-కొడవటిగంటి కుటుంబరావు
“ఇంతకూ ఏమంటావు? చచ్చినవాళ్ళను పందెంలో గెల్చుకోవా?” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్.
“ఆడనని చెప్పానుగదుటోయ్. కావలిస్తే డబ్బిచ్చి కొంటాను.”
“అమ్మటం నాకిష్టం లేదు. అది స్నేహితుడు చేయవలసిన పని కాదు. అటువంటివాటి నుంచి తుచ్ఛమైన డబ్బు చేసుకోవటం నాకిష్టం లేదు. జూదమాడటం అంటే దాని దారివేరు. ఏమైనా ఒక్క ఆటవేద్దాం పట్టు.”
“అదివరకే చెప్పాను, నే నాడను.”
“ఆ ఉద్దేశం మార్చుకోవా?”
“మార్చుకోను.”
“పోనీ డ్రాఫ్ట్స్ ఒక ఆట వేద్దాం. గెలిచావా, వాళ్ళందరినీ తీసుకో. జనాభా లెక్కల్లోంచి కొట్టివెయ్యాలిసినవాళ్ళు నా దగ్గిర కొల్లలుగా ఉన్నారు తెలుసా? ఒరేయ్, పర్ఫీరి, ఆ డ్రాఫ్ట్స్ బోర్డు పట్రా.”
“ఎందుకు శ్రమ? నే నాడను.”
“ఇది పేకాట కాదుగా. ఇందులో అదృష్టానికి గాని, మోసానికి గాని అవకాశం లేదు. అంతా తెలివితేటల మీద ఆధారపడి ఉంది. ముందే చెబుతున్నాను, ఈ ఆట నాకు కొంచెం కూడా రాదు. నిజానికి నువు నాకు అదనపు అవకాశ మివ్వాలి.”
చిచీకవ్ తనలో, ‘ఆడితేనేం? వీడితో డ్రాఫ్ట్స్ ఆడతాను. నేను అంతో ఇంతో ఆడగలవాణ్ణే, ఈ ఆటలో వీడు నన్ను మోసగించలేడుగా’ అనుకున్నాడు.
“సరే పోనీ, డ్రాఫ్ట్స్ ఆడతాను” అన్నాడతను.
“నేను చచ్చిపోయినవాళ్ళను పందెం కాస్తాను. నువు నూరు రూబుళ్ళను కాయి.”
“ఎందుకూ? యాభై చాలు”
“కాదు, యాభై రూబుళ్ళు ఒక పందెమేనా? కావలిస్తే నా పందెంలో ఒక కుక్కపిల్లనో, నీ బంగారు గొలుసులు తగిలించటానికి ఒక బంగారు పతకాన్నో చేర్చుతానులే.”
“సరే” అన్నాడు చిచీకవ్.
“నా కేమవకాశం ఇస్తావు?” అని నజ్‌ద్ర్యోవ్ అడిగాడు.
“దేనికి? అదేమీ కుదరదు”
“కనీసం నాకు మొదటి రెండు ఎత్తులైనా ఇవ్వాలి.”
“ఇవ్వను. నేనైనా ఆటే ఆడగలవాణ్ణికాను.”
“నీ ఆడలేకపోవటం ఏమిటో నాకు తెలుసులే” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఒక పావును కదిపాడు.
“నేను వీటిని తాకి ఎంతో కాలమయింది.” అంటూ చిచీకవ్ కూడా ఒక పావు జరిపాడు.
“నీ ఆడలేకపోవటం ఏమిటో నాకు తెలుసులే” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఇంకో పావును జరుపుతూ చొక్కా చేతితో మరొక పావును ముందుకు నెట్టాడు.
“నేను వీటిని తాకి ఎంతో కాలమయింది…ఆఁ ఆఁ! అదేమిటి? దాన్ని వెనక్కు పెట్టు!” అన్నాడు చిచీకవ్.
“దేన్ని?”
“అదుగో ఆ పావును” అని అంటూండగానే, చిచీకవ్‌కు నేరుగా తన ముక్కు కిందనే రాజు కావడానికి సిద్ధంగా ఉన్న మరొక పావు కనిపించింది. అతను లేచి నిలబడుతూ, “లాభం లేదు, నీతో ఆడటం అసంభవం. ఒకేసారి మూడెత్తులు వేస్తావా?” అన్నాడు.
“మూడేవీ? పొరపాటు, ఒకటి పొరపాటున జరిగింది. కావాలిస్తే వెనక్కు పెట్టేస్తాను.”
“ఆ ఇంకోటి ఎక్కణ్ణుంచి వచ్చింది?”
“ఏ ఇంకోటి?”
“రాజు కావడానికి సిద్ధంగా ఉన్నదే అదీ”
“అరె, అప్పుడే మరిచిపోయావా?”
“లేదు నాయనా. నేను ప్రతి ఎత్తూ లెక్కిస్తూనే ఉన్నాను, నాకన్నీ జ్ఞాపకం ఉన్నాయి. నువు ఇప్పుడే దాన్ని అక్కడ పెట్టావు. అది ఉండవలసింది ఇక్కడా!”
“ఏమిటి? ఎక్కడ? నువు భలే కల్పనలు చేస్తావే!” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్, కందగడ్డలాగా అయిపోతూ.
“లేదు నాయనా! కల్పనలు చేసేది నువ్వేనని తెలుస్తూనే ఉంది, అయితే నీకు నమ్మేలాగా చేసే తెలివి లేదు.”
“నేనంటే ఏమిటని నీ ఉద్దేశం? మోసపుచ్చుతానంటావా?”
“నువ్వంటే నాకే ఉద్దేశమూ లేదు. నీతో ఎన్నడూ ఆడను.”
“ఆట మధ్య ఎలా మానేస్తావ్?” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్, రోషం హెచ్చుతూ.
“నువు మర్యాదగా ఆడనప్పుడు అవశ్యం మానెయ్యగలను”
“అది అబద్ధం. నువ్వామాట అనకూడదు.”
“లేదు నువ్వే అబద్ధాలాడుతున్నావు”
“నేను మోసం చెయ్యలేదు. నువు ఆట మానటానికి వీల్లేదు. ఆట పూర్తి చెయ్యవలసిందే.”
చిచీకవ్ నిబ్బరంగా, “నువు నాచేత ఆడించలేవు!” అంటూ పావులన్నీ కలిపేశాడు.
నజ్‌ద్ర్యోవ్ మొహమంతా ఎర్రగా చేసుకొని ఎంతగా మీదికి వచ్చాడంటే, చిచీకవ్ రెండడుగులు వెనక్కు వేశాడు.
“నీచేత ఆడిస్తాను. పావులు కలిపేస్తే అయిపోయిందనుకున్నావా? నాకు ఎత్తులన్నీ జ్ఞాపకం ఉన్నాయి. ఎక్కడి పావులక్కడ పెట్టేస్తాం!”
“ఎందుకోయ్, అదంతా అయిపోయింది. నేను నీతో ఎన్నటికీ ఆడను.”
“అయితే ఆడవా?”
“నీతో ఆడటం ఎంత కష్టమో నీకు మాత్రం తెలియదా?”
“ఆడతావా లేదా? సూటిగా చెప్పెయ్యి.” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఇంకా మీదికి వచ్చాడు.
“లేదు” అంటూ చిచీకవ్, ఎందుకైనా మంచిదని చేతులు మొహానికి అడ్డంగా పెట్టుకున్నాడు. చూడగా పరిస్థితి తనకు చాలా అపాయకరంగా కనబడింది. ఇలా చెయ్యటం మేలే అయింది, ఎందుకంటే నజ్‌ద్ర్యోవ్ చెయ్యి విసరనే విసిరాడు.. మన కథానాయకుడి అందమైన, పొంగే బుగ్గలకు తీరని అపచారం జరిగి ఉండేది, కాని అదృష్టవశాత్తూ అతను ఆ దెబ్బ తప్పించుకుని, నజ్‌ద్ర్యోవ్ చేతులను తన బలమైన రెండు చేతులా గట్టిగా పట్టేసుకున్నాడు.
నజ్‌ద్ర్యోవ్ పట్టు విడిపించుకునేటందుకు తీవ్రంగా పెనుగులాడుతూ “పర్ఫీరి, పవ్లూష్క!” అని కేకలు పెట్టాడు.
ఈ కేకలు వింటూనే చిచీకవ్ నజ్‌ద్ర్యోవ్ చేతులను వదిలి పెట్టేశాడు.
ఈ దృశ్యాన్ని నౌకర్లు చూసిపోతారనీ, అతన్ని పట్టుకున్నందువల్ల ప్రయోజనమేమీ లేదని తోచి అతను అలా చేశాడు. ఆ క్షణంలోనే పర్ఫీరి, వాడి వెనకగా పవ్లూష్కా ప్రవేశించారు. ఈ రెండోవాడు ఆజానుబాహువు, వాడితో దెబ్బలాట పెట్టుకోవటం కూడనిపని.
“ఆట పూర్తి చేస్తావా, చెయ్యవా? ఒక్కటే మాట చెప్పెయ్యి.” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్.
“ఆట పూర్తి చెయ్యటం అసంభవం.” అంటూ చిచీకవ్ కిటికీలో నుంచి బయటికి చూశాడు. అతని బండి సిద్ధంగా ఉన్నది, ఎప్పుడు పిలిస్తే అప్పుడు బండిని మెట్ల వద్దకు తెద్దామని సేలిఫాన్ ఎదురుచూస్తున్నాడు. కాని ఆ మొద్దుముండాకొడుకులు వాకిలికి అడ్డంగా ఉండగా ఈ గదిలో నుంచి తాను బయటపడే యోగం లేదు.
“అయితే ఆట పూర్తి చెయ్యవన్నమాట!” అన్నాడు నజ్‌ద్ర్యోవ్, అతని మొహం కుంపటిలాగా ఉన్నది.
“నువ్వు మర్యాదస్తుడిలాగా ఆడినట్టయితే ఏమోగాని, ఇలా నావల్ల కాదు.”
“వల్లకాదా, స్కౌండ్రల్! ఓడిపోతున్నాని తెలియగానే వల్లగాక పోయిందిగాదూ? కొట్టండ్రా!” అంటూ పర్ఫీరి, పవ్లూష్కల కేసి ఉద్రేకంతో అరచి, తన పైప్ చేతపట్టుకున్నాడు. చిచీకవ్ పారిపోయాడు. అతను ఏదో అనబోయి పెదవులు కదిల్చాడుగాని నోట శబ్దమేమీ రాలేదు.
“కొట్టండ్రా!” అంటూ దుర్భేద్యమైన కోటను పట్టుకునేవాడిలాగా, నజ్‌ద్ర్యోవ్ పైప్ చేతబట్టుకుని, అరుస్తూ ముందుకురికాడు; అతనికి ముచ్చెమటలు పోస్తున్నాయి. ఒళ్ళు తెలియని వీరావేశంలో కొందరు సైనికాధికారులు తమ కింది సైనికులను ఇలాగే, “పదండ్రా!” అని ఉత్తరువులిస్తారు; వాళ్ళ ఉత్తరువులను యుద్ధ పురోగమన సమయంలో పాటించవద్దని అదివరకే అధికారులు రహస్యపు హెచ్చరికలు జారీ చేసి ఉంటారు. అయితే ఆ సైనికాధికారికి వీరావేశం ఎక్కి ఉంటుంది, వాడి బుర్రంతా తిరిగిపోతూంటుంది. వాడికి సువోరవ్ కళ్ళలో మెదులుతూంటాడు, వాడికి వీరోచితమైన పనులు చేయాలని ఉంటుంది. దాడికి గాను తయారు చేసిన వ్యూహమంతా తాను పాడు చేస్తున్నట్టు గాని, దుర్భేద్యమైన కోటయొక్క ఆకాశమంత ఎత్తు గల గోడల వెనక అసంఖ్యాకమైన ఫిరంగులు బారులు తీర్చి ఉన్నాయని గాని, తన సైనికులు వట్టిపుణ్యానికి బూడిద అయిపోతారని గాని, తన ప్రాణాలను హరించనున్న తుపాకీ గుండు అదివరకే గాలిలో ఎగిరి రివ్వున వస్తున్నదని గాని గ్రహించకుండా వాడు “పదండ్రా!” అంటాడు. అయితే నజ్‌ద్ర్యోవ్ దుర్భేద్యమైన కోటమీద దాడి చెయ్యటానికి తన సైనికులను పంపే వీరావేశోద్రిక్తుడైన అధికారిలాగా ఉన్నాడన్న మాటేగాని, అతను దాడిచెయ్య సిద్ధపడే కోట మాత్రం దుర్భేద్యంగా లేదని అంగీకరించాలి. ఈ దాడికి గురికానున్న వ్యక్తి ఎంత భయగ్రస్తుడై పోయాడంటే అతని గుండె మడమల్లోకి దిగజారిపోయింది. అతను ఆత్మరక్షణకు గాను తీసుకున్న కుర్చీని నౌకర్లు లాగెయ్యటం కూడా అయిపోయింది; అతను దాదాపు చచ్చిపోయినట్టయిపోయి, కళ్ళు మూసుకుని, ఏ క్షణాన తనకు ఆతిథ్యం ఇచ్చినవాడి పైప్ తనను చుర్రున కాలుస్తుందో అనుకుంటున్నాడు; మరొక క్షణం అయితే అతనికి ఏమి మూడి ఉండేదో దేవుడికి ఎరుక; కాని విధి అతని పక్కలనూ, భుజాలనూ ఏపుగా పెరిగిన శరీరాన్నీ రక్షించ నిర్ణయించింది. అకస్మాత్తుగానూ, తలవని తలంపుగానూ, ఆకాశం నుంచి ఊడిపడ్డట్లుగా, చిరుగంటలు మోగించుకుంటూ ఒక బండీ వచ్చి చక్రాల చప్పుడుతో మెట్లవద్ద ఆగింది. శ్రమించిన గుర్రాలు ముక్కులతో చేసే శబ్దమూ, గాలిపీల్చే చప్పుడూ ఆ గదిలోకూడా ప్రతిధ్వనించింది. అందరూ అప్రయత్నంగా కిటికీలోనుంచి బయటికి చూశారు. ఒక మీసాలు గల వ్యక్తి అర్థసైనిక దుస్తులు ధరించి బండిలో నుంచి దిగాడు. ఆయన అవతలి హాలులో విచారించి లోపలికి ప్రవేశించే సమయానికి, చిచీకవ్ ఇంకా తనకు కలిగిన భీతినుంచి తెప్పరిల్లుకోలేదు. మానవమాత్రునికి దాపురించదగిన అత్యంత కరుణామయమైన స్థితిలో ఉన్నాడతను.
“ఇక్కడ ఉన్నవారిలో నజ్‌ద్ర్యోవ్ గారెవరో తెలుసుకోవచ్చునా?” అంటూ కొత్తవాడు, చేతిలో పైప్ పట్టుకుని నిలబడి ఉన్న నజ్‌ద్ర్యోవ్ కేసీ, అత్యంత దైన్యం నుంచి అప్పుడే బయటపడుతున్న చిచీకవ్ కేసీ అయోమయంగా చూశాడు.
“తమరెవరో నేను మొదట తెలుసుకోవచ్చునా?” అంటూ నజ్‌ద్ర్యోవ్ కొత్తమనిషిని సమీపించాడు.
“నేను పోలీసు అధిపతిని”
“మీకేం పని ఇక్కడ?”
“మీమీది ఫిర్యాదు పరిష్కారమయినదాక మిమ్మల్ని ఎరెస్టు చేస్తున్నానని చెప్పటానికి వచ్చాను.”
“ఏమిటిదంతా? ఏం ఫిర్యాదు?”
“తమరు నిషాలో ఉండి మక్సీమవ్ అనే పెద్దమనిషిని కొట్టారన్న ఫిర్యాదు.”
“అది అబద్ధం! నేను మక్సీమవ్ అనే పెద్దమనిషిని చూడనైనా లేదు.”
“అయ్యా! నేను ఆఫీసరునని మనవి చేస్తున్నాను. మీరు మీ నౌకర్ల దగ్గిర అలా మాట్లాడండి, నా దగ్గిర కాదు.”
ఇంతలో చిచీకవ్ నజ్‌ద్ర్యోవ్ ఏమనేది వినకుండానే, చప్పున తన టోపీ తీసుకుని పోలీసు అధిపతి వెనకగా బయటి మెట్లవద్దకు చేరుకుని, బండిలో ఎక్కికూచుని, సేలిఫాన్‌తో బండిని సాధ్యమైనంత వేగంగా తోలమన్నాడు.