉద్రేకపూరితమైన దృశ్యాలు, ఐటమ్ సాంగ్ అనే కొత్త ప్రక్రియతో ఒంటిమీద రుమాలు సైజుకు మించని బట్టతో డాన్సు పేరిట గెంతులేస్తున్న నటీమణుల అర్థ నగ్న దేహ ప్రదర్శనలు ఒక్కొక్కటిగా తెర మీద ఆవిష్కరింపబడుతున్నాయి.

ఆడదాన్ని ఆటబొమ్మని చేసి ఆడిస్తున్న నేటి వ్యాపారమయ సమాజపు పోకళ్ళను నిరసిస్తూ వార్తా కథనాలు వెనక నుంచి వినిపిస్తున్నాయి. ఆ వార్తలు తమ గురించి కావేమోనన్నట్టుగా నవ్వుతూ, కవ్విస్తూ తమ అందాలను స్వేచ్ఛగా సంతోషంగా ప్రదర్శిస్తున్నారు ఆ భామలందరూ. పనిలో పనిగా అని దేశీయ చిత్రరంగం ఎంతగా చెడిపోయిందో చూపిస్తున్న దృశ్యాలతో పాటు ఏవో విదేశీ సినిమాల నుంచి సంపాదించిన క్లిప్పింగ్స్ కూడా వేయడం కనిపిస్తోంది.

ప్రవీణ బుర్ర పనిచేయడం మానేసింది. కళ్ళు మాత్రం రెప్ప అర్పకుండా ఎదుటి దృశ్యాలని చూపిస్తున్నాయి.

మనం ఎలాంటి సమాజంలో ఉన్నాం? అనాగరిక వ్యవస్థనుంచి నాగరికత నేర్చుకొని ఉన్నతమైన విలువలను సామాజిక జీవన వ్యవస్థలో నెలకొల్పుకున్నాం. భారత దేశంలో ఏ చెట్టునడిగినా పుట్టనడిగినా మన సంస్కృతి సంప్రదాయాలను గురించి తెలుస్తుందే.

యుగయుగాలుగా తరతరాలుగా భారత జీవనస్రవంతిలో అతి పవిత్రంగా కాపాడుకుంటూ వస్తున్న విలువలన్నీ డబ్బుకు అమ్ముడు పోవలసిందేనా? డబ్బు తప్ప ఈ ప్రపంచానికి కావలసినదేం లేదా? సభ్యత, సంస్కారం అనే పదాలకు అర్థాలు మారిపోయినట్టేనా? కొత్తతరానికి ఈ తరం నేర్పగలిగేదేమిటి? పడిపోతున్నామని కూడా స్పృహ లేకుండా పాతాళానికి జారిపోతోందే? ఏ కొత్తవిలువలకీ ప్రస్థానం? ఏం సాధించడానికి?

చూపు బుల్లి తెరనే చూస్తున్నా తలలో ఆలోచనలు సుళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. మళ్ళీ మళ్ళీ చూసిన శృంగారమయ సన్నివేశాలనే వేర్వేరు వ్యాఖ్యానాలతో చూపుతూ వస్తున్నాయి దేశీ, విదేశీ చిత్ర భేదాలు లేకుండా. వాటినే చూపిస్తున్నాయి కళ్ళు.

మరి చూడలేక పోయింది ప్రవీణ. నిర్దాక్షిణ్యంగా సెన్సారు కత్తెరకి బలి కావలసిన ఫ్రేములన్నీ చకచకమని మన ఇంట్లోకి, మన డ్రాయింగ్ రూములోకి, కుంటుంబ సహితంగా కూర్చొని ఆసక్తిగా, పనులన్నీ మానుకొని మరీ చూసే వార్తల్లోకి వచ్చేస్తున్నాయి.

అక్కడ ఇంట్లో పిల్లలు, ఇంటికొచ్చిన అతిథులు అందరూ తను కనిపిస్తుందని తప్పనిసరిగా కూచొని చూసే వార్తలు! అందరూ ఇవన్నీ చూస్తున్నారా? అమ్మో! నా పిల్లలు!! నా పిల్లలు ఏవి చూడకూడదని తాపత్రయ పడతానో, ఆంక్షలు పెడతానో అవన్నీ చూస్తూ ఉన్నారా? వాళ్ళని సినిమాలు చూడనివ్వకుండా వార్తలు తెలుసుకోండిరా అని ఎప్పుడూ వార్తలే పెట్టేది కదా? ఇప్పుడు వాళ్ళు ఇవన్నీ చూశారా? వాళ్ళ వయసుకి, వాళ్ళకి అక్కర్లేని విషయాలన్నీ తన మొహం మీదుగా, తన మాటల మీదుగా వాళ్ళ మనసులోకి ఇంకిపోతున్నాయా??

ఎక్కడో గంట మ్రోగుతోంది. టంగ్… టంగ్… గంటలు… ఒకటి… రెండు… వందలు… వేలు… టంగ్… టంగ్… అంతకంతకూ శబ్దం భరించలేకపోతోంది ప్రవీణ.

ట్రింగ్… ట్రింగ్… హాల్లో ఫోన్ మోగుతోంది. కరెంటు పోయిందని చిరాగ్గా పడుకొని ఉన్న రవీంద్ర ఫోన్ ఎత్తాడు.

“రవీంద్ర గారూ, కొంచెం త్వరగా వస్తారా? ప్రవీణగారు కళ్ళు తిరిగి పడిపోయారు. …………” రిసీవర్ మీద అతని చెయ్యి బిగుసుకుంది.

—————————

పంతుల (పట్రాయని) సుధారాణి గారి నివాసం హైదరాబాదు. ఉస్మానియా యూనివర్సిటీ నుంచి బి.కాం డిగ్రీ, హైదరాబాద్ కేంద్రీయ విశ్వవిద్యాలయం నుంచి తెలుగు సాహిత్యంలో ఎం.ఏ డిగ్రీ, ముళ్ళపూడి వెంకట రమణ రచనలు – హాస్య పరికరంగా భాష అనే పరిశోధనాంశంతో ఎం.ఫిల్ డిగ్రీ, రాచకొండ విశ్వనాథశాస్త్రి కథలు – ఒక పరిశీలన అనే అంశంతో పరిశోధన చేసి పి.హెచ్ డి పట్టాలు పొందారు.

సాహిత్యంలో కథాప్రక్రియ అంటే విశేషమైన అభిమానం. కనిపించిన ప్రతి పుస్తకం, పత్రిక చదవడం, అప్పుడప్పుడు చిన్న చిన్న వ్యాసాలు, పుస్తక సమీక్షలు రాయడం ఆమె హాబీలు.

-కొవ్వలి శ్రావ్య వరాళి

ఆనగనగా ఒక ఊళ్ళో “కు” అనే ఒక పళ్ళ రసం అమ్మే ఆయన ఉండేవాడు. తనకి ఎటువంటి ధనం లేకపోయినప్పటికీ, తనదగ్గర ఒక విశ్వాసపాత్రమైన కుక్కా, ఒక ప్రియమైన పిల్లీ ఉండేవి. అవి ఎంతో ప్రేమగా, పరస్పరం సఖ్యంగా ఉండేవి. అవంటే యజమానికి కూడా ఎంతో ఇష్టం.

ఒక శీతాకాలపు రాత్రి, ఊరంతా చలికి గడగడ వణుకుతున్నప్పుడు, “కు” దుకాణానికి ఒక ముసలాయన వచ్చి, కాస్తే కాస్త పళ్ళరసం కోసం అడిగాడు. కానీ శీతాకాలం అవ్వడంతో రసం అంతా గడ్డకట్టుకుపోయింది. అయినప్పటికీ కాస్త వెచ్చ చేసి ఆ ముసలాయనకి ఇచ్చాడు, “కు”. ఆ గుక్కెడు రసాన్ని ఎంతో ఆనందంగా తాగి, “కు” చేసిన సహాయానికి బహుమతిగా ఒక ఇత్తడి నాణాన్ని ఇచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ చిన్న బహుమతికే చాలా ఆనంద పడి, దానిని తన పళ్ళ రసం పోసే గిన్నెలో వేసాడు -తనకు అంతకంటే సురక్షితమైన చోటు ఇంకేముంటుంది?

మర్నాడు లేస్తూనే జనం కొట్టు బయట ఎదురుచూస్తూండటంతో “కు” లోపలికి వెళ్ళి పళ్ళరసం పోసే గిన్నె తెచ్చాడు. ఆశ్చర్యంగా తెరవగానే ఆ గిన్నె నిండుగా ఉంది. ఖాళీ గిన్నె కాస్తా ఎలా నిండిందో మొదట్లో “కు” కి ఏమీ అర్ధం కాలేదు. ఆరోజు రాత్రి పడుకుని ఆలోచిస్తున్నప్పుడు, “కు” కు ఓ ఆలోచన తట్టింది. ఆ ముసలాయన ఇచ్చిన నాణెం వల్ల ఏమైనా జరిగిందా అని ఆలోచించి, మర్నాడు దాన్ని పరీక్షించాడు. అతని ఆశ్చర్యానికి అంతులేదు. ఆ నాణెం వేయటం వల్ల పానీయం ఊరుతూ వచ్చింది. దాంతో ఆ నాణేన్ని తనదగ్గర జాగ్రత్తగా ఉంచుకుని, ప్రతి రాత్రి దాన్ని గిన్నెలో వేసేవాడు. పొద్దున్నే పానీయం గిన్నె నిండా ఉండేది. ఇలా చేయటం అలవాటైన “కు” కు ఒకసారి అదృష్టం బాగాలేక, అక్కడకొచ్చిన వారికి, రసంతో పాటు, ఆ నాణాన్ని కూడా ఇచ్చేసాడు. ఎప్పట్లాగే ఆ రాత్రి నాణాన్ని వేద్దామనుకునేసరికి, కనిపించలేదు. ఎంత వెతికినా ఎక్కడా దొరకలేదు. దానితో “కు” బాధతో ఓ మూల కూర్చున్నాడు.

ఆ కుక్కా, పిల్లీ కూడా బాధతో బయట కూర్చుని ఆలోచించి, ఆ నాణేన్ని వెతకటానికి బయలుదేరాయి. అవి రెండూ ఒక గమ్యం లేకుండా అలా అలా వెళ్తూ ఉన్నాయి.

ఒక రోజు, అవి ఓ నది ఒడ్డున ప్రయాణం చేస్తూండగా కుక్కకు హటాత్తుగా ఆ నాణెం వాసన వచ్చింది. ఆ విషయం పిల్లికి చెప్పి, దానితో కలిసి నాణేన్ని వెతకసాగఇంది. కుక్క అటూ ఇటూ తిరుగుతూ నది వైపు వెళ్ళగానే వాసన బట్టి చూసి పిల్లితో “నాణెం నదిలోనే ఎక్కడో ఉంది.” అని చెప్పింది. అది వినగానే పిల్లి అక్కడకు వచ్చి, నదిలోకి వెళ్ళే మార్గం కోసం ఆలోచించ సాగింది. అదృష్టం కలిసి రావటం వల్ల, నది మీద మంచు పేరుకుని ఉంది. దాని మీద ఇద్దరు నడుచుకుంటూ, మధ్యలో ఉన్న పడవ దగ్గరకు చేరుకున్నారు.

పడవ లోకి దిగక ముందే, పిల్లి తన నిశిత దృష్టితో ఆ నాణెం కోసం వెతకడం మొదలెట్టింది. కుక్క నాణెం వాసన పసికట్టడానికి ప్రయత్నం చేస్తో ఉంది. చివరికి ఆ నాణం ఓ చెక్క పెట్టిలో ఉన్నట్లు కుక్క గ్రహించింది. కాని ఆ పెట్టికి తాళం వేసుంది.

ఉపాయం కోసం ఆలోచిస్తూంటే, కొన్ని ఎలుకలు అటువైపు నుండీ వెళ్తూ కనిపించాయి. సహాయం అవసరం గనక, వాటి కాళ్ళు పట్టుకుని సహాయం కోసం అడిగాయి. కానీ ఆ ఎలుకలు దానికి ఒప్పుకోలేదు. “మీరు మా శతృవులు. మేము మీ నుండి తప్పించుకోవటానికి ఎన్నో కష్టాలు పడ్డాం. మా చుట్టాలు కూడా ఎప్పుడూ చెప్తూ ఉంటారు.. ఒక్కొక్క సారి వారికి మీ నుండి తప్పించుకోవటం ఎంత కష్టం అవుతుందో. మమ్మల్ని ఇంత ఏడిపించే మీకు మేము సహాయం చెయ్యము గాక చెయ్యమ”ని తెగేసి చెప్పాయి. దీనికి ఎంతో బాధతో పిల్లి మరియు కుక్క ఏక కంఠంతో, ” మీరు గనక మాకు సహాయం చేస్తే మేము మళ్ళీ ఎప్పుడూ మీ వెంట పడి ఇబ్బంది పెట్టం” అని మాట ఇచ్చాయి. ఆ మాట విని ఎలుకలు సహాయం చెయ్యటానికి ఒప్పుకున్నాయి. అవి మెల్లగా ఆ చెక్క పెట్టెక్కి వాటి బలమైన పళ్ళతో దాన్ని కొరికి ఆ నాణాన్ని బయటకు తెచ్చాయి. ఎలుకల సహాయానికి కుక్క ఎంతో కృతజ్ఞతలు తెలియ జేసింది. పిల్లికి కూడా ఆనందమే కానీ, ఇంకెప్పటికీ ఎలుకలని తినలేకపోవడం రుచించలేదు.

అప్పుడప్పుడే సూర్యుడు ఉదయిస్తున్నాడు. తన వెచ్చని కిరణాల వల్ల మంచంతా కరిగిపోయి, నది కనపడింది. వచ్చేటప్పుడు మంచు మీద చక్కగా నడుచుకుంటూ వచ్చేసిన పిల్లీ కుక్కకు వెనక్కెలా వెళ్ళాలో తోచలేదు. అప్పుడు కుక్కకు ఓ ఆలోచన తట్టింది. “నాకు కాస్తో కూస్తో ఈత వచ్చు గనక, నువ్వు నాణాన్ని నోటితో పట్టుకుని నా వీపు మీద ఎక్కు, నేను ఒడ్డు వైపు మెల్లగా ఈదుతా”. దీనికి పిల్లి కూడా ఒప్పుకుని, కుక్క వీపు మీద ఎక్కింది. వెంటనే కుక్క ఒడ్డువైపుకు మెల్లగా ఈదటం మొదలెట్టింది. కానీ దానికి దార్లో పిల్లి మీద అనుమానం వచ్చింది. “నాణాన్ని గట్టిగా పట్టుకున్నావా?” అని గట్టిగా అరిచింది. కుక్క ప్రశ్నకు పిల్లి ఎలా సమాధానం చెబుతుంది? దాని నోటిలో నాణెం ఉందిగా! అందుకనే ఏమీ సమాధానం చెప్పకుండా అలా కూర్చుంది. కానీ సమాధానం కోసం ఎదురుచూస్తున్న కుక్కకు మాత్రం అనుమానం పెరిగింది. ‘ఒకవేళ పిల్లి నాణాన్ని పాడేసిందా? లేకపోతే…’ అలా ఆలోచిస్తూనే, మరొక సారి గట్టిగా అడిగింది, “నాణెం జాగ్రత్త గానే ఉంది కదా?” కాసేపు ఆగి, “సమాధానం చెప్పు?” అని కసురుకుంది. దీనితో పిల్లి పిచ్చి కోపంతో, ” ఎందుకంత అనుమానం నీకు? నేను నాణాని గట్టిగానే పట్టుకున్నాను.” అంది. ఇలా అంటోండగా ఆ నాణం కాస్తా పిల్లి నోటిలో నుండి జారి కింద నీటిలో పడిపోయింది. కానీ అదృష్టం వల్ల అప్పటికే ఒడ్డు చేరుకున్నారు గనక పిల్లి వెంటనే నేల మీదకు దూకి పారిపోయింది. విషయం గ్రహించిన కుక్క బాధతో ఇంటికి తిరిగి వచ్చేసింది. దాన్ని చూసిన వెంటనే, “కు” ఆనందంతో, “తిరిగొచ్చేసావా!!! నువ్వు పారిపోయావేమోనని ఎంతో బాధపడ్డా. నాణెం దొరక్కపోతే పోనీలే. దాని గురించి వదిలేయ”మని రెండు మెత్తని మాటలు మాట్లాడాడు.

ఓరాత్రి పూట కుక్కకు, నది ఒడ్డున ఓ జాలరి కనబడ్డాడు. అప్పుడు దానికి ఓ ఆలోచన వచ్చింది. ఓ రెండు చేపలు తెస్తే తన యజమానికివ్వచ్చుగా అనుకుని ఆ జాలరి పట్టిన వాటిలో ఓ పెద్ద చేప తీసుకుని జోరుగా పరిగెట్టుకుంటూ ఇంటికి తిరిగొచ్చింది. ఆ చేపను “కు” తీసుకుని కొయ్యగానే దాని పొట్టలోనుండి నాణెం బయటపడింది. “ఏమిటీ విచిత్రం. నా నాణెం దొరికింది!!! ఆహాహా” అని ఆనందం తో “కు” ఎగిరి గంతులేసాడు. యజమమానిని అంత ఆనందంలో చూసి కుక్క కూడా ఎగరడం మొదలెట్టింది.

“కు” కుక్కకు కృతజ్ఞతలు తెలిపి ఎప్పటికీ తన దగ్గరే ఉంచుకుంటానని మాటిచ్చాడు.

ఈసారి నుండి జాగ్రత్త గా ఉండాలని తన విలువైన నాణేన్ని తీసుకెళ్ళి తన డబ్బులు పెట్టే డబ్బాలో వేసాడు. తను వేసినప్పుడు డబ్బాలో కొన్నే డబ్బులున్నప్పటికీ, మర్నాడు పొద్దున్న చూసినప్పుడు మాత్రం డబ్బా అంతా డబ్బులతో నిండిపోయింది. రహస్యం తెలుసుకున్న “కు”ఎంతో ధనవంతుడై బాగా పేరు తెచ్చుకున్నాడు. పారిపోయిన పిల్లి సంగతి కొస్తే, ఎలాగో నాణెం పోయిందిగా అని, ఎలుకల ఉపకారం మరచిపోయి, వాటి వెంటపడటం మొదలెట్టింది. కుక్క సంగతికొస్తే, పిల్లి చేసిన తప్పుకి దాన్ని వెంటాడటం మొదలెట్టింది. ఇప్పటికీ దాని కుక్క బుద్ధి పోనిచ్చుకుంది కాదు.

——————————————–

శ్రావ్య వరాళి

9 వ తరగతి చదువుతున్న శ్రావ్య వరాళి పిన్నవయసులోనే బ్లాగు రాయడం మొదలుపెట్టారు. అభిరుచులు కర్ణాటక సంగీత గాత్రం, కథలు చదవడం, రాయడం. మాగంటి.ఆర్గ్ వారు ప్రతిభ శీర్షికన నిర్వహించిన వ్యాసరచనపోటీకి ఆమె పంపిన వ్యాసం ప్రచురితమైంది. శ్రావ్య తండ్రి ప్రసిద్ధ బ్లాగరి కొవ్వలి సత్యసాయి.

-కొడవటిగంటి కుటుంబరావు

“ఇంతకూ ఏమంటావు? చచ్చినవాళ్ళను పందెంలో గెల్చుకోవా?” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్.

“ఆడనని చెప్పానుగదుటోయ్. కావలిస్తే డబ్బిచ్చి కొంటాను.”

“అమ్మటం నాకిష్టం లేదు. అది స్నేహితుడు చేయవలసిన పని కాదు. అటువంటివాటి నుంచి తుచ్ఛమైన డబ్బు చేసుకోవటం నాకిష్టం లేదు. జూదమాడటం అంటే దాని దారివేరు. ఏమైనా ఒక్క ఆటవేద్దాం పట్టు.”

“అదివరకే చెప్పాను, నే నాడను.”

“ఆ ఉద్దేశం మార్చుకోవా?”

“మార్చుకోను.”

“పోనీ డ్రాఫ్ట్స్ ఒక ఆట వేద్దాం. గెలిచావా, వాళ్ళందరినీ తీసుకో. జనాభా లెక్కల్లోంచి కొట్టివెయ్యాలిసినవాళ్ళు నా దగ్గిర కొల్లలుగా ఉన్నారు తెలుసా? ఒరేయ్, పర్ఫీరి, ఆ డ్రాఫ్ట్స్ బోర్డు పట్రా.”

“ఎందుకు శ్రమ? నే నాడను.”

“ఇది పేకాట కాదుగా. ఇందులో అదృష్టానికి గాని, మోసానికి గాని అవకాశం లేదు. అంతా తెలివితేటల మీద ఆధారపడి ఉంది. ముందే చెబుతున్నాను, ఈ ఆట నాకు కొంచెం కూడా రాదు. నిజానికి నువు నాకు అదనపు అవకాశ మివ్వాలి.”

చిచీకవ్ తనలో, ‘ఆడితేనేం? వీడితో డ్రాఫ్ట్స్ ఆడతాను. నేను అంతో ఇంతో ఆడగలవాణ్ణే, ఈ ఆటలో వీడు నన్ను మోసగించలేడుగా’ అనుకున్నాడు.

“సరే పోనీ, డ్రాఫ్ట్స్ ఆడతాను” అన్నాడతను.

“నేను చచ్చిపోయినవాళ్ళను పందెం కాస్తాను. నువు నూరు రూబుళ్ళను కాయి.”

“ఎందుకూ? యాభై చాలు”

“కాదు, యాభై రూబుళ్ళు ఒక పందెమేనా? కావలిస్తే నా పందెంలో ఒక కుక్కపిల్లనో, నీ బంగారు గొలుసులు తగిలించటానికి ఒక బంగారు పతకాన్నో చేర్చుతానులే.”

“సరే” అన్నాడు చిచీకవ్.

“నా కేమవకాశం ఇస్తావు?” అని నజ్‌ద్ర్యోవ్ అడిగాడు.

“దేనికి? అదేమీ కుదరదు”

“కనీసం నాకు మొదటి రెండు ఎత్తులైనా ఇవ్వాలి.”

“ఇవ్వను. నేనైనా ఆటే ఆడగలవాణ్ణికాను.”

“నీ ఆడలేకపోవటం ఏమిటో నాకు తెలుసులే” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఒక పావును కదిపాడు.

“నేను వీటిని తాకి ఎంతో కాలమయింది.” అంటూ చిచీకవ్ కూడా ఒక పావు జరిపాడు.

“నీ ఆడలేకపోవటం ఏమిటో నాకు తెలుసులే” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఇంకో పావును జరుపుతూ చొక్కా చేతితో మరొక పావును ముందుకు నెట్టాడు.

“నేను వీటిని తాకి ఎంతో కాలమయింది…ఆఁ ఆఁ! అదేమిటి? దాన్ని వెనక్కు పెట్టు!” అన్నాడు చిచీకవ్.

“దేన్ని?”

“అదుగో ఆ పావును” అని అంటూండగానే, చిచీకవ్‌కు నేరుగా తన ముక్కు కిందనే రాజు కావడానికి సిద్ధంగా ఉన్న మరొక పావు కనిపించింది. అతను లేచి నిలబడుతూ, “లాభం లేదు, నీతో ఆడటం అసంభవం. ఒకేసారి మూడెత్తులు వేస్తావా?” అన్నాడు.

“మూడేవీ? పొరపాటు, ఒకటి పొరపాటున జరిగింది. కావాలిస్తే వెనక్కు పెట్టేస్తాను.”

“ఆ ఇంకోటి ఎక్కణ్ణుంచి వచ్చింది?”

“ఏ ఇంకోటి?”

“రాజు కావడానికి సిద్ధంగా ఉన్నదే అదీ”

“అరె, అప్పుడే మరిచిపోయావా?”

“లేదు నాయనా. నేను ప్రతి ఎత్తూ లెక్కిస్తూనే ఉన్నాను, నాకన్నీ జ్ఞాపకం ఉన్నాయి. నువు ఇప్పుడే దాన్ని అక్కడ పెట్టావు. అది ఉండవలసింది ఇక్కడా!”

“ఏమిటి? ఎక్కడ? నువు భలే కల్పనలు చేస్తావే!” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్, కందగడ్డలాగా అయిపోతూ.

“లేదు నాయనా! కల్పనలు చేసేది నువ్వేనని తెలుస్తూనే ఉంది, అయితే నీకు నమ్మేలాగా చేసే తెలివి లేదు.”

“నేనంటే ఏమిటని నీ ఉద్దేశం? మోసపుచ్చుతానంటావా?”

“నువ్వంటే నాకే ఉద్దేశమూ లేదు. నీతో ఎన్నడూ ఆడను.”

“ఆట మధ్య ఎలా మానేస్తావ్?” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్, రోషం హెచ్చుతూ.

“నువు మర్యాదగా ఆడనప్పుడు అవశ్యం మానెయ్యగలను”

“అది అబద్ధం. నువ్వామాట అనకూడదు.”

“లేదు నువ్వే అబద్ధాలాడుతున్నావు”

“నేను మోసం చెయ్యలేదు. నువు ఆట మానటానికి వీల్లేదు. ఆట పూర్తి చెయ్యవలసిందే.”

చిచీకవ్ నిబ్బరంగా, “నువు నాచేత ఆడించలేవు!” అంటూ పావులన్నీ కలిపేశాడు.

నజ్‌ద్ర్యోవ్ మొహమంతా ఎర్రగా చేసుకొని ఎంతగా మీదికి వచ్చాడంటే, చిచీకవ్ రెండడుగులు వెనక్కు వేశాడు.

“నీచేత ఆడిస్తాను. పావులు కలిపేస్తే అయిపోయిందనుకున్నావా? నాకు ఎత్తులన్నీ జ్ఞాపకం ఉన్నాయి. ఎక్కడి పావులక్కడ పెట్టేస్తాం!”

“ఎందుకోయ్, అదంతా అయిపోయింది. నేను నీతో ఎన్నటికీ ఆడను.”

“అయితే ఆడవా?”

“నీతో ఆడటం ఎంత కష్టమో నీకు మాత్రం తెలియదా?”

“ఆడతావా లేదా? సూటిగా చెప్పెయ్యి.” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఇంకా మీదికి వచ్చాడు.

“లేదు” అంటూ చిచీకవ్, ఎందుకైనా మంచిదని చేతులు మొహానికి అడ్డంగా పెట్టుకున్నాడు. చూడగా పరిస్థితి తనకు చాలా అపాయకరంగా కనబడింది. ఇలా చెయ్యటం మేలే అయింది, ఎందుకంటే నజ్‌ద్ర్యోవ్ చెయ్యి విసరనే విసిరాడు.. మన కథానాయకుడి అందమైన, పొంగే బుగ్గలకు తీరని అపచారం జరిగి ఉండేది, కాని అదృష్టవశాత్తూ అతను ఆ దెబ్బ తప్పించుకుని, నజ్‌ద్ర్యోవ్ చేతులను తన బలమైన రెండు చేతులా గట్టిగా పట్టేసుకున్నాడు.

నజ్‌ద్ర్యోవ్ పట్టు విడిపించుకునేటందుకు తీవ్రంగా పెనుగులాడుతూ “పర్ఫీరి, పవ్లూష్క!” అని కేకలు పెట్టాడు.

ఈ కేకలు వింటూనే చిచీకవ్ నజ్‌ద్ర్యోవ్ చేతులను వదిలి పెట్టేశాడు.

ఈ దృశ్యాన్ని నౌకర్లు చూసిపోతారనీ, అతన్ని పట్టుకున్నందువల్ల ప్రయోజనమేమీ లేదని తోచి అతను అలా చేశాడు. ఆ క్షణంలోనే పర్ఫీరి, వాడి వెనకగా పవ్లూష్కా ప్రవేశించారు. ఈ రెండోవాడు ఆజానుబాహువు, వాడితో దెబ్బలాట పెట్టుకోవటం కూడనిపని.

“ఆట పూర్తి చేస్తావా, చెయ్యవా? ఒక్కటే మాట చెప్పెయ్యి.” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్.

“ఆట పూర్తి చెయ్యటం అసంభవం.” అంటూ చిచీకవ్ కిటికీలో నుంచి బయటికి చూశాడు. అతని బండి సిద్ధంగా ఉన్నది, ఎప్పుడు పిలిస్తే అప్పుడు బండిని మెట్ల వద్దకు తెద్దామని సేలిఫాన్ ఎదురుచూస్తున్నాడు. కాని ఆ మొద్దుముండాకొడుకులు వాకిలికి అడ్డంగా ఉండగా ఈ గదిలో నుంచి తాను బయటపడే యోగం లేదు.

“అయితే ఆట పూర్తి చెయ్యవన్నమాట!” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్, అతని మొహం కుంపటిలాగా ఉన్నది.

“నువ్వు మర్యాదస్తుడిలాగా ఆడినట్టయితే ఏమోగాని, ఇలా నావల్ల కాదు.”

“వల్లకాదా, స్కౌండ్రల్! ఓడిపోతున్నాని తెలియగానే వల్లగాక పోయిందిగాదూ? కొట్టండ్రా!” అంటూ పర్ఫీరి, పవ్లూష్కల కేసి ఉద్రేకంతో అరచి, తన పైప్ చేతపట్టుకున్నాడు. చిచీకవ్ పారిపోయాడు. అతను ఏదో అనబోయి పెదవులు కదిల్చాడుగాని నోట శబ్దమేమీ రాలేదు.

“కొట్టండ్రా!” అంటూ దుర్భేద్యమైన కోటను పట్టుకునేవాడిలాగా, నజ్‌ద్ర్యోవ్ పైప్ చేతబట్టుకుని, అరుస్తూ ముందుకురికాడు; అతనికి ముచ్చెమటలు పోస్తున్నాయి. ఒళ్ళు తెలియని వీరావేశంలో కొందరు సైనికాధికారులు తమ కింది సైనికులను ఇలాగే, “పదండ్రా!” అని ఉత్తరువులిస్తారు; వాళ్ళ ఉత్తరువులను యుద్ధ పురోగమన సమయంలో పాటించవద్దని అదివరకే అధికారులు రహస్యపు హెచ్చరికలు జారీ చేసి ఉంటారు. అయితే ఆ సైనికాధికారికి వీరావేశం ఎక్కి ఉంటుంది, వాడి బుర్రంతా తిరిగిపోతూంటుంది. వాడికి సువోరవ్ కళ్ళలో మెదులుతూంటాడు, వాడికి వీరోచితమైన పనులు చేయాలని ఉంటుంది. దాడికి గాను తయారు చేసిన వ్యూహమంతా తాను పాడు చేస్తున్నట్టు గాని, దుర్భేద్యమైన కోటయొక్క ఆకాశమంత ఎత్తు గల గోడల వెనక అసంఖ్యాకమైన ఫిరంగులు బారులు తీర్చి ఉన్నాయని గాని, తన సైనికులు వట్టిపుణ్యానికి బూడిద అయిపోతారని గాని, తన ప్రాణాలను హరించనున్న తుపాకీ గుండు అదివరకే గాలిలో ఎగిరి రివ్వున వస్తున్నదని గాని గ్రహించకుండా వాడు “పదండ్రా!” అంటాడు. అయితే నజ్‌ద్ర్యోవ్ దుర్భేద్యమైన కోటమీద దాడి చెయ్యటానికి తన సైనికులను పంపే వీరావేశోద్రిక్తుడైన అధికారిలాగా ఉన్నాడన్న మాటేగాని, అతను దాడిచెయ్య సిద్ధపడే కోట మాత్రం దుర్భేద్యంగా లేదని అంగీకరించాలి. ఈ దాడికి గురికానున్న వ్యక్తి ఎంత భయగ్రస్తుడై పోయాడంటే అతని గుండె మడమల్లోకి దిగజారిపోయింది. అతను ఆత్మరక్షణకు గాను తీసుకున్న కుర్చీని నౌకర్లు లాగెయ్యటం కూడా అయిపోయింది; అతను దాదాపు చచ్చిపోయినట్టయిపోయి, కళ్ళు మూసుకుని, ఏ క్షణాన తనకు ఆతిథ్యం ఇచ్చినవాడి పైప్ తనను చుర్రున కాలుస్తుందో అనుకుంటున్నాడు; మరొక క్షణం అయితే అతనికి ఏమి మూడి ఉండేదో దేవుడికి ఎరుక; కాని విధి అతని పక్కలనూ, భుజాలనూ ఏపుగా పెరిగిన శరీరాన్నీ రక్షించ నిర్ణయించింది. అకస్మాత్తుగానూ, తలవని తలంపుగానూ, ఆకాశం నుంచి ఊడిపడ్డట్లుగా, చిరుగంటలు మోగించుకుంటూ ఒక బండీ వచ్చి చక్రాల చప్పుడుతో మెట్లవద్ద ఆగింది. శ్రమించిన గుర్రాలు ముక్కులతో చేసే శబ్దమూ, గాలిపీల్చే చప్పుడూ ఆ గదిలోకూడా ప్రతిధ్వనించింది. అందరూ అప్రయత్నంగా కిటికీలోనుంచి బయటికి చూశారు. ఒక మీసాలు గల వ్యక్తి అర్థసైనిక దుస్తులు ధరించి బండిలో నుంచి దిగాడు. ఆయన అవతలి హాలులో విచారించి లోపలికి ప్రవేశించే సమయానికి, చిచీకవ్ ఇంకా తనకు కలిగిన భీతినుంచి తెప్పరిల్లుకోలేదు. మానవమాత్రునికి దాపురించదగిన అత్యంత కరుణామయమైన స్థితిలో ఉన్నాడతను.

“ఇక్కడ ఉన్నవారిలో నజ్‌ద్ర్యోవ్ గారెవరో తెలుసుకోవచ్చునా?” అంటూ కొత్తవాడు, చేతిలో పైప్ పట్టుకుని నిలబడి ఉన్న నజ్‌ద్ర్యోవ్ కేసీ, అత్యంత దైన్యం నుంచి అప్పుడే బయటపడుతున్న చిచీకవ్ కేసీ అయోమయంగా చూశాడు.

“తమరెవరో నేను మొదట తెలుసుకోవచ్చునా?” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ కొత్తమనిషిని సమీపించాడు.

“నేను పోలీసు అధిపతిని”

“మీకేం పని ఇక్కడ?”

“మీమీది ఫిర్యాదు పరిష్కారమయినదాక మిమ్మల్ని ఎరెస్టు చేస్తున్నానని చెప్పటానికి వచ్చాను.”

“ఏమిటిదంతా? ఏం ఫిర్యాదు?”

“తమరు నిషాలో ఉండి మక్సీమవ్ అనే పెద్దమనిషిని కొట్టారన్న ఫిర్యాదు.”

“అది అబద్ధం! నేను మక్సీమవ్ అనే పెద్దమనిషిని చూడనైనా లేదు.”

“అయ్యా! నేను ఆఫీసరునని మనవి చేస్తున్నాను. మీరు మీ నౌకర్ల దగ్గిర అలా మాట్లాడండి, నా దగ్గిర కాదు.”

ఇంతలో చిచీకవ్ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఏమనేది వినకుండానే, చప్పున తన టోపీ తీసుకుని పోలీసు అధిపతి వెనకగా బయటి మెట్లవద్దకు చేరుకుని, బండిలో ఎక్కికూచుని, సేలిఫాన్‌తో బండిని సాధ్యమైనంత వేగంగా తోలమన్నాడు.