వసంతసుమశేఖరము – 5


శ్రీపతి:  విశ్వామిత్రా మీ మేనకపై అందరూ కన్నేశారని అలిగారా?
విశ్వామిత్ర:  లేదు కన్నేశారని మేనక అలిగితే తీర్చి వస్తున్నాను
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  విశ్వామిత్రా, సినిమా ఎలా వుంది
రవి:  మీ మేనక ఇక్కడుంటే ఇంకో మేనక అంటున్నారు. విశ్వామిత్రా ఎంతమంది మేనకలు?
శ్రీపతి:  ఆయన సినిమాకెళ్ళారే కానీ సిన్మానెక్కడ చూశారు?
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  విశ్వామిత్రుల వలె మేనకలు కూడా చాలా మందే సినిమాలకి
 
జ్యోతి:  ఐనా తాతతో కూడా సరసాలు ఆడే మనవరాళ్లు ఉంటారు. సురక్షితం కూడా తాతలా కనిపించే అంకుల్స్ కి.. ఏమంటారు??
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ధన్యవాదాలు, మా ఆవిడకి కూడా చూపించా, కుట్ర లేదు
శ్రీపతి:  ఉన్నట్టుండి మౌనం వహించారు?
రవి:  మిస్సన్నగారూ, వసంత్ కిషోర్గారూ, నచకిగారూ క్యూలో నిలబడండి. మిస్సన్న గారూ మీ వంతు.
కామేశ్వరరావు:  శ్రీపతిగారు, లేదండి. హాయిగా మీరుకొనిచ్చిన టికెట్టుతో సినిమా చూసింది ఆయనేగా! 🙂
పుష్యం:ఎంతవారు గాని, వేదాంతులైనగాని.. పాటలా ఉంది.
రాఘవ:  ఊఁ
శ్రీపతి:  ఎంత కుట్ర…. అన్యాయం… అక్రమం…
మిస్సన్న:  ఇందాక నేను పొరబాటు బడ్డాను ఇప్పుడు చిత్తగించండి
 కం ||

"అంకుల్ సినిమా చూతము
యింకో టిక్కెట్టు తీసి యీరే మనకున్ "
పంకజ ముఖి నవ్వుచు నన
చంకల నెగరేసి మామ చప్పున కొనియెన్.

ఉ ||

"అందము చిందు ఫేసు మరి, అద్దము వోలెను నీటు డ్రస్సుతో
విందొనరించి యుందు! తన వేడ్కను దీర్చుట పాడి యౌనులే,
సుందరి తోడ చిత్రమును చూచెద నేడిక!  యెన్ని నాళ్ల కీ
విందు లభించె నాకిక"  ని వేచెను జవ్వని రాక కోసమై.

ఉ ||


"అల్లదె వచ్చుచుండినది యా ప్రియ భామిని నవ్వు రువ్వుచున్!
ఝల్లను గుండె నాకు! భళి! " ???? సన్నటి వాడెవడమ్మ ప్రక్కనన్?
మెల్లగ వచ్చి పల్కినది " మీకు శ్రమిచ్చితి తాత గారు! బై! "
చల్ల బడంగ తాత! జనె సన్నటి వానిని గూడి నాతియున్!

రాఘవ::D
నచకి:  ఏకంగా "తాతగా"రే?
రాఘవ:అంకులు కాస్తా తాతగా మారి కూలిపోయి ఉంటాడండీ.
వసంత్ కిషోర్:: చంకల నెగరేసి మామ – చాలా బావుంది !
కామేశ్వరరావు:  "చంకల నెగరేసి మామ చప్పున కొనియెన్" – హహహ…
రవి: సన్నటి వాడు – సిక్స్ పేక్ వాడాండి? వాడి మొహం మండా!
కామేశ్వరరావు:  రవీ, మీకెందుకంత ఆగ్రహం!
రవి: : నాకు ఉన్నది ఒక్క పేక్ కాబట్టండి
రాఘవ:ఫ్యామిలీ ప్యాక్ కానంతవఱకూ ఇబ్బంది లేదు.
రాఘవ::)
నచకి: )
కామేశ్వరరావు:  నాకున్నది పేకులు కాదు టైర్లు, మరి నేనేమనుకోవలి 🙂
రాఘవ:ఎమ్మారెఫ్ టైర్ ఐతే సచిన్ బ్యాటింగ్ ఫ్రీ ఫ్రీ ఫ్రీ
విశ్వామిత్ర:   ఫ్యామిలీ "Pack up"అననంతవరకూ కూడ ఇబ్బంది లేదు, నా లగా Family Pack ఐనా కూడా
రాఘవ:సరే.
జ్యోతి:  మరే.. ఆ తర్వాత తాతగారి సం"గతి" ఏమైనట్టు??
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  మిస్సన్నగారూ బాగుంది, కామేశ్వర రావు గారికి చెప్పా, నా ఆఖరి తెలుగు సినిమా ఇంటింటి కాపురము. అలా జరిగాకా సినిమాలు మనేసాను
రాఘవ:ఔనండీ, దీనిపై వేఱే పూరణలున్నాయా? లేకపోతే, నాకు ఆశ్చర్యం వేసిన విషయం ఒకటుంది… ఈ పూరణను ఎవ్వరూ ఇంకొక విధంగా పూరించవచ్చునని ఆలోచించకపోవటం.
మిస్సన్న:  జ్యొతి గారూ చల్లబడి పొయారు గా
రాఘవ:జ్యోతిగారూ, ఆ తాత తరువాత నిజంగానే తాతగా మారి తాతలలో కలిసిపోయాడు.:)
నచకి:  వేఱే విధంగా అంటే, అధ్యక్షా?
రాఘవ:వేఱే విధంగా అంటే… అధ్యక్షులవారు సెలవిస్తే విన్నవిస్తాను.
రవి: : ఊ కానివ్వండి, సభ మనందరిదీనూ
కామేశ్వరరావు:  ఇంకా ఇద్దరి అనుభవాలున్నట్టున్నాయి కదా
రాఘవ:ఈ పద్యాలు ఇప్పుడే వ్రాసాను. గుణదోషాలు చూచుకోలేదు.
 
రాఘవ:
తన కుమారునకు నెవరు తగునని
తను తలఁచెనో యామెయు సుతుఁడు గలిసి
తాను చూడ వచ్చిన చిత్రంపుచోటు కదియ చిత్రమునుఁ జూడవచ్చిరి చిత్రముగను
రాఘవ:సభికులకు నా పూరణ ఇప్పటికే అర్థమైపోయి ఉండాలి! 🙂
ఆ.వె||

తనను చూడలేదు తనయుఁడు సరిగదా
సాయమడిగె సుతుని సఖియ వచ్చి
సినిమఁ జూడగ వలయును చీటీలు రెంటికై
తండ్రిమనసు కొనెను తనధనమున

ఆ.వె||

వాటినిఁ గొని చేతఁ బడతి సంతోషయై
సఖునికడకు వేగఁ జనుచుఁ జనుచు
థ్యాంక్యు అంకులనఁగఁ దబ్బిబ్బు పడడొకో
తండ్రి మామగారు తానె కనుక!

మిస్సన్న:  రాఘవగారూ భేష్
రవి: : రాఘవగారూ సుతుడి రోలు ఎవరండి? :))
రాఘవ:సుతుడి రుబ్బుఱోలు ఇంకా ఎవరూ లేరు 🙂
నచకి:  వావ్, సూపర్ తమ్ముడా!
కామేశ్వరరావు:  మరీ సంసారపక్షంగా ఉంది 🙂
విశ్వామిత్ర: )
వసంత్ కిషోర్:: బావుంది
రాఘవ:సంసారపక్షంగా ఉంది కనుకే మామగారు టిక్కెట్టు కొనిచ్చాడు
రాఘవ::)
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  రాఘవగారూ చాలా బాగుంది
కామేశ్వరరావు:  అమ్మాయిలకి టికెట్లు కొనే అనుభవాలు కుఱ్ఱాళ్ళ కన్నా పెద్దలకే ఎక్కువ ఉన్నట్టున్నాయి 🙂
రాఘవ:అంతే కదా మఱి
రవి: : ఈ పెద్దాళ్ళున్నారే …చిచ్చీ …
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  వయస్సు లేక అనుభవాలు ఎలా వస్తాయి ?
జ్యోతి:  రవినువ్వు మరీను ,, పెద్దవాళ్లంటే మడికట్టుకుని, కృష్ణారామా అనుకోవాలా??
రాఘవ:రవిగారూ, గన్నవరపువారూ, … 🙂
కామేశ్వరరావు:  మూర్తిగారు, ఇలాంటి అనుభవాలతోనే మీకు తలపండిపోయినట్టుంది
నచకి: )
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  రవిగారూ ఈ సమస్య యిచ్చి మాకు కిర్రెక్కించారు.
వసంత్ కిషోర్:: సరే  ! నేను మొదలు పెట్టేదా
రవి: : సరే క్యూలో వసంత్ కిషోర్ గారు చాలా సేపు నుంచోబెట్టాం
రవి: రండి
మిస్సన్న:  ఏదో అన్నాం గదా అని మాకే టెండర్ పెడితే యెలాగండీ
 
వసంత్ కిషోర్:
ఉ ||

నిండుగ మండు వేసవిని – నేనొక లైనున నెండు చుండగా
పండుగ నాడు !  వేడె, నను – పల్కుల  తియ్యని తేనె లొల్కుచున్
గుండెలు ఝల్లనంగ, నొక – కోమలి ! రెండు టికెట్లు తీసితిన్
పండెను పండుగంచు , కడు – బాళిని ,భ్రాంతిని , మంద హాసమున్ !

ఉ ||

చిందులు వేసె నా మనము ,బహు – చెల్వగు చిన్నది చెంత నుండగా
విందులు చేసి కొందు మిక – వేడుక దీర , విరామ మందునన్ !
బంధము హెచ్చెనేని , మన – భాగ్యము పండును; నిశ్చయమ్మికన్ !
చెందెను , నా మనంబు , తన  – చిత్తము వచ్చిన రీతి నంతటన్ !

ఉ ||

తుంటరి బుద్ధి జూపి, యొక – తుందిలు తో, తను,  గూడి వచ్చినన్ !
మంటలు రేగ సాగె , మది – మాయ మయెన్ ,మరి మందహాసమే !
వెంటనె ,థాంక్సు జెప్పి , తను – వేగమె వెళ్ళిన ! నిర్వికారతన్
ఇంటికి సాగి పోతి నిక – ఇచ్ఛయె చచ్చెను ! మంద భాగ్యుడన్ !

తుందిలుడు = పెద్ద పొట్ట గలవాడు( నాకు చాలా వికారంగా కనిపించాడు )
 
జ్యోతి:  బాళి,,,, అనగా నేమి
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  పద్యాలలో సరదా  ! కిశోర్ గారు సినిమా మనిషి.  చూడండి ఎంత మంచి పూరణో !
నచకి:  బంధము హెచ్చెనేని , మన – భాగ్యము పండును 😉
వసంత్ కిషోర్:: బాళి = సంతోషము
మిస్సన్న:  పాపమ్ తాతగారు
జ్యోతి:  మరి వీళ్లందరికి టికెట్ డబ్బులన్నా ఇస్తున్నారా లేదా అమ్మాయిలు..:)
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  మిస్సన్నగారి విలన్ సన్నము, కిషోర్ గారి విలన్ తుందిలుడు!
కామేశ్వరరావు:  జ్యోతిగారు, మీరు మరీ అంత అమాయకుల్లా మాట్లాడకండి! 🙂
నచకి:  అధ్యక్షులవాఱు అలా యిప్పించలేదు, జ్యోతిగారూ!
జ్యోతి: )
మిస్సన్న:  అమ్మాయి డబ్బులిస్తే ఇంక థ్రిల్లేం ఉంటుందన్డీ
వసంత్ కిషోర్:: అమ్మాయిలు డబ్బులిస్తారా ప్రాణాలు తీస్తారు గాని
రవి: తుందిలుడు = పెద్ద పొట్ట గలవాడు (నాకు చాలా వికారంగా కనిపించాడు) – స్వభావోక్తి అలంకారమా? విరోధాభాసా?
మిస్సన్న:  నిజం
కామేశ్వరరావు:  కిశోర్జీ, మీకు బాగా మండినట్టుంది!:)
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  విరోధ భావమే
జ్యోతి:  అబ్బాయిలైనా, అంకుల్సైనా, తాతలైనా అమ్మాయిలంతా ఇంతేనంటారు.. 🙂 వాళ్లవెంట ఉన్న అబ్బాయిలను ఎంతలా తిడుతున్నారో…:)
వసంత్ కిషోర్:: విరోధాభాసమే
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  తాతలం గాని సన్యాసులం కాదుగా !
రవి: 🙂 ఆఖరున నచకి గారు మిగిలారు.
రవి: నచకిగారూ మీ టికెట్ల వ్యవహారం తెమల్చండి
 
నచకి:  సరే…
కం ||

ఎండను క్యూలో నుండగ
దండిగ యున్న జనమందు తప్పించుకు "యే
మండీ, టికెట్లు తె"మ్మని
పండంటి పడుచు యడిగెను, భళి, యేం ఛాన్సో!

కం ||

"ఏమండీ!" యని బిలచిన
భామామణి వంక జూసి బ్రాడ్ స్మైలిస్తూ
"ఏమీ ప్రాబ్లమ్ లేదులె,
ఈ మేనేజరు నెఱుగుదు, …ఈజీ!" అంటూ

కం ||

టిక్కెట్లను తెచ్చిస్తే
ప్రక్కన యువకుడికి యిచ్చి "రా, డియ"రంటూ
ఠక్కున దిఱిగి చెప్పెను
"అక్కఱలో సాయపడిరి, అంకుల్, థాంక్యూ!"

వసంత్ కిషోర్:: బ్రాడ్ స్మైలిస్తూ – భలే బావుంది !
రవి: : ఈ నాయకుడు యూత్ కెక్కువ, అంకుల్ కు తక్కువ లాగున్నాడు
విశ్వామిత్ర: )
కామేశ్వరరావు:  రవీ 🙂
రాకేశ్వరుఁడు:  "అక్కఱలో సాయపడిరి, అంకుల్, థాంక్యూ!" అని ఛందస్సులో చెబితే ఇంకా బాధగాననిపిస్తుంది.
మిస్సన్న:  సింపుల్ గా తెమిల్చేశారు.
నచకి:  "తిడితే తిట్టావు గాని తాళంలో తిట్టు" అన్నారు పెద్దలు
రవి: : రాకేశ్వరరావు గారి కన్ను ఱ మీద పడింది!
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:   నచకి గారు ఎక్కువ బాధ పడినట్లు లేదు
కామేశ్వరరావు:  వారికిది అలవాటేనేమో 🙂
నచకి:  ప్రక్కన భార్య లేకుండా సినిమాకి వచ్చాడంటే యూత్‌కి ఎక్కువ, అంకుల్‌కీ తక్కువ అయితే మంచిదనిపించింది. అనుభవరాహిత్యం తప్పించి మఱేమీ కాదు, అధ్యక్షా!
వసంత్ కిషోర్:: బ్రాడ్ మైండేమో
నచకి:  అబ్బే, పక్కకెళ్ళి బరువుగా బాధపడ్డాను ("ఐతే..!" సినిమా డవిలాగు)
రవి: : పోనీలెండి ఈ నాయకుడి ధైర్యం చూస్తే మరో అటెమ్ఫ్ట్ చేసేటట్టున్నాడు. దిగ్విజయీభవ అని ఆశీర్వదిద్దాం
నచకి:  ఈ పద్యాల్లో చెప్పిన ముక్కల్లో మేనేజర్ దగ్గఱికి వెళ్ళి టికెట్లు తీసుకోవటం ఒక్కటే నాకు అలవాటైన పని, కామేశ్వరరావుగారూ!
వసంత్ కిషోర్:: మొత్తం మీద అలవాటే
కామేశ్వరరావు:  ఇంతకీ నాకో అనుమానం. ఇందరినీ టిక్కెట్లడిగినది ఒకే అమ్మాయా, వేర్వేరు అమ్మాయిలా? 🙂
విశ్వామిత్ర: )
జ్యోతి:  కామేశ్వరరావుగారు, వేర్వేరు అమ్మాయిలనుకుంటానండి.
నచకి:  "నన్ను అడిగిన అమ్మాయి నన్ను మాత్రమే అడిగింది" అనుకుంటే ఒక సంతోషం. "నన్ను మాత్రమే మోసం చేసిందా?" అనుకుంటే ఒక బాధ!
జ్యోతి:  ఏ చోట చూసినా అమ్మాయిలంతా ఇంతే అని డిసైడ్ అయ్యారుగా
వసంత్ కిషోర్:: ఒకే అమ్మాయి వేర్వేరు రోజుల్లో
రవి: : ఒకే అమ్మాయి తుందిలుణ్ణి, సిక్స్ పేక్ గాణ్ణీ, యూత్ ను సెట్ చేసిందంటే ఆ అమ్మాయి మహాజాణ!
మిస్సన్న: )
నచకి:  కానీ ఒకే అమ్మాయైతే మాత్రం యిదేదో సైడ్ బిజినెస్‌లా ఉంది, బ్లఫ్ మిస్ట్రెస్స్!
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అధ్యక్షా మీరు చెప్పండి ఒక్క అమ్మాయా ఎక్కువ మందిని హైరు చేసారా  !
రవి: : అధ్యక్షులకు సమస్య ఒక్కటే తెలుసు.
వసంత్ కిషోర్:: అయ్యా సమస్యలోనే ఉంది ఒక జవ్వని అని
కామేశ్వరరావు:  సరే ఇక అమ్మాయి(ల) గోల వదిలి ముందుకు నడుద్దామా?
రవి: : సరే ఇందాకట్నుంచి కామేశ్వరరావు గారిని నారదులావహించినట్టు కనబడుతుంది.ఆయనతో ఒక పూరణ చేయిద్దాం
ధృఢసత్వంబునఁ జీమ తుమ్మెనహహా! దిగ్ధంతులల్లాడగన్.– ఎలా?
నచకి:  (ఆశువు)


ఎందఱు ఉన్నా గానీ
కొందఱికే సాధ్యమౌను కొంపలు ముంచే
చిందులు యీ పద్ధతి నే
మందురు అధ్యక్షులు, ఇపుడట్లంటేహా?

కామేశ్వరరావు: )
కామేశ్వరరావు:  "దృఢసత్త్వంబున"కి నా పూరణ
మ ||

ద్రఢిమన్ మత్తుడు కుంభకర్ణుడు మహా ద్రాఘిష్ఠ దేహుండు భూ
రి ఢమద్ధ్వానముతోడ గుఱ్ఱునిడ, దూరెన్ ఘ్రాణవల్మీకమున్
దృఢసత్వంబున చీమ, తుమ్మె నహహా! దిగ్దంతులల్లాడగన్
తృఢితంబై ఘనవృక్షముల్ దెగిపడన్ దేవారి తానంతటన్

రవి: : ఏంటి? ఘ్రాణవల్మీకమా? 🙂
వసంత్ కిషోర్:: అద్భుతం ! కరతాళ ధ్వనులు !
విశ్వామిత్ర:  ఘ్రాణవల్మీకమున్ –  🙂
కామేశ్వరరావు:  అందుకేగా చీమ దూరింది 🙂
మిస్సన్న:  అద్భుతం ! కరతాళ ధ్వనులు !
శ్రీపతి:  అద్భుతం ఈ పూరణ.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  చక్కని పూరణ ! కామేశ్వర రావు గారూ !
కామేశ్వరరావు:  కృతజ్ఞతలు
శ్రీపతి:  ఢ ప్రాస, అందునా ప్రాసాక్షరం ముందు సరళాక్షరం… అబ్బో మంచి పూరణ
రవి: రాఘవగారొచ్చారా? రాఘవగారూ మీరూ వినిపించాలి
పుష్యం:  అద్భుతం, మొదట్లో డ-ఢ కి ప్రాస కుదురుతుందను కున్నాను.. మీ పూరణ చూసేదాకా
మిస్సన్న:  సంపూర్ణ రామాయణంలో సీను గుర్తు వస్తోంది
కామేశ్వరరావు:  డ, ఢ లకి ప్రాస ఎక్కడా చూడలేదు, కాబట్టి కుదరదనే అనుకుంటాను.
నచకి:  నేను కూడా అలా కుదఱకపోయేసరికి యీ పూరణకి చేతులెత్తేసాను. 🙁
పుష్యం:  శబ్ద సారూప్యం ఉందికాబట్టి, మనం వాడడం మెదలెట్టొచ్చేమో
నచకి:   ఘ్రాణవల్మీకమున్ 🙂
రవి: ఉన్నారా? అసలున్నారా?
రవి: రాఘవగారు లేకపోతే మరో పూరణకెళ్ళిపోదారి.
విశ్వామిత్ర:  లోపల పాములన్నాయని భయపడిందేమో – జొప్పడటానికే దృఢసత్వంబు అవసరమైంది   🙂
కామేశ్వరరావు:  ఊదంగారు,  🙂
రవి: ఇందాక సినిమా జవ్వనితో కాక ఇప్పుడు భామామణి
రవి: ఫస్ట్ క్లాసున పయన మయ్యె భామా మణితోమిస్సన్న గారూ కానివ్వండి
మిస్సన్న:  
కం ||

బెస్ట్ క్లాసున యమ్ టెక్ లో,
ఫస్ట్ క్లాస్ జాబ్ ఫారి నందు, ఫాదరు కికపై
లాస్ట్ క్లేశము! మార్యేజై,
ఫస్ట్ క్లాసున పయన మయ్యె భామా మణితో.

కామేశ్వరరావు:  ఫస్ట్ క్లాసుగా ఉంది!
వసంత్ కిషోర్:: మిస్సన్నగారు ఇంగ్లీషులో  కందం వ్రాయడంలో సిద్ధహస్తులు
రవి: : లాస్ట్ క్లేశము! కానీ అతనికి క్లేశము మొదలైంది కదండి?
విశ్వామిత్ర:  ఫాదర్ కి లాస్ట్ క్లేశము, ఈతడికి ఫస్ట్ క్లేశము
రాఘవ::)
నచకి: )
వసంత్ కిషోర్:: )
రాఘవ:ఫస్ట్ క్లాసులో ప్రయాణమో ఏమో కానీ తలపండిపోయి… లాస్ట్ క్లేశం కాస్తా పలితకేశం అయ్యి కూర్చుంటుంది. 🙂
మిస్సన్న:  అలాగే కానీండి
మిస్సన్న: )
రాఘవ:మీరు అలాగే కానీండి అంటే సరిపోదండీ.
కామేశ్వరరావు:  ఇంకా ఎవరెవరు ప్రయాణమయ్యారు భామామణితో?
రవి: : సనత్ గారూ, రాఘవగారూ, నచకిగారూ ఇదే వరుసలో పూరణలను ఆలాపించండి.
రాఘవ:రామ రామ అదేం ప్రశ్నండీ కామేశ్వరరావుగారూ!!
రవి: : సనత్ గారు లేకపోతే రాఘవ గారు, నచకిగారూ
రాఘవ:దేని పూరణ అధ్యక్షా?
మిస్సన్న:  ఇది అన్యాయమండీ కొత్త గృహస్తు.
రవి: : ఫస్ట్ క్లాసున పయన మయ్యె భామా మణితో
శ్రీపతి:  నేను ఉన్నాను
కామేశ్వరరావు:  నా ఉద్దేశం ఇంకా ఎవరెవరు పూరించారనండి 🙂
రాఘవ:అలా ఐతే ఇబ్బంది లేదు 😀
శ్రీపతి:  
కం||

బెస్ట్ క్లైమేట్ ట్రిప్పునకై
ఫస్ట్ క్లాసున పయన మయ్యె భామా మణితో
జస్ట్ ! క్లైవ్ లాయెడ్ ఫ్రీగా
హోస్ట్ క్లాజును వాడుకొనుచు హుబ్లీ రైల్లో

 మిస్సన్న:  ఓకే మన్నించాలి
వసంత్ కిషోర్:: భలే బావుంది !
రవి: హుబ్లీకి హనీమూనా? ఎవరండి ఆ అరసికుఁడు?
కామేశ్వరరావు:  "హోస్ట్ క్లాజ్" అనగానేమి?
రాఘవ:హుహుహుబ్లీకి బెస్ట్ క్లైమేట్ ట్రిప్పు… సరే. క్లైమాక్స్ ఏమిటీ?
మిస్సన్న:  జస్ట్      బెస్ట్  !
నచకి:  హుబ్లీ నుంచి వస్తున్నాడేమో లెండి, అధ్యక్షా!
రాఘవ:కిరణన్నయ్యా, ఇంకా నయం. హుబ్లీ అన్నది ట్రైన్ పేరు అన్నావు కాదు! 🙂
వసంత్ కిషోర్: అంతే అయ్యుంటుంది
నచకి:  నువ్వంటావని ఆగాను, తమ్ముడా! 🙂
కామేశ్వరరావు:  శ్రీపతిగారు రైలెక్కి వెళిపోయారా ఏమిటి?
విశ్వామిత్ర:  ఆ భామామణి "Just" భామామణి  అని సారాంశం
కామేశ్వరరావు:  నచకిగారు మీ పూరణ వినిపించండి.
నచకి:  తప్పకుండా… వినుడు
కం||

"మోస్ట్ క్లామరస్ సెకండ్ క్లాస్,
బీస్ట్ క్లాసది క్యాటిలుకని బిలిచె థరూరే –
లీస్ట్ క్లాస్ నా రేంజ్‌కిదె"యని
ఫస్ట్ క్లాసున బయనమయ్యె భామామణితో!

కామేశ్వరరావు:  పాపం థరూర్ మీద పడ్డారేం? 🙂
నచకి:  మఱో పూరణా ఉంది… వినిపించమందురా?అందులో ఎవఱి మీదా పడలేదు! 😀
వసంత్ కిషోర్:: బీస్ట్ అంటే
నచకి:  బీస్ట్ అంటే క్యాటిల్ కానిది… నిజమే. కానీ, కవిసమయం అనుకోండి కిశోరా!
కామేశ్వరరావు:  అలాగే, తొందరగా.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  కనీసము ఇక్కడ కిడ్నాపింగులు మోసాలు లేవను కొంటా ! ప్రియుడు వచ్చే లోపల ట్రయిను కదిలింది
నచకి:  
కం ||

జస్ట్ క్లారిటీ కొఱకంచు
బెస్ట్ క్లాసేదని యడిగిన పీనాసికి హై
కాస్ట్ క్లాషయి ఏ.సీ. విడి
ఫస్ట్ క్లాసున పయమనయ్యె భామామణితో!

నచకి:  (రాఘవుడు వచ్చినట్టున్నాడు?)
కామేశ్వరరావు:  బాగుంది:)
నచకి:  అధ్యక్షులవాఱికి పునస్స్వాగతం
వసంత్ కిషోర్:  బావుంది !
నచకి:  అధ్యక్షులవాఱికి పునస్స్వాగతం
రవి:  క్షమించాలి. నీలితెఱలు ఛేదించుకుని వచ్చాను
కామేశ్వరరావు:  రాఘవులది ఎక్కీదిగే ప్రయాణమైపోయింది 🙂
విశ్వామిత్ర:  🙂
మిస్సన్న:  🙂
కామేశ్వరరావు:  అధ్యక్షా, తదుపరి పూరణతో వజ్రాన్ని చీల్చుదామా?
రవి:  విశ్వామిత్రగారితో ఒక్కమారు
రవి:  ప్రవరాఖ్యుని స్థానంలో శ్రీకృష్ణుడు లేదా మరో దక్షిణనాయకుడు ఉంటే, వరూధినికి "ప్రాంచద్భూషణ బాహుమూల రుచితో…" పద్యానికి మారుగా మరే సమాధానం/సన్నివేశం లభించి ఉండేది ఊహించి వ్రాయండి.
రవి:  పై సమస్యకు విశ్వామిత్రులు దక్క ఎవరూ సాహసించలేదు
రవి:  ఆయనను వేదికమీదికి ఆహ్వానిద్దాం
కామేశ్వరరావు:  సరే, మీకా వర్ణన కడు ప్రియమైనదిలా ఉంది 🙂
రవి:  మీ వర్ణన (పెద్దన గారిది) కదండీ. 🙂
విశ్వామిత్ర:  🙂
కామేశ్వరరావు:  విశ్వామిత్రా దంచెయ్యండి
విశ్వామిత్ర:  చూడండి
రాఘవ:  అంతరాయానికి చింతిస్తున్నాను
విశ్వామిత్ర:  
శా ||

ప్రాంచద్భూషణ బాహుమూల రుచితో పాలిండ్లు పొంగార పై
యంచుల్‌మోవగ కౌగిలించి యధరంబాసింప హా!సుందరీ
యంచున్‌ నాయకుడా కృశాంగిని తదీయాంసద్వయంబంటి ర
మ్మంచున్‌లాచెనమర్త్యకున్నొసఁగగాఢాలింగనామాన్యతన్

రవి:  రెండవ పద్యం లాగించండి.
విశ్వామిత్ర:  రవిగారూ ఇక్కడ ఆపుదామ్ , ఇది క్షణికం కదా
విశ్వామిత్ర:  చివరి పాదంలో మాన్యతన్ ఎందుకన్నానో పెద్దనగారు చెబుతారు
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  విశ్వామిత్రుల వారి పూరణ దంచేసారు !
కామేశ్వరరావు:  నాకేదో సమస్య ఇచ్చారు విశ్వామిత్రులవారు?
రాఘవ:  చాల బాగుందండీ విశ్వామిత్రులవారూ.
వసంత్ కిషోర్:  చక్కగా వుంది !
రవి:  సృష్టికి ప్రతిసృష్టి విశ్వామిత్రుల వారి పేటెంటు
మిస్సన్న:  సుందరంగా ఉంది
నచకి:  సలక్షణంగా సాగింది పద్యం
కామేశ్వరరావు:  పద్యం అద్భుతం. ఆ ప్రహేళికేదో మీరే విప్పండి
విశ్వామిత్ర:  నాది గట్టిగా ఒక పాదమే అని మిత్రులు గుర్తించాలి  🙂
రవి:  మీ పాదంలోనే కదండి మాన్యత కల్పించినది?
శ్రీపతి:  పద్యం చాలా బాగున్నది…
విశ్వామిత్ర:  ముందు పద్యంలో వరూధిని కౌగిట గారవింతువో అంటుంది కదండీ
రాఘవ:  ఇలా గారవించాడంటారు
విశ్వామిత్ర:  🙂
కామేశ్వరరావు:  ఓహో! బాగుంది. సరసమైన సమాధానం 🙂
రవి:  ఓహో అలాగన్నమాట? ముందు వెనుకలు చూసుకోవాలి అంటారు?
శ్రీపతి:  మ్మంచున్‌లాచెనమర్త్యకున్నొసఁగగాఢాలింగనామాన్యతన్ – ప్రబంధాలను మరిపించేట్టుంది ఈ పూరణ
నచకి:  నేనింకా "మాన్య? తనూ హీరోయినే!" అనుకున్నాను.
రాఘవ:  నచకిచకిచలు! 😛
విశ్వామిత్ర:   మర్పించేటట్టు కాదు తలపించేటట్టు
కామేశ్వరరావు:  అది మాత్రమెంత కాదు!
రాఘవ:  విశ్వామిత్రులవారూ, మీ తరువాతి పద్యాలు?
రవి:  నచకిగారు సినిమా బయట టికెట్ల వద్ద ఇందాక దెబ్బతిని కూడా సినిమా హీరోయిను అంటున్నారు
విశ్వామిత్ర:  🙂
నచకి:  పొరబడ్డారు… నేను క్యూ కడ ప్రేక్షకపాత్ర మాత్రమే 😉 అందుకనే ప్రథమ పురుషలో సాగలేదు ఆ పద్యం. 🙂
రవి:  సరే విశ్వామిత్రులవారు సిగ్గుపడుతున్నారు, ఇక వజ్రసమస్యకు వెళదాం
నచకి:  ముక్కుపచ్చలారలేదు! (కర్చీఫ్ మర్చిపోయాను!!) అప్పుడె అంకుల్‌ని చేసెయ్యకండి మహాప్రభో! 😀
విశ్వామిత్ర:  రాఘవగారు – మిగతాది వెండితెర పైన  🙂
రవి:  వసంత్ కిషోర్గారిని ఆహ్వానించబోతున్నాము
రాఘవ:  ఊఁ 🙂
వసంత్ కిషోర్:  అలాగే ! అవధరించండి !
రవి:  వజ్రము చీలిపోయినది వారిజ పత్రము సోకినంతటన్ – ఇది సమస్య.
వసంత్ కిషోర్:  గరుత్మంతుని ఆహారాన్ని అలంకారముగా దాల్చిన ఈశ్వరుని స్థిర సంకల్పముతో ,నిశ్చల భక్తితో,ధ్యానించి బాలుడైనమార్కండేయుడు, ఇంద్రుడూ మొదలైన సమస్త దేవతలు  చూస్తుండగా యముని మీద విజయం సాధించెను గదా :
ఉ||

వజ్రపు తుండు ఖాదనము – పాటన దాల్చిన వాని,నీశునిన్
వజ్ర సమానమౌ సరళి – బాలుడు; నిశ్చల భక్తి బూని , యా
వజ్రి, సమస్త దేవతల – పాలున, కాలుని గెల్చెనే గదా !
వజ్రము చీలిపోయినది – వారిజ పత్రము సోకి నంతటన్ !

గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  కిశోర్ జీ చాలా బాగుంది !
రవి:  భళా!
కామేశ్వరరావు:  చక్కని ఊహ!
శ్రీపతి:  బహు చక్కగా ఉన్నది పూరణ
నచకి:  ఆహా!
మిస్సన్న:  కిశోర్ మహోదయా చాలా బాగున్ది.
వసంత్ కిషోర్:  మిత్రులకు ధన్యవాదములు !
రాఘవ:  వజ్రపు తుండు ఖాదనము పాటన దాల్చిన వాడు — కొంచెం వివరించండి.
వసంత్ కిషోర్:  గరుత్మంతుని ఆహారాన్ని అలంకారముగా దాల్చిన ఈశ్వరుని
రవి:  వజ్రపుతుండు – అంటే గరుత్మంతుడాండి?
వసంత్ కిషోర్:  వజ్ర తుండుడు=గరుత్మంతుడు
రాఘవ:  ఓహో వజ్రతుండుడు అనా? నాకు తట్టలేదు సుమండీ!
రవి:  బావుందండి
నచకి:  క్రొత్త విషయం తెలిసింది
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  కిశొర్ గారి దగ్గఱ క్రొత్త పదాలు దొరుకుతాయి
వసంత్ కిషోర్:: మిత్రులకు ధన్యవాదములు !
రవి:  మిస్సన్నగారు రెండు విధాలుగా పూరించారు. మొదటి పూరణ చెప్పాలి
మిస్సన్న:  తప్పకుండానండీ
ఉ||

వజ్ర కరూరు నుండితడు వజ్రపు వర్తకు డంచు చెప్పగా
వజ్రపు టుంగరమ్ము  గొనె, వచ్చిన ప్రేయసి కిచ్చె, నామెయున్
వజ్రము మెచ్చి ముద్దిడగ వత్తిడి కయ్యది చిట్లి పోయె నా
వజ్రము చీలిపోయినది వారిజ పత్రము సోకినంతటన్!

వసంత్ కిషోర్:: చక్కగా వుంది !
మిస్సన్న:  అధ్యక్షా మీరడింగిది ఇదేనా
వసంత్ కిషోర్:: ముద్దులో అంత శక్తి ఉందా
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  మిస్సన్నగారూ బాగుంది. ఇక తను చుంబన అంటే భయపడాలి !
కామేశ్వరరావు:  కిశోర్ గారు, 🙂
మిస్సన్న:  వజ్రంలో అంత గట్టిదనం ఉంది.
పుష్యం:ముద్దుగుమ్మ ఇవ్వ, ముద్దునందుకూడ – అంతశక్తి వచ్చు, ఆర్య వినుడి 🙂
మిస్సన్న:  మూర్తి గారూ ఇదీ బాగున్ది.
వసంత్ కిషోర్:  వజ్రం చీలింది గదా
మిస్సన్న:  ఇది  ఇంకా బాగున్ది.
రవి:  మిస్సన్నగారూ, మీ పూరణ అయిందనుకుంటాను
రవి:  అంతరాయానికి క్షమించాలి
మిస్సన్న:  అయిందండీ
రవి:  చివరిగా మరో దుష్కర ప్రాస చూద్దాం
రవి:  విస్ఫోటంబున దైవ శక్తి వెలుగున్ విద్వన్మనోజ్ఞంబుగా – నచకి గారూ, మీ వంతు
నచకి:  చిత్తం
శా ||

ఆస్ఫాలించెడుయే పదార్థమయినా ఆవర్త విశ్వంబునన్
విస్ఫుల్లింగ కణాదులే వెడలగన్ పేర్మిన్ కణాద్యావళిన్ (రియాక్షన్లలో)
విస్ఫోటంబున దైవశక్తి వెలుగున్ విద్వన్మనోజ్ఞంబుగా
విస్ఫారంబగు విశ్వవీథిని మహావిస్తార భారంబదై

వసంత్ కిషోర్:  అద్భుతం ! కరతాళ ధ్వనులు !
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  దుష్కర ప్రాసలను మిత్రులంతా బాగా పూరించారు. చాలా బాగుంది
నచకి:  ప్రపంచంలోని పదార్థం (matter) అంతటికీ భారం (mass) అన్నది "హిగ్స్ ఫీల్డ్" అన్న దాని వలన వస్తుందని, ఆ ఫీల్డ్ అన్నది హిగ్స్ బోసాన్ అన్న కణం (particle) వలననీ నమ్మిక. ఆ హిగ్స్ బోసాన్ ఉందని తెలుసు, దాని ప్రభావం తెలుసు… కానీ దాన్నిప్పటి దాకా ఎవఱూ చూడలేదు. ఆ కారణం వలనేమో దాన్ని దైవకణం (God particle) అంటారు. బిగ్ బ్యాంగ్‌లో పుట్టిన ఆ దైవకణం కోసం వెదుకులాట సాగుతోంది.
మిస్సన్న:  అణువులూ  అరమాణువులూ    ఆర్బిటాళ్ళూ   ఢీకొట్టడం  బాగుంది.
రవి:  అత్యద్భుత పూరణండి
రాఘవ:ఢాం ఢాం పూరణ 🙂
కామేశ్వరరావు:  మరోమారు సైన్సు పాఠం! బాగుంది.
కామేశ్వరరావు:  "ఆస్ఫాలించెడు యే" – "ఆస్ఫాలించెడు నే" అని ఉండాలి
నచకి:  దిద్దినందుకు నెనర్లు, కామేశ్ గారూ!
 కామేశ్వరరావు:  లేదా "ఆస్ఫాలించెడి యే" అన్నా సరిపోతుంది
నచకి:  రెండోది చులాగ్గా అర్థమవుతుంది. అదే ఖాయం చేసుకుంటాను.
 
సవరించినపూరణ:
శా ||

ఆస్ఫాలించెడి యే పదార్థమయినా ఆవర్త విశ్వంబునన్
విస్ఫుల్లింగ కణాదులే వెడలగన్ పేర్మిన్ కణాద్యావళిన్ (రియాక్షన్లలో)
విస్ఫోటంబున దైవశక్తి వెలుగున్ విద్వన్మనోజ్ఞంబుగా
విస్ఫారంబగు విశ్వవీథిని మహావిస్తార భారంబదై

కామేశ్వరరావు:  సైన్సుకీ దేవుడికీ బాగానే ముడిపెట్టారు 🙂
నచకి:  ఇంత రసవత్తరంగా, రెండు విడతలుగా సాగిన సభకు సరైన ముగింపు. 🙂
పుష్యం:Sceintology?? 🙂
రవి:  సభకు తుదిగా ఆధునిక కవుల కవితాసక్తి –
రవి:  వీరణము    తోరణము     ధారణము    ప్రేరణము. మాటలలో ఉత్పల మాలలో – గన్నవరపు మూర్తి గారి ద్వారా విందాం
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  
ఉ||

తాండవ మాడు శంకరుఁడు తధ్ఘిణి తంబుల వీరణమ్ములన్
మండిత వీణ రావములు మౌక్తిక సంధిత తోరణంబులౌ
చండిక ప్రేరణమ్మిడును శారద చెల్వము ధారణమ్మునున్
పాండితి ప్రజ్వరిల్లగను పద్యము లల్లరె మిత్ర పుంగవుల్ !

నచకి: చండిక ప్రేరణమ్మిడును శారద చెల్వము ధారణమ్మునున్ ->లెస్సఁ బలికితిరి!
వసంత్ కిషోర్:  శభాష్ ! మూర్తీజీ !
రవి:  పొద్దు వారి గడువు పూర్తయింది
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ఇది మా గురువులు శంకరార్యులు వారి స్ఫూర్తితో
మిస్సన్న:  మూర్తి గారూ శివుని నాట్యమ్ దిన్చేశారు
రవి:  పద్యములల్లిరి మిత్రపుంగవుల్ అనుకోవాలి! చివర్న వచ్చింది కాబట్టి
శ్రీపతి:చాలా బాగున్నది పూరణ
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ధన్యవాదములు అందఱికీ !
కామేశ్వరరావు:  అవును, ఇక్కడందరూ "పుం"గవులే ఉన్నారు 🙂
నచకి:  కామేశ్ గారూ, శ్లేష మీ భాషని మఱో సారి నిరూపించారు! 🙂
కామేశ్వరరావు:  🙂
మిస్సన్న:  వందనచందనాలు.
వసంత్ కిషోర్:   అందఱికీ ధన్యవాదములు !
రవి:  ఈ సభను ఇంత అద్భుతంగా నడిపించిన కవులందరికీ పేరుపేరునా ధన్యవాదాలు.
మిస్సన్న:  వందన చందనాలు.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  రవిగారుబాగానడిపించారు.
శ్రీపతి:సభను హృద్యంగా నడిపించిన సంచాలకులవారికీ, సదస్యులకూ మా శుభాకాంక్షలు
రాఘవ:శుభం
కామేశ్వరరావు:  ఈ వేదికని కల్పించిన పొద్దువారికీ, వీవెనులకి ధన్యవాదాలు.
రవి:  సభలో ఏదేని పొఱబాట్లు దొరలి ఉంటే క్షమించాలి.
వీవెన్:  కామేశ్వరరావుగారూ, నెనరులు! 🙂
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అందరికీవందనాలు,
శ్రీపతి:వీవెనులకు విశ్వామిత్రులవారు ఆశీస్సులను పద్యమాలిక గా అందించారు
నచకి:  5 గంటల పాటు సాహితీసభలో, సత్కవిసమూహంలో ఉన్నా సమయం సాగుతున్నట్టు అసలు తెలియలేదు. అధ్యక్షుల వాఱికీ, ఉపాధ్యక్షుల వాఱికీ, సదస్యులకీ పేరుపేరునా నెనర్లు! ఎన్నో విషయాలు నేర్చాను.
కామేశ్వరరావు:  అధ్యక్షులు అనుజ్ఞ యిస్తే ఊదంగారు పంపిన పద్యంతో సభ ముగిద్దాం
రవి:  తప్పకుండా,కానివ్వండి
కామేశ్వరరావు:  
ఉ ||

భావనచేయగా తెలుగు భారతి సేవకు పద్యగోష్ఠినే
దీవుల దూరదేశముల తీరుగ యున్నకవుల్ జతౌ గతిన్
తావును గూర్చెజాలమున దంతిసహస్రసమాళికిన్ వెసన్
వీవెను నామధేయునికి వేల్పులు జేయెర మేలునిత్యమున్

రాఘవ:భలే
శ్రీపతి:భేష్.. చాలా బాగున్నది.
రాఘవ:వీవెన్… నెనర్లు.
మిస్సన్న:  శుభం భూయాత్!
వీవెన్:  🙂
నచకి:  సముచితం! ఈ సభ విషయమే గాదు, లేఖిని వలన బాగుపడిన నా లాంటి వాళ్ళెందఱో!
రవి:  వీవెన్కు,సభకు సరైన నెనర్లు
వసంత్ కిషోర్:  శుభం
కామేశ్వరరావు:  మిత్రులందరికీ మరోసారి వందనాలు. రాబోయే కొత్త ఏటికి శుభాకాంక్షలు.
నచకి:  శ్రీ ఖరనామవత్సర ఉగాది శుభాకాంక్షలు!
కామేశ్వరరావు:  మళ్ళీ దసరా పండక్కి కలుద్దాం
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ధన్యవాదములు అందఱికీ ! శుభం !
రవి:  మిత్రులందరికీ పొద్దు తరపున కృతజ్ఞతలు
రవి:  మళ్ళీ దసరాకు కొత్త ఆలోచనలతో కలుద్దాం
కామేశ్వరరావు:  ఆధ్యక్షత వహించిన రవికి కృతజ్ఞతాపూర్వక అభినందనలు
నచకి: (ఆశువు)


వసంతవేళ సాగుతున్న పాండితీసభన్, భళీ
కసా పిసా మసా యనీ కవుల్ వాడి జూపగా
ప్రసారమున్ జేసినారు బాగుగాను ప్రొద్దులో
రసాభసల్ చేసి యున్న లైటు తీసుకోండికన్

కామేశ్వరరావు:  స్వస్తి!
వీవెన్:  అందరికీ సెలవ్!
కామేశ్వరరావు:  నచకిగారు, లైటు తీసి పడుకొనే వేళే అయ్యిందిక్కడ 🙂
వీవెన్: )
నచకి:  కామేశ్ గారూ, శుభరాత్రి! 🙂
నచకి:  వీవెన్గారికీ, రవిగారికీ, మూర్తి గారికి కూడా శుభరాత్రి! శ్యామ్ గారూ, సత్భోజనమస్తు!
కామేశ్వరరావు:  సరే మరి, సెలవ్. శుభం!
నచకి:  అస్తు!
రవి:  రాఘవగారు: మంగళాచరణం గావించాలి.
రవి:  రామచంద్రాయ జనకరాజజామనోహరాయ మామకాభీష్టదాయ మహిత మంగళం !
రవి:  స్వస్తి.
 
****

Posted in కవిత్వం | Tagged , | Comments Off on వసంతసుమశేఖరము – 5

నిశ్శబ్దపు హోరు

ఆఫీసుకి లేటవుతుండటంతో గబ గబా బ్రీఫ్ కేసు సర్దుకుంటున్నాను. తలుపు చప్పుడైంది! ఒంటరి పక్షిని! నాకోసం ఎవరు, ఈ టైంలో?"మీ వుత్తరం పొరపాట్న నా అడ్రసు కొచ్చింది! సారీ ఫర్ ది డిస్టర్బెన్స్!" మర్యాదగా వుత్తరం చేతికిచ్చి వెళ్ళిపోయింది ఆవిడ. ఎవరీవిడ? కనీసం పలకరించనైనా లేదే! ఆశ్చర్యంగా ఆవిడ వెళ్ళిన వైపే చూసాను. పక్కఫ్లాట్లోకెళ్ళిందావిడ.  కవరు పైన నా పేరుతోపాటు వాళ్ళ ఫ్లాటు నెంబరు వేసుంది. అది నా పేరేనని ఎలా తెలుసావిడకి? అసలు నేను తెలుగు వాణ్ణనెలా గుర్తు పట్టింది? ఏమిటో అంతా వింతగా వుంది.


సాయంత్రం ఆఫీసునించి వస్తూంటే వాళ్ళ ఫ్లాటు తలుపు తెరిచి వుంది. ఎవరో ఒకాయన ఇంటి ముందు ఫ్యూజ్ అయిపోయిన బల్బుని మారుస్తున్నారు. చూసి పలకరింపుగా నవ్వాడాయన. దాదాపు అరవైకి దగ్గరగానే వుండొచ్చు. మా నాన్నగారి కంటే కొంచెం చిన్న వారిలాగున్నారు.


కుర్చీ దిగి వచ్చి, చేయి ముందుకి చాపుతూ, "హలో! అయాం రాజగోపాల్! మీ పేరు పవన్ అని తెలిసింది నాకు. పక్క ఫ్లాటులో కొత్తగా దిగినట్టున్నారు!" అంటూ పరిచయం చేసుకున్నారు.

"అవునండీ. వచ్చి దాదాపు వారం రోజులైంది. ఇంతకీ నా పేరూ, నేను తెలుగు వాణ్ణనీ ఎలా తెలిసింది?" కుతూహలంగా అడిగాను.

"గుడ్ క్వశ్చెన్. ఆవిణ్ణే అడుగుదాం, రండి." ఫ్లాటు లోపలికి దారి తీసాడాయన. కొత్త వాళ్ళింట్లోకి వెళ్ళటానికి నాకు కొంచెం మొహమాటంగా అనిపించి అక్కడే ఆగిపోయాను.

"అదేమిటి అక్కడే ఆగిపోయారు? భలే మొహమాటస్తుల్లాగున్నారే! పరవాలేదు. ప్లీజ్ కమిన్!"

ఆ మాటతో లోపలికి వెళ్ళాను.

"సత్యా! పక్క ఫ్లాట్ పవన్ వొచ్చాడు చూడు." ఆవిడ బయటికొచ్చింది.

"నీ కితని  పేరూ వివరాలెలా తెలుసు?"


నా వైపు తిరిగిందావిడ.

"అదా! నిన్న కింద వాచ్మేన్ తో మాట్లాడుతుంటే మీరు అక్కణ్ణించి బయటికెళ్తూ సెల్ ఫోన్ ఎత్తి, "హలో పవన్ హియర్!" అన్నారు. కొంచెంసేపు తెలుగులో మాట్లాడారు! తరువాత ఇంటికొచ్చేసరికి మీ ఉత్తరం మా ఇంట్లో వుంది. అందుకే పొద్దున్న తెచ్చి ఇచ్చాను!" నాతోనే అన్నారావిడ.

"ఐ సీ! చాలా థాంక్స్ అండీ. ఈ మధ్యనే మెల్బోర్న్ వచ్చాను. అంతకు ముందు అడిలైడ్ లో వుండేవాణ్ణి." ఆవిడ అలాగా అన్నట్టు చూసి లోపలికెళ్ళి పోయారు. మళ్ళీ బయటికి రాలేదు. ఆయనతోటే అక్కడ కుర్చీలో కూర్చొని కాసేపు మాట్లాడాను.


బ్రహ్మచారి నవటంతో సాయంత్రం కాగానే ఎవరైనా భోజనానికి పిలిస్తే బాగుండని వుంటుంది నాకు. చాలా వరకు కుటుంబాల్లో సాయంత్రం కలిస్తే చాలు, "ఇప్పుడు ఒంటరిగా ఏం వొండుకుంటావులే, ఇక్కడే మాతో పాటు తినెయ్యి," అంటూ వుంటారు కూడా. చాలా సార్లు నేను సిగ్గు పడకుండా టాపిక్ భోజనం వైపు మళ్ళిస్తా కూడా! ఇవాళ కూడ వీళ్ళిద్దరూ భోజనానికి వుండమంటారని ఆశపడ్డాను.. అలాటిదేమీ లేకపోగా, పది నిమిషాలయ్యే సరికి ఆయన ఎక్కడికో వెళ్ళాలనుకుంటున్నారని నాకర్ధం అయింది.


"సరే, నేనిక బయల్దేరుతానండీ," అంటూ లేచాను. ఆయన కూడా , "మళ్ళీ కలుద్దాం!" అంటూ నాతో పాటు బయటికొచ్చి ఫ్లాట్ తలుపులేసి తన దారిన వెళ్ళిపొయాడు.


మొదలు పలకరించి లోపలికెళ్ళినావిడ మళ్ళీ బయటికి రాలేదు, కనీసం ఆయన వెళ్తున్నప్పుడు కూడా. ఆవిడ మళ్ళీ బయటికెందుకు రాలేదో అనుకున్నాను! ఇంకా ఏదో అసహజంగా వుంది వాళ్ళింట్లో, అదేమిటో అంతు బట్టలేదు నాకు.

—————xooooox————-

ఆయన వారానికి రెండు మూడు సార్లు కనిపించేవాడు. సరిగ్గా నేను ఆఫీసు నించి వచ్చేసరికి వాళ్ళ ఫ్లాటు తలుపు తెరిచి వుండేది. ఆయన చాలా బిజీగా వుండేవాడు. కబ్-బోర్డులు దులుపుతూనో, రికార్డులు సర్దుతూనో, కార్పెట్లు వాక్యూం చేస్తూనో, బిల్లులు ఫైల్ చేస్తూనో, ఏదో ఒక పనిలో తలమునకలుగా వుండేవాడు. అయినా నన్ను చూడగానే నవ్వుతూ బయటికొచ్చి, "హలో పవన్! కాసేపు కూర్చొని వెళ్దువుగాని రా!" అని పిలిచేవాడు. తనే లోపలికెళ్ళి రెండు కప్పుల కాఫీ పెట్టి తనకొకటీ నాకొకటీ ఇచ్చేవాడు. ఆవిడ ఒక్కసారి బయటికొచ్చి తొంగి చూసి హలో అన్నట్టు తలాడించి లోపలికి వెళ్ళిపోయేదే తప్ప ఇంకే కదలికా వుండేది కాదు!


ఈవిడసలు సాయంత్రాలు వంట చేయదా?మరి రాత్రి భోజనం ఎలా చేస్తారు? అన్నిటికంటే ఈ ప్రశ్నే నన్నెక్కువగా వేధించేది. కాఫీ తాగగానే ఆయన కప్పులు వంటింట్లో పెట్టి బయటికి వెళ్ళటానికి షూసు వేసుకునేవాడు. ఆ క్లూతో నేనూ లేచేవాణ్ణి. ఇదే కార్యక్రమం ఏ మార్పూ లేకుండా. మిగతా నాలుగు రోజులూ తలుపు మూసే వుండేది. కొన్ని సార్లు పొద్దున్న ఆవిడ కారు ఆఫీసుకెళ్ళటానికి బయటికి తీస్తూ కనిపించేది. పలకరింపుగా తలాడించేది, అంతే!


అదొక లాటి నిశ్శబ్దం వాళ్ళింట్లో. రేడియో చప్పుడో, టీవీ చప్పుడో, వంటగదిలోంచి వచ్చే చప్పుడో, ఆఖరికి పేపరు కదులుతున్న చపుడు కూడా వచ్చేది కాదు. అసలు వాళ్ళిద్దరూ ఒకరితో ఒకరు మాట్లాడుకోవటం కూడా చూడలేదు నేను నెలరోజుల్లో. ఇద్దరు భార్యా భర్తలూ ఒంటరి ద్వీపాల్లా అనిపించేవారు. ఆ కారణమేమిటో తెలియకపోవడంతో నాకు పంట్లో ఏదో ఇరికితే కలిగేలాటి అసౌకర్యం కలిగింది.


ఆయన ఎప్పుడూ వ్యక్తిగతమైన ప్రశ్నలెక్కువగా వేసేవాడు కాదు. దాంతో నాకూ ఏదైనా పర్సనల్ గా అడగాలంటే సంకోచంగా వుండేది. ముఖ్యంగా వాళ్ళ కబ్-బోర్డులోంచి తొంగి చూసే అందమైన ఆడపిల్ల ఫోటో గురించి తెలుసుకోవాలని ఎంత కుతూహలంగా వున్నా అడగలేకపోయేవాణ్ణి.

————-xooox———-

అర్ధరాత్రి మంచి నిద్రలో వున్నానేమో, గుయ్యిమని మోగిన శబ్దమేమిటో అర్ధం కాలేదు. రెండు క్షణాలైనాక గుర్తొచ్చింది అది ఫైర్ అలారం అని. వెంటనే బట్టలేసుకుని బయటికెళ్ళాను. మా ఫ్లోర్ మీద వుండే ఫైర్ వార్డెన్ అందరినీ జాగ్రత్తగా మెట్లు దిగమని చెప్తునాడు. నేనూ ఆదరాబాదరాగా పర్సూ, ఫ్లాటు తాళాలూ తీసుకుని కిందికెళ్ళాను.


బయట అందరూ హడావిడిగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఉన్నట్టుండి నాకు అక్కడున్న వాళ్ళలో పక్క ఫ్లాటులోని దంపతులు లేరని స్ఫురించింది. గబగబా ఫైర్ వార్డెన్ దగ్గరకెళ్ళి, "మా పక్క వాళ్ళు కిందికి రాలేదు. ఒక్కసారి వెళ్ళి వాళ్ళను నిద్ర లేపి తీసుకొస్తాను," అన్నాను. సరే వెళ్ళి వీలైనంత త్వరగా రమ్మన్నాడు.


నాలుగంగల్లో మెట్లెక్కి వాళ్ళ తలుపు తట్టాను. నాలుగైదు సార్లు తట్టినా తలుపు తెరుచుకోలేదు. చెవులు గుయ్యిమనేలా అలారం మోగుతుంటే వీళ్ళకింత నిద్ర ఎలా పడుతుంది? నేను ఇంకొంచెం ఆందోళన పడేలోగానే లోపలినించి, "హూ ఇజిట్?" అని ఆవిడ కంఠం వినపడింది.


"నేనండీ పవన్! కొంచెం ఎమర్జెన్సీ, మీరు బయటకి రావాలి," గొంతు పెద్దగా పెంచి అన్నాను. ఆవిడ తలుపు తెరిచింది విసుగ్గా! కానీ ఆవిడకి అలారం శబ్దానికి అప్పుడే నిద్ర ఎగిరిపోయి వుండాలి.

"ఏం జరిగింది?" ఆశ్చర్యంగా అడిగారావిడ.

"ఫైర్ అలారం మోగుతుందండీ! అన్ని ఫ్లాట్ లూ చెక్ చేస్తున్నారు. అందరం ఫ్లాట్ వదిలి కిందకెళ్ళాలి."

"ఒక్క నిమిషం," లోపలికెళ్ళారావిడ.

రెండు నిమిషాల్లో బయటికొచ్చి "లెట్స్ గో!" అంది. ఆశ్చర్యపోయాను. అయినా మాట్లాడకుండా కిందికి దిగాను. బహుశా ఆయన ఊర్లో లేరేమో!

ఉండబట్టలేక అయిదు నిమిషాల తరువాత అడిగాను, "రాజ్ గోపాల్ గారు ఊళ్ళో లేరా?" అని.

"ఉన్నారే! ఏం అలా అడిగారు?"

"మరి కిందకి రాలేదు మీతో!" ఈసారి కోపంగా అన్నాను.

ఆవిడ ఒక్క క్షణం ఏమీ మాట్లాడకుండా గొంతు సవరించుకున్నారు.

"ఆయన నాతో వుండరు!"

"వాట్?" అదిరి పడ్డాను.

"అవును, వీ ఆర్ సెపరేటెడ్!" కామ్ గా చెప్పారావిడ.


నాకేం మాట్లాడాలో తోచలేదు. పక్కనే వున్న బెంచీ మీద కూలబడ్డాను. ఏదో బాధ మనసులో. నిజం చెప్పాలంటే వాళ్ళకీ నాకూ ఏమీ సంబంధం లేదు. పెద్ద స్నేహం కూడా లేదు. నేను బాధ పడటంలో అర్ధంలేదు. ఇక్కడ ఆరేడేళ్ళుగా వుంటున్న వాణ్ణి, విడాకులూ మారు పెళ్ళిల్లూ నాకేమీ కొత్త కూడా కాదు. కానీ దాదాపు మా అమ్మా నాన్న వయసున్న వాళ్ళనీ, భారతీయులనీ విడాకులు తీసుకున్న వాళ్ళని నేను చూడలేదు. అందువల్లనే కల్చర్ షాకేమో.

మళ్ళీ ఆవిడే అన్నారు, "మీకింకా తెలియదా? ఈ పాటికి ఎవరో ఒకళ్ళు చెవిలో వూదేసి వుండాలే?"

"ఈ ఊరు వచ్చి రెండు నెలలే కావటం వల్ల నాకు పెద్దగా ఎవరూ పరిచయం లేదు."


ఇంకేం మాట్లాడాలా అని నేను ఆలోచిస్తుండగానే, ఫైర్ వార్డెన్ వచ్చి ఏదో చిన్న లోపం వల్ల అలారం మోగిందనీ, అందరం ఇళ్ళకి వెళ్ళొచ్చనీ చెప్పాడు. లేచి మెట్లెక్కి పైకెళ్ళాం.


"వస్తా! గుడ్నైట్. మరీ అంతలా షాకవ్వకండి!!” ఆవిడ లోపలికెళ్ళిపోయారు.

——————-xoooox————–

శుక్రవారం, "హమ్మయ్య! రెండు రోజులు కాస్త తీరికగా పుస్తకాలు చదువుతూ కాలక్షేపం చెయ్యొచ్చు," అనుకుంటూ మెట్లెక్కుతున్నాను. నా ఫ్లాట్లోకి వెళ్ళబోతూ పక్క ఫ్లాట్ వైపు చూసాను. మూణ్ణాలుగు వారాలుగా రాజగోపాల్ గారు కనిపించలేదు. ఎందుకనో! ఒక్కసారి తలుపు తట్టి ఆవిడెలా వున్నారో చూద్దామనిపించింది. కానీ ఏదో మొహమాటం, జంకూ అడ్డుపడ్డాయి. ఆవిడకి ఇతరులతో ఎక్కువగా మాట్లాడటం పెద్దగా ఇష్టం వుండదన్నట్టు అనిపించింది.


ఇంతలో పక్క ఫ్లాటు తలుపు తెరుచుకుని ఆవిడ బయటికొచ్చారు. లోపలికెళ్ళబోతూ తల తిప్పి ఆవిడని చూసి నివ్వెరపోయాను. మనిషి చాలా నీరసంగా పది లంఖణాలు చేసినట్టూ, ఏమాత్రమూ ఓపికా, శక్తీ లేనట్టున్నారు. మొహం అంతా పీక్కు పోయి, జుట్టంతా రేగి, ఆవిడని నేనెప్పుడలా చూడలేదు. నా వైపేనా చూడకుండా ఎటో వెళ్ళటానికి మెట్లు దిగుతున్నారు.


రెండంగల్లో ఆవిడని చేరుకున్నాను.

"సత్య గారూ! అలా వున్నారే? ఆరోగ్యం బాగా లేదా?"

ఉలిక్కి పడి నావైపు తిరిగారు.

"హల్లో పవన్! ఏమీ లేదు, కొంచెం వైరల్ ఇన్ఫెక్షన్, అంతే. రెండు రోజులనించీ జ్వరం వల్ల కొంచెం నీరసంగా వుంది. మెడికల్ షాపు కెళ్ళి మందులు తెచ్చుకుందామని బయల్దేరాను."

"మీరు ఇంటికెళ్ళండి. ఆ ప్రిస్క్రిప్షన్ ఇటివ్వండి. నేను పట్టుకొస్తా మందులు. చాలా నీరసంగా వున్నారు. ఎక్కడైనా పడిపోతారు."

"నో!నో! అయాం ఆల్రైట్. ఇందాకే పానడాల్ వేసుకున్నా కూడా." నేననుకున్నట్టే ఆవిడ ప్రతిఘటించారు. కానీ ఆవిడని ఆ పరిస్థితిలో బయటికి పంపించటం మంచిది కాదనిపించింది నాకు.


"నా మాట వినండి. నేను ఇప్పుడే పాలు కొనటానికి బయటికెళ్ళాలని బయల్దేరబోతున్నాను. ఇరుగూ పొరుగున వుండి ఈ మాత్రం సాయం చేసుకోకపోతే ఎలా? నాకు ఒంట్లో బాగాలేకపోతే అలాగే వొదిలేస్తారా నన్ను?" ఏదేదో మాట్లాడుతూ ఆమెని చెయ్యి పట్టుకుని మెల్లిగా మళ్ళీ మెట్లెక్కించాను. ఆవిడ కూడా ఇంక ఎక్కువగా వాదించకుండా పైకొచ్చింది. తన చేతుల్లోంచి తాళాలు తీసుకుని వాళ్ళ ఫ్లాటు తలుపు తెరిచాను. పర్సు తెరిచి ఆవిడ ఇచ్చిన కాగితం అందుకుంటూ "ఇంకా ఏమైనా తేవాలా బజారు నించి?" అడిగాను. కానీ అప్పటికే కళ్ళు మూసుకుని సోఫాలో పడుకుండి పోయింది ఆవిడ. నాకొక్క క్షణం భయం వేసింది! దగ్గరికి వెళ్ళి నుదుటి మీద చేయి వేసి చూసాను. ఒళ్ళంత వేడిగా ఏమీ లేదు! బహుశా నీరసమే ఎక్కువై ఉండొచ్చు! అసలేమైనా తిన్నారో లేదో. మొహమాటంగానే వంటొంట్లోకెళ్ళాను. నా అనుమానం నిజమే! ఏమీ వండుకున్న ఛాయలు గానీ, భోజనం చేసిన ఆన వాళ్ళు గానీ లేవు. ఫ్రిజ్ తెరిచి చూసాను. ఖాళీ! అదీ సంగతి!


ముందు నా ఫ్లాట్ కెళ్ళి ఆఫీసు బట్టలు మార్చుకుని వంట మొదలు పెట్టాను. కొంచెం అన్నమూ, చారూ పెట్టి అర గంటలో మళ్ళీ ఆవిడ దగ్గరకెళ్ళాను. పాపం, ఇంకా అలాగే పడుకుని ఉన్నారావిడ.

మెల్లిగా తట్టి లేపాను. కళ్ళు తెరిచి అయోమయంగా నా వైపు చూసారు. "ముందు కొంచెం ఈ చారన్నం తినండి. అప్పుడు మందు వేసుకోవచ్చు!"

"చారన్నమా?"

"మీరు బాగా నీరసంగా వున్నారు. లేచి కూర్చొని ఈ అన్నం తినేయండి."

నాకెప్పుడూ ఇలా ఒకళ్ళ బాగోగులు చూడటం అలవాటు లేదు! అందుకే కొంచెం కొత్తగా, ఇంకొంచెం ఇబ్బందిగా వుంది. లేచి బాత్రూంలో కెళ్ళి మొహం కడుక్కొచ్చారావిడ.

వేడి వేడిగా చారన్నం, మిరియాల వాసనొస్తూ! ఆ తరువాత పలచగా మజ్జిగా అన్నమూ కలిపిస్తే వొద్దనకుండా అదీ తినేసారు! కంచం లోపల సింకులో పెట్టి,

"నేను వెళ్ళి మందులూ అవీ పట్టుకొస్తాను. అప్పటిదాకా రెస్టు తీసుకొండి!" అని చెప్పి బయటికొచ్చాను. మందులతో పాటు పాలూ, బ్రెడ్డూ, పళ్ళూ, కాఫీ పౌడరూ అవీ ఇవీ అన్ని కొనుక్కుని ఇల్లు చేరేసరికి గంట పైనే అయింది. ఆవిడకి వంట చేసి పెట్టెయ్యటం మంచిదయింది, అనుకుంటూ ఇల్లు చేరుకున్నాను. వాళ్ళ ఫ్లాటు తలుపు తీసేసరికి కాటన్ పైజామాలోకి మారిపోయి పేపరు చదువుతున్నారావిడ. మొహం కాస్త తేట పడింది.


నన్ను చూసి ఇబ్బందిగా నవ్వారు. "అనవసరంగా మీకు ట్రబులిస్తున్నానా?" అన్నారు. నా కంటే మొహమాటస్తులని చూడటం ఇదే మొదలు నాకు!

"ఇందులో ట్రబులేముందండీ? అసలు ఎప్పణ్ణించీ జ్వరం? డాక్టరు దగ్గరికెళ్ళారా? అంత జ్వరం వస్తే నన్ను పిలిచి వుండాల్సింది. అదృష్టవశాత్తూ సాయంత్రం చూసాను నేను. లేకపోతే ఏమై వుండేదో!" సామాన్లు వంటింట్లో సర్దుతూ అన్నాను.

"నిన్న పొద్దట్నించీ! బుధవారం సాయంత్రమే కొంచెం ఒళ్ళంతా నొప్పులుగా అనిపించింది. నిన్న సాయంత్రం డాక్టరు దగ్గరకెళ్ళాను కూడా. వైరల్ ఇన్ ఫెక్షన్ కావటంతో యాంటీబయాటిక్స్ ఏవీ వద్దంది. జస్ట్ పానడాల్ వేసుకుంటూ వుండమన్నారు. ఇవాళ్టితో ఆ పానడాల్ కూడా అయిపోయింది. పైగా ఒకటే ఆకలి! వండుకునే ఓపిక లేక బయటినించి తినటానికి ఏమైనా తెద్దామని బయల్దేరుతుంటే మీరు చూసారు!"

"పోన్లెండి, అదృష్టం మన వైపుంది. కొంచెం పాలు కానీ కాఫీ కానీ తాగుతారా?"

"నేను కాఫీ పెట్టుకుంటాలే గానీ, మీరు భోజనం చేసినట్టు లేదు."

"ఇదిగో ఇప్పుడే తింటాను."

"రండి, నేను వడ్డిస్తాను. మీకు వంట బాగానే వొచ్చే! చారు బాగా పెట్టారు."

సిగ్గు పడ్డాను. "అయిదారేళ్ళనించీ ఒంటరిగా వుండి అలవాటై పోయింది లెండి."

దగ్గర కూర్చొని వడ్డించారావిడ. ఇంకా వాళ్ళ ఇంట్లో ఆవకాయా, టమాటా పచ్చడితో కమ్మగా భోజనం చేసాను. సింకులో గిన్నెలు తోమేద్దామా అనుకుంటుంటే, "లీవ్ దెమ్ అలోన్! రేపు పొద్దున్నే నేను చేస్తాగా! హాల్లో కూర్చుందాం రండి." అంటూ బయటికి తీసికెళ్ళారావిడ. బయటికొచ్చి కూర్చున్నాం. ఎప్పట్లాగే నిశ్శబ్దంగా వుంది.


ఈసారి ఆవిడ నన్ను నా గురించీ, నా జాబ్ గురించీ, ఇంట్లో అమ్మా-నాన్నల గురించీ చాలానే ప్రశ్నలడిగారు. నేననుకున్న ప్రశ్న రానే వచ్చింది, "ఇంకా పెళ్ళి చేసుకోలేదేం? ఆరేళ్ళ నించీ ఉద్యోగం చేస్తున్నావు కూడా!" సంభాషణలో ఎప్పుడు నేను "మీరు" నుంచి "నువ్వు"గా మారేనో, నాకే గుర్తు రాలేదు. అందరికి జవాబిచ్చినట్టుగానే చిరు నవ్వుతో ఆ ప్రశ్నని తప్పించుకున్నాను.

"ఆ ఫోటోలో వున్నది మీ అమ్మాయా?" టాపిక్ మార్చటానికి మూడు నెలలుగా నన్ను వేధిస్తున్న ప్రశ్న అడిగాను. ఆవిడ మొహం వెల వెలా పోయింది. నేనడిగిన దాన్లో తప్పేమిటో నాకర్ధం కాలేదు.

"మా అమ్మాయే! మేఘన "

"ఇప్పుడెక్కడున్నారు? పెళ్ళై పోయిందా?"

"పెళ్ళా? అయింది! బ్రతికుంటే ఈ మెల్బోర్న్ లోనే వుండేది. నీ వయసే వుండి వుండేదేమో కూడా!"  చల్లటి నీళ్ళల్లో ముణిగినట్టు ఉక్కిరి బిక్కిరయ్యింది నాకు!.


ఏమంటాను! దీని గురించి అడగాలా, వొద్దా? వాళ్ళమ్మాయి మరణానికీ, వాళ్ళ విడాకులకీ ఏదైనా సంబంధముందా? నేను ఆవిడ వంక చూడటానికి భయమేసి గూట్లో వున్న పుస్తకాల వైపు దీక్షగా చూడసాగాను. ఆవిడ గొంతు సవరించుకున్నారు.


"నేను వేరే వచ్చెయ్యటానికి కారణం నేనెవ్వరికీ చెప్పలేదు! అందరు స్నేహితులూ చెవులు కొరుక్కున్నారు. ఒక్కళ్ళైనా నన్ను అసలేమైందని నన్నడగలేదు. రాజ గోపాల్ చంపేసారు, నా బిడ్డని చంపేసారు. యాక్సిడెంట్ లో పోయింది మేఘన, ఇదే అందరూ అనుకునే మాట. దాన్ని కన్న తండ్రే చంపేసాడు. ఇది నేననే మాట. అందుకే అతన్ని వదిలేసి ఒంటరిగా వుంటున్నాను."


"ముప్పై యేళ్ళ కింద రాజ గోపాల్ ని పెళ్ళాడి ఈ ఊరొచ్చాను. పాతికేళ్ళ కింద మేఘన పుట్టింది. కళ్ళల్లో పెట్టుకుని పెంచుకున్నాం, అందరు అమ్మా-నాన్నల్లాగే! చురుగ్గా వుంటూ, బాగా చదువుకుంది. ఇరవై రెండేళ్ళకి మంచి ఉద్యోగం సంపాదించుకుంది. మూడేళ్ళ కింద తనతో పని చేసే బ్రెండన్ ని పెళ్ళాడతానంది. నేను అర్ధం చేసుకున్నాను కానీ రాజ గోపాల్ తట్టుకోలేక పోయారు. నీతీ జాతీ లేని తెల్ల వాళ్ళ పిల్లాడిని చేసుకుంటావా అని నానా మాటలూ అన్నాడు. చచ్చినా ఈ పెళ్ళి జరగటానికి వీల్లేదన్నాడు. తండ్రిని కాదని వెళ్ళిపోలేకా, ప్రేమించిన అబ్బాయిని మరిచిపోలేకా,ఎంత క్షోభ పడిందో! ఆఖరికి తండ్రిని కాదని పెళ్ళాడటానికే నిర్ణయించుకుంది. నాకెప్పుడూ ఆయనకి ఎదురు చెప్పే అలవాటు లేదు. అలాటి అవసరం రాలేదసలు. అలాటిది అప్పుడు బాగా దెబ్బలాడాను. ఒక్కగానొక్క కూతురు, దాన్ని అంతలా ఏడిపించి నిలబెట్టుకునే పరువు మనకక్కర్లేదన్నాను." కన్నీళ్ళు తుడుచుకోవటానికి ఆగారామె. లేచి వంటింట్లోంచి గ్లాసుతో మంచి నీళ్ళు తెచ్చాను. ఆమె పక్కనే కూర్చుని భుజం మీద చేయి వేసి తాగించాను.

"పోనీ లెండి. తరువాత మాట్లాడుకుందాం!"

"కాదు. సంవత్సరం నించీ నా మనసులోనే దాచుకున్నాను. చెప్తే నా చుట్టూ వున్న నిశ్శబ్దం పోతుందేమో!" మంచినీళ్ళు తాగారు. ఆమె దుఃఖం చూసి నాకూ గొంతు నొప్పి పుట్టి కళ్ళ నీళ్ళొస్తున్నాయి.


"నేను అంతగా ఏడ్చి మొత్తుకోని బ్రతిమిలాడితే రాజ గోపాల్ పెళ్ళికి మొక్కుబడిగా వొచ్చారు. సివిల్ మేరేజికి అతిథిలా వొచ్చారు. పెళ్ళి కూతుర్ని చేసి అచ్చటా ముచ్చటా తీర్చింది లేదు. ప్రేమగా ముద్దు పెట్టి భర్తతో పిల్లా పాపలతో వెయ్యేళ్ళు మహారాణిలా బ్రతకమని దీవించింది లేదు. అంత కఠినంగా ఎలా మారాడో! అది పాపం ఒక్కతీ టాక్సీలో వెళ్ళబోతూ, "అమ్మా! వెళ్ళొస్తా!" అంటే, దాన్ని ఆపి, "చూడూ! వద్దంటుంటే చేసుకున్నావీ పెళ్ళి. ఏ సమస్య వచ్చినా నా వాకిట్లోకి మాత్రం రాకు!" కఠినంగా చెప్పి వెళ్ళిపోయారు. దాని మొహం వెల వెలా పోయింది. "ఆయన అలానే అంటార్లేమ్మా! నువ్వు హాయిగా వుండు!" సర్ది చెప్పి వాళ్ళ ఇంటి దగ్గర దింపాను.

ఎన్ని రోజులు అదే తలచుకుని ఏడ్చానో! రెండేళ్ళు బాగానే వున్నారు. అయినా దానితో కానీ, బ్రెండన్ తో కానీ ఒక్క మాటా మాట్లాడలేదీయన. రెండేళ్ళ తరువాత ఒకరోజు ఫోన్ చేసింది, "అమ్మా! సాయంత్రం ఇంట్లో వుంటావా?" అని. రమ్మన్నాను. మొహం కళ తప్పి వుంది. "అమ్మా! బ్రెండన్ విడాకులిస్తానంటున్నాడు. ఇంకెవరినో ప్రేమిస్తున్నానంటున్నాడు." ఆ క్షణమే వొణికిపోయాను. దాని సమస్య వల్ల భయంతో కాదు. రాజ గోపాల్ ఏమంటారో నని. అనుకున్నంతా అయింది! ఐనా అది తండ్రి మీద నమ్మకం చావక ఆ రాత్రి ఆయనతో చెప్పుకోవాలని ప్రయత్నించింది. కన్నతండ్రి, దెబ్బతిన్న బిడ్డని అక్కున చేర్చుకోకపోగా, "ఇందుకే నేనొద్దన్నాను! ఇప్పుడర్థమైందా? చేసుకున్నావుగా? అనుభవించు! యూ ఆర్ రెస్పాన్సిబుల్ ఫర్ యువర్ లైఫ్," అన్నాడు. అదేమీ మా సహాయం కోసం రాలేదు. కొంచెం ఓదార్పు, కొంచెం బలం! అది కూడా ఆ పిల్లకి పుట్టింట్లో కరువైపోయాయి. "సరే అయితే! ఐ విల్ లుక్ ఆఫ్టర్ మైసెల్ఫ్," అంటూ రాత్రి పదకొండింటికి కార్లో బయల్దేరింది. "వొద్దమ్మా! నాన్న అలాగే అంటారు. పొద్దుటికంతా మామూలుగా అవుతారు," అని ఎంత చెప్పినా వినకుండా! దార్లోనే యాక్సిడెంటులో….." ఆవిడ మోకాళ్ళ మీద మొహం పెట్టుకుని కుమిలి కుమిలి ఏడుస్తున్నారు. నాకు మనసంతా కెలికినట్టయింది.


“మొదటి సారి నేను జీవితంలో రాజ గోపాల్ మీద చేయి చేసుకున్నాను! మీద పడి కొట్టాను. నా బిడ్డని చంపింది నువ్వేనని ఏడ్చాను. ఆ రాత్రి తండ్రి ఆదరిస్తే, అది మా దగ్గరే వుండేది. ఒంటరిగా రోడ్డు మీద చచ్చిపోయి ఉండేది కాదు. అంత తప్పు అదేం చేసిందని దానికంత శిక్ష? ఇండియాకి మా తమ్ముడి దగ్గరికెళ్ళి పోయాను. కానీ ఎక్కడా వుండలేక పోయాను. మళ్ళీ మెల్బోర్న్ వొచ్చాను. ఎంత ప్రయత్నించినా రాజగోపాల్ ని క్షమించలేక పోతున్నాను. అందుకే వేరే వెళ్ళిపోతానని చెప్పాను. ఏమనుకున్నాడో ఏమో, ఏమీ అనలేదు. నేనే ఈ ఫ్లాటు  వెతుక్కుని, ఇక్కడ వుంటున్నాను ఒంటరిగా! రాజ గోపాల్ మా ఇంట్లో ఒంటరిగా వుంటారు. ఈ దుఃఖం అసలు ఎప్పుడైనా పోతుందో లేక చివరి వరకూ ఇలాగే వుంటానో, తెలియదు. ఒంటరిగా వుంటున్నానని రాజ గోపాల్ అప్పుడప్పుడూ వచ్చి చూసి వెళ్తుంటారు. అయినా నేనతనితో మాట్లాడను. అతనితో మాట్లాడితే నాకు మేఘన ఏడుస్తున్నట్టు వినిపిస్తుంది."


ఇంకేమీ మాట్లాడలేదు నేను. ఆమె దుఃఖాన్ని పంచుకోవటానికి వీలు కాదేమో! ఆమె కడుపున పుట్టిన బిడ్డలా అది మొత్తం ఆమెకే సొంతం. ఆ రాత్రంతా ఏడుస్తూ వున్నారామె. పక్కన మౌనంగా నేను, క్షమించటం అంటే ఏమిటి అని ఆలోచిస్తూ. తెల్లవారు జామున అలాగే సోఫాలో నిద్రలో కొరిగారు. ఆమెకి చిన్న బ్లాంకెట్ కప్పి నేను లేచి నా ఫ్లాటు లోకెళ్ళాను.


పూడ్చుకోలేని నష్టం కలిగించిన వాళ్ళని క్షమించటం ఎంత కష్టమో నాకూ అనుభవమే! నేను అమ్మని క్షమించగలుగుతున్నానా? ఆవిడలాగే ఎవరికీ చెప్పకుండా నేను దాచుకున్న గతం నా మనసులో మెదలింది.

…..  ……….. …..

ఇంజినీరింగ్ చదువుతున్నప్పుడు ప్రేమించాను, కాలనీలోని రమ్యని. బీయెస్సీ చదువుతూ సామాన్య కుటుంబంలో పుట్టి సౌమ్యంగా వుండేది. అదొకలాటి హాయి తనని తలచుకుంటే. తనని నేను చాలా ఇష్టపడుతున్నట్టు నేను తనకి కూడా చెప్పలేదు. ఇంజినీరింగ్ ముగిసి పెద్ద కంపెనీలో ఉద్యోగం వచ్చి బెంగుళూరు వెళ్ళబోయే ముందు మాత్రం చెప్పాను. సిగ్గూ, సంతోషమూ ముంచుకొచ్చేసరికి, ఏమీ మాట్లాడలేక, "మా ఇంట్లో అడగండి," అని మాత్రం అంది. అప్పటికే తను బీయెస్సీ ముగించి బేంకు ఉద్యోగం సంపాదించుకుంది కూడా!


ఉద్యోగంలో చేరిన ఆరు నెలలకి అమ్మతో చెప్పాను రమ్య గురించి. ఏమనుకుందో కానీ, అమ్మ ఏమీ మాట్లాడలేదు."అయ్యో! శేఖరం మావయ్య కూతురు ప్రీతిని చేసుకుంటావని అంతా ఆశ పెట్టుకున్నారురా. బోల్డు కట్నం కూడా ఇస్తానన్నాడు మావయ్య!" అన్నదొక్కసారి. "సరేలే చూద్దాం," అంది ఆఖరికి. దాంతో అమ్మ అంగీకరించినట్టే అనుకుని ఎగిరి గంతేసాను. అమ్మ ఒప్పుకుంటే నాన్న ఒప్పుకున్నట్టే! రమ్యతో కూడా చెప్పాను అమ్మ ఒప్పుకుందని. మంచి రోజు చూసి వాళ్ళ ఇంట్లో మాట్లాడి మా ఇంటికి వెళ్ళమని చెప్పాలని అనుకున్నాను. అమ్మకి ఇలాటి వాటిల్లో పట్టింపులు ఎక్కువ.


ఉన్నట్టుండి మా ఆఫీసులో ప్రాజెక్టు పని మీద అమెరికా వెళ్ళాలన్నారు. ఆరు నెలలు! ఎంత, క్షణంలో తిరిగిపోతాయి, అని రమ్యకి ఉత్తరం రాసి చెప్పి బయల్దేరాను. వాళ్ళ వాళ్ళని మా ఇంటికెళ్ళమని కూడా అన్నాను.

అమెరికా వెళ్ళిన రెండో నెలలో ఫోను, "రమ్య పెళ్ళి అయిపోయింది," అంటూ. ఆకాశం విరిగి నెత్తిన పడ్డట్టనిపించింది నాకు. రమ్యకి పెళ్ళవటం ఏమిటి?

"ఏమోరా! వాళ్ళు నెల కింద మన ఇంటికొచ్చారు. కట్న కానుకలు కూడా మాట్లాడుకున్నాం. నేనేమీ అడగలేదు కూడా. నాన్న కూడా అక్కడే వున్నారు. మళ్ళీ కలుస్తామంటూ సంతోషంగానే వెళ్ళారు. రెండు వారాల కింద వాళ్ళ అమ్మాయికి పెళ్ళి కుదిరిందనీ, పది రోజుల్లో పెళ్ళనీ, నువ్వా అమ్మాయిని డిస్టర్బ్ చేయకుండా వుంటే సంతోషిస్తామనీ అన్నారు. అమెరికా సంబంధమట. అందుకే ఆశ పడ్డారెమో!నాకైతే తల కొట్టేసినట్టయిందనుకో! అక్కడికీ అన్నాను, మా వాడు మీ అమ్మాయినెందుకు డిస్టర్బ్ చేస్తాడండీ,అని"

అమ్మ ఇంకా ఏదో చెప్తూనే వుంది. నాకేమీ వినిపించలేదు. ఫోన్ పెట్టేసాను. భరించలేనంత నొప్పీ, బాధా, మనసులో! మిగతా నాలుగు నెలలూ అక్కడ వుండలేకా, ఇంటికి రాలేకా చిత్రవధ అనుభవించాను. రమ్యకి ఉత్తరం రాయాలనీ, ఫోన్ చేయాలనీ ఎన్నో సార్లు అనుకున్నాను, కానీ నిజంగానే తన కాపురంలో సమస్యలొస్తాయేమోనని భయపడ్డాను.


ఇండియా వెళ్ళగానే రమ్య వాళ్ళింటికెళ్ళాను. నిజమే, తన పెళ్ళయి అమెరికా వెళ్ళిపోయింది. ఎంత అడిగినా వాళ్ళింకేమీ చెప్పలేదు.  తరువాత రమ్యా వాళ్ళ తమ్ముణ్ణడిగితే మెల్లిగా సంగతంతా చెప్పాడు. అమ్మ చెప్పింది సగమే నిజం.

రమ్యా వాళ్ళింటికి మళ్ళీ వెళ్ళిందమ్మ! తనకొక అన్నగారున్నారనీ, గుండె జబ్బుతో నేడో రేపో అనేటట్టున్నాడనీ, నేను రమ్యని పెళ్ళాడితే మరుక్షణంలో ఆ కుటుంబం దిక్కులేని కుటుంబం అవుతుందనీ, రమ్యతో చెప్పి కన్నీళ్ళు పెట్టుకుందమ్మ. ఏమనుకుందో ఏమో, రమ్య మారు మాట్లాడకుండ తండ్రి తెచ్చిన సంబంధానికొప్పుకుంది. విషయం తెలిసి నేను నెల రోజుల కంటే ఎక్కువ ఇంట్లో వుండలేకపోయాను. ఆస్ట్రేలియా నించి అంతకు ముందే వచ్చిన ఉద్యోగం ఆఫరు ఒప్పుకుని వచ్చేసాను. ఆ తరువాత అమ్మతో ఎప్పట్లా మాట్లాడలేకపోయాను. నా చుట్టూ వున్న మౌనపు గోడకి అవతలే ఆమెని నిలబెట్టాను.


నన్నూ, నా మనసులో ప్రేమనీ అంత తేలిగ్గా ఎలా తీసుకుంది అమ్మ! చిన్నప్పణ్ణించీ ఏదడిగినా కాదనని అమ్మ, ఇంత పెద్ద విషయంలో నా అభిప్రాయానికీ, ఇష్టానికీ, నా మనసుకీ ఏ మాత్రం విలువ ఇవ్వకపోవటం నాకు మింగుడు పడటంలేదు. ఇక ఎవరినీ పెళ్ళాడాలని కానీ, ప్రేమగా, సంతోషంగా ఇంకొకరి వైపు చూడగలనని కానీ, నాకనిపించటంలేదు. ఆ నొప్పీ మానటంలేదు! ఎప్పటికైనా అమ్మని క్షమించి మామూలుగా అవుతానా? బహుశా నేనింత కఠినంగా తనని శిక్షిస్తానని అనుకుని వుండదమ్మ! ఎప్పుడైనా ఒక్కసారైనా మామూలుగా కాకపోతుందా అని ఆశతో వారం వారం వచ్చే రాజ గోపాల్ గారు గుర్తొచ్చారు. మనం చేసే పనుల పర్యవసానం ముందుగానే ఊహించటం మనవల్ల అయ్యే పనేనా? అంతెందుకు, నేనిలా మాట్లాడకుండా దూరంగా వున్నప్పుడు అమ్మకేమైనా ఐతే నన్ను నేను క్షమించుకోగలనా?

—————xooooox———

ఆ తరువాత వారం రాజ గోపాల్ తిరిగొచ్చారు. ఆఫీసునుండి వస్తూ వుంటే వాళ్ళ ఫ్లాటు ముందర పూల కుండీలేవో శుభ్రం చేస్తున్నారు.

"హాలో! చాలా రోజులైంది మిమ్మల్ని చూసి. రండి కాఫీ తాగి వెళ్దురుగాని." లోపలికెళ్ళాను. ఇల్లంతా కొత్తగా వుంది. గూట్లో మేఘన ఫోటోకి పూల దండ వేసి వుంది. ఆమె ముందర చిన్న దీపం కూడా వెలిగించి వుంది.

"మీరు లేనప్పుడు సత్య గారికి బాగా జ్వరం వచ్చిందండీ!" చెప్పాను.

"అవును చెప్పింది! " కాఫీ తయారు చేస్తూ అన్నారాయన.

తలుపు దగ్గర అలికిడైంది. సత్య గారు అప్పుడే లోపలికొస్తున్నారు.

"హలో పవన్! బాగున్నావా?"

"బాగున్నానండీ!" లోపలికెళ్ళారు సామాన్లు సర్దటానికి.

బయటికొచ్చికాఫీ కప్పు చేతికిస్తూ,

"రాత్రికి ఇక్కడే భోజనం చేద్దువు గానిలే! రాజ గోపాల్ వంట చేస్తున్నారు!"

"అయితే తప్పకుండా తింటానండీ!"

"నీ వంటంత బాగుండదేమోనయ్యా పవనూ!" ఆయనా వచ్చి కూర్చున్నారు. ఇద్దరూ పక్క పక్కనే, ప్రశాంతంగా అనిపించింది.

"అన్నట్టు నాకు పెళ్ళి కుదిరిందండీ! మా బంధువులమ్మాయే! పై నెలలో ఇండియా వెళ్తున్నాను."

"ఫెంటాస్టిక్! ఇంతకీ తనకి వంటొచ్చా?"

"అబ్బే రాదండీ! మనమే నేర్పాలి," రాజ గోపాల్ గారితో వంటింట్లోకి నడుస్తూ అన్నాను. వెనక్కి తిరిగి హాల్లో మేఘన ఫోటో వైపు చూసాను. నవ్వుతుంది, అందంగా, సంతోషంగా!

Posted in కథ | Tagged | 7 Comments

అక్రమార్క సింహాసనం


ఉదయం ఐదున్నర. గంగారావు, ఆయన మిత్రుడు సూర్యనారాయణ పార్కులో బ్రిస్క్‌ వాక్‌ చేసి ఇంచుమించు అదే స్పీడులో రోడ్డుమీద కొచ్చారు. గంగారావు రోడ్‌ క్రాస్‌ చేద్దామంటే- ''ఏ పక్కనుంచి ఎప్పుడే కారొస్తుందో చెప్పలేం. కాస్త ముందుకెడితే జీబ్రా లైన్సొస్తాయి. అక్కడైతే మనకి సేఫ్‌'' అన్నాడు సూర్యనారాయణ.

 

''ఇక్కడే దాటితే పావు కిలోమీటరు కలిసొస్తుంది. మన ఆరోగ్యానికి ఇంతవరకూ నడిచింది చాలు కానీ, పద'' అన్నాడు గంగారావు. అంతలో దూరంగా కారొకటి కనిపిస్తే, ''సరేలే, ఆ కారెళ్లాక వెడదాం'' అన్నాడు సూర్యనారాయణ.


''దాని స్పీడు చూస్తుంటే తెలియడం లేదూ, అదిక్కడికొచ్చేసరికి మనం ఇంటికెళ్లిపోతాం'' హేళనగా అని ముందడుగేశాడు గంగారావు.


సూర్యనారాయణకి కారు స్పీడుగా వస్తున్నట్లే అనిపించి ఆగిపోయాడు. ఆయన అనుకున్నట్లే గంగారావు రోడ్డు మధ్యకి వెళ్లేలోగానే కారొచ్చేసింది. డ్రైవర్‌ సమయస్ఫూర్తికి తోడు- సడన్‌ బ్రేక్‌ పని చెయ్యకపోతే ఆయన కారు కింద పడాల్సినవాడే!


గంగారావు ఒక్క ఉదుటున అవతల పక్కకెళ్లాడు. కారు ఆగడంతో సూర్యనారాయణ కూడా ఆయన్ను చేరుకున్నాడు.


డ్రైవర్‌ సీట్లో వ్యక్తి తలుపు తీసి కారు దిగాడు. విసుగ్గా గంగారావుని చూస్తూ,  ''కాస్త ముందుకెడితే జీబ్రా లైన్సొస్తాయి కదా. అక్కడ చెయ్యాల్సిన క్రాసింగ్‌ ఇక్కడ చేస్తే ఎలాగండీ?'' అన్నాడు.


గంగారావాయన్ని ఉరిమి చూస్తూ, ''జీబ్రా సంగతి చెప్పొద్దు. ఈ ఏరియాలో ఈ రోడ్డుమీద స్పీడు లిమిట్‌ మీకు తెలుసా?'' అంటూ గర్జించాడు.


కారు ఓనర్‌ తడబడి, ''అర్జంటు పనిమీద వెడుతున్నా. స్పీడు కాస్త ఎక్కువే ఉండొచ్చు. కానీ నడిచేటప్పుడు రూల్స్‌ పాటించకపోతే మీకే ఎక్కువ ప్రమాదం కదా! కారు కండిషన్లో ఉండి సడన్‌ బ్రేక్‌ పని చేసింది కాబట్టి కానీ- లేకపోతే మీకు కాలో చెయ్యో విరిగేది. ఒకోసారి ప్రాణానికే ముప్పు రావచ్చు'' అన్నాడు అనునయిస్తూ.


''మీ కారున్నవాళ్లంతా ఇలాగే మాట్లాడతారు. మీ సమయస్ఫూర్తికి నా టైమ్‌ సెన్స్‌ కూడా కలిసిరావడంవల్లే ప్రమాదం తప్పింది. ఇలా అంటున్నానని ఏమీ అనుకోకండి. కాలో చెయ్యో విరిగితే కాంపెన్సేషనివ్వాలి. అదీ కాస్తా కూస్తా కాదు, ఇక మనిషి చస్తే హత్యానేరం కింద ఉరిశిక్ష పడినా పడొచ్చు. మనుషులు తిరిగే రోడ్లమీద స్పీడ్‌లిమిట్‌కి కాస్త దిగువనే ఉండడం మీకు మంచిది'' అన్నాడు గంగారావు.


కారు ఓనర్‌ ఆయనతో గొడవెందుకనుకున్నాడో ఏమో- తనలో తనే గొణుక్కుంటూ మరి మాట్లాడకుండా కారెక్కాడు. కారు కదలగానే, ''ఏంటీ గొణుగుతున్నావ్‌?'' అనరిచాడు గంగారావు. కారు స్పీడందుకుని వెళ్పిపోయింది.


''రాస్కెల్‌. చేసింది చేసి ఇంకా గొణుగుడొకటి. పారిపోయాడు కానీ ఈవేళ వాడి పని పట్టి ఉండేవాణ్ణి'' అన్నాడు గంగారావు ఆవేశంగా.


''ఆయన్ననడమెందుకు? తప్పు మనలోనూ ఉందిగా'' అన్నాడు సూర్యనారాయణ.


''తప్పు మనలో ఉందా? ఎలా?'' అన్నాడు గంగారావు మరింత ఆవేశంగా.


సూర్యనారాయణ జవాబివ్వలేదు. చిరకాలమిత్రుడు కావడంవల్ల గంగారావు తత్వం ఆయనకి బాగా తెలుసు. కారు ఓనరుకి వినపడదని రూఢి అయ్యాకనే గంగారావు రాస్కెల్‌ అన్న పదం వాడాడని ఆయనకి తెలుసు. ఎంత ఆవేశమొచ్చినా తన జాగ్రత్త తనకి తెలుసు. ఇక ఆవేశాన్ని ఎలాగో అలా బయటపడేయకపోతే కడుపుబ్బరం కదా. అది తగ్గడానికి మరిప్పుడు తనే సాధనం. ఇప్పుడాయన ఎంత రెచ్చిపోయినా ప్రమాదం లేదు. అణుశక్తి- బాంబులో కీడు కానీ, రియాక్టరులో మేలే కదా!
 

 

గంగారావు కసెక్కిపోయాడు. కారున్నవాళ్లకి పొగరన్నాడు. కండకావరమన్నాడు. ఇందాకటాయనపై స్కౌండ్రల్‌, బాస్టర్డ్‌ వంటి పదజాలాన్నుపయోగించి పవర్‌ చాలక తెలుగులోకి దిగిపోయాడు. కాస్త శాంతించేక, ''నాకు రూల్సు చెబుతాడా? మన దేశంలో కార్లున్నవారెందరు? లేనివారెందరు? పదిమంది కోసం పాతికలక్షలమందికి రూల్సా? రూల్స్‌ వాడు పాటించాలా- నేను పాటించాలా? ఐనా నడకకి కూడా రూల్స్‌ పెట్టడానికి ఇదేమన్నా హైవేయా? సరుకులు కొనాలన్నా, క్షౌరానికన్నా, బట్టల ఇస్త్రీకైనా ఇదేకదా రూటు. ఇక్కడ మనుషులు నడుస్తూంటే వాహనాలు తప్పుకుని దారివ్వాల్సిందే. లేకపోతే టాప్‌నుంచి బాటమ్‌ దాకా ఓ ఊపు ఊపేస్తా. సామాన్యుడంటే అంత లోకువా వీళ్లకి? అసలు సామాన్యుడు లేకపోతే వీళ్లకి బ్రతుకెక్కడిది?'' అన్నాడు.


అప్పుడాయన పదవి పేరు సామాన్యుడని వేరే చెప్పక్కర్లేదు.

—————–
గంగారావు ఇంటికెళ్లేసరికి ఆయన భార్య సావిత్రికి పనిమనిషి ఇంకా రాలేదని మహా చిరాగ్గా ఉంది. ఇంట్లో ఒక్క పనవలేదుట.


''ఇలాగంటున్నానని ఏమీ అనుకోకు. ఉన్నది ఇద్దరం. మనకసలు పనికి వేరే మనిషి అవసరమా? దాన్ని మాన్పించేయ్‌'' అన్నాడు గంగారావు సులభ పరిష్కారంగా.


''నిజమే- ఇంటి పనులు ఇద్దరం సమంగా పంచుకుంటే మనకి పనిమనిషే అక్కర్లేదు''  సావిత్రి రిటార్టు.


''ఐతే నేను రెడీ- నా పనులేంటో చెప్పు'' అనాయన అంటూండగా పనిమనిషి వచ్చింది. వస్తూనే చకచకా పనులు మొదలెట్టింది.
గంగారావు భార్యని పక్కకి పిలిచి నెమ్మదిగా, ''ఈ రోజుదాకా జీతం లెక్కకట్టిచ్చి దాన్ని పొమ్మని చెప్పు. మన పనులు మనం చేసుకుందాం'' అన్నాడు.


''ఆ విషయం ఇంకోసారి ఆలోచిద్దాం. వచ్చిందిగా, పని చేసుకుని వెళ్లనివ్వండి''


''ఏం రావడం- రోజూ లేటే- గట్టిగా డోసివ్వకపోతే పనివాళ్లిలాగే లోకువ కడతారు.   నా మాట విని జీతం లెక్క కట్టిచ్చి…''


''జీతం వేరే లెక్క కట్టక్కర్లేదు. లేటుగా వచ్చావేమని కాస్త కసిరానంటే చాలు- అదే చెబుతుంది లెక్క. ఏరోజుకారోజు లెక్క చూసుకుంటుందో ఏమో ఠక్కుమని అంకె చెప్పి నా జీతం నాకిచ్చేస్తే మీ ఇంట్లో మానేసి వేరే ఇంట్లో కుదురుకుంటానంటుంది. మనం కాదంటే దానికి పాతికిళ్లు. అవసరం మనది'' అంది సావిత్రి.


''అదే నే చెబుతున్నా. మనకేమంత అవసరం లేదు. ఉందనుకోవడం భ్రమ! ఒక్కసారి మానిపించి మన పనులు మనం చేసుకుంటే పనివాళ్లకి దిమ్మతిరిగి కాళ్ల బేరానికొస్తారు''


''ఆఁ- దిమ్మతిరిగేదీ నాకే, కాళ్లబేరాని కొచ్చేదీ నేనే''


''ఊహించుకుని భయపడ్డం కాదు. నీకు సాయంగా నేనున్నానని హామీ ఇస్తున్నాగా. స్వానుభవానికీ ఓ ఛాన్సివ్వాలి. ఒక్కసారి నేను చెప్పినట్లు చేసి చూడు''


''అయ్యో రాత! ఒక్కసారేం కర్మ- మూడు సార్లైందిప్పటికి. ప్రతిసారీ ఓ గంట పని చేశాక ఇక నా వల్లకాదని మీరు చేతులెత్తేశారు. మన పని మనం చేసుకోగలిగినా- మనిషిని పెట్టుకుంటే వాళ్లకి బతుకు తెరువన్నారు. వాళ్లు కష్టజీవులనీ మన పనికి మనకొచ్చేదాంతో పోలిస్తే వాళ్ల పనికి మనం వాళ్లకిచ్చేది చాలా తక్కువన్నారు. ఇంతోటిదానికీ రూల్స్‌ కూడానా- లేటుగా వచ్చినా పని సరిగ్గా చెయ్యకపోయినా చూసీ చూడనట్టు ఊరుకోమన్నారు. ఊహ కాదు, స్వానుభవమే నన్ను భయపెడుతుంట!''


''సరేలే- నీకిష్టమైతే ఇలాగే అనుభవించు. ఐనా పనిమనిషి నీ ప్రోబ్లం. ఇంకెప్పుడూ నీ విషయాల్లో తల దూర్చనులే'' అంటూ అక్కణ్ణించి వెళ్లిపోయాడు గంగారావు.


''ఇప్పుడేగా మన పన్లు మనం చేసుకుందామన్నారు. ఇంతలోనే అవి నా పనులైపోయాయా? అది నాలికా తాటిపట్టా? తెలిసే అంటారో మరి గుర్తుండదో ఈ మనిషికి'' ఆయనకు వినపడదని రూఢి అయ్యాక స్వగతంలా అంది సావిత్రి.


అప్పుడాయన పదవి పేరు ఉద్యోగస్థుడైన భర్త.

—————


సెంట్రల్‌ గవర్నమెంట్‌ ఆఫీసులో డిస్పెన్సరీ. తన సీట్లో కూర్చున్నాడు గంగారావు. ఆయన పక్కనే మిత్రుడు సూర్యనారాయణ ఉన్నాడు. ఎదురుగా ఉన్న పేషెంటు దగ్గిర ఫైలందుకుని పరిశీలించాడు. కొన్ని రొటీన్‌ ప్రశ్నలు వేశాడు. బిపి చెక్‌ చేసి కొన్ని మందులు వ్రాసి పేషెంటుని అదోలా చూస్తూ, ''డయావిట్‌ ఖరీదెక్కువ. బీకాంప్లెక్స్‌ రాస్తాను'' అన్నాడు.


''రెండూ ఒకటే ఐతే బీ కాంప్లెక్సే రాయండి'' అన్నాడు పేషంటు.


''ఒకటని కాదు. ప్రస్తుతానికి మీకు డయావిట్‌ ఎక్కువ మంచిది. బీ కాంప్లెక్స్‌ ఫరవాలేదు'' అన్నాడు గంగారావు.


''నా ఆరోగ్యం మీ చేతుల్లో పెట్టాను. మీరెలాగంటే అలా?'' అన్నాడు పేషంటు.


''ఇలాగంటున్నానని మరోలా అనుకోకండి. మనం కేంద్ర ప్రభుత్వోద్యోగులం. ప్రభుత్వం సర్వీసులో ఉండగా మనకిచ్చే కొన్ని సదుపాయాలు రిటైరయ్యాక కూడా కొనసాగిస్తోంది. వాటిలో వైద్య సదుపాయమొకటి. మీకిచ్చే మందుల ధరకి పరిమితి లేనిమాట నిజం. ఎంతైనా ప్రభుత్వం భరిస్తుందన్నదీ నిజం. కానీ మనమొకటి ఆలోచించాలి. మనది చాలా పేద దేశం. రోగాలకు మందుల సంగతటుంచి తినడానికి తిండే లేక చాలామంది చనిపోతున్నారు. తాను కరిగిపోతూ మనకి వెలుగిచ్చే కొవ్వొత్తిలా- అలాంటి సామాన్యుడే మన మందుల ఖర్చునీ భరిస్తున్నాడు. సర్వీసులో ఉన్న వాళ్లకి సరైన వైద్యసదుపాయం లేకపోతే- వాళ్ల సేవలందక సామాన్యుడు నష్టపోతాడు. కానీ పెన్షనర్స్‌ విషయం అలాక్కాదు. అదలాగుంచితే- మన ఆఫీసులో సర్వీసులో ఉన్నవారికంటే పెన్షనర్సే ఎక్కువ. ఆ సంఖ్య ఇంకా ఇంకా పెరుగుతోంది. మందుల బిల్లు మీద సంతకం పెట్టేది నేనే కదా! ఆ ఖర్చు చూస్తుంటే గుండె చెరువైపోతూంటుంది''


పెన్షనర్‌ పేషంటు మాట్లాడలేదు. ఆయనకి తెలుసు. గంగారావు చెప్పేది మాట్లాడకుండా వింటే- ఆ తర్వాత ఆయనే డయావిట్‌ వ్రాస్తాడని. అదే జరిగేక డాక్టరుకి థాంక్స్‌ చెప్పి వెళ్లాడా పేషెంటు.


పేషెంట్లందరూ వెళ్లిపోయాక, ''వృద్ధాప్యంలో బిడ్డలు తలిదండ్రులకి ఆసరాగా ఉండి సంరక్షణ చూస్తూ ఆదుకుంటే అది వారి దయాగుణం అనిపించుకోదు. సంరక్షణ పిల్లల బాధ్యత, పెద్దల హక్కు. పెన్షనర్సుని ప్రభుత్వం సీనియర్‌ సిటిజన్స్‌ అని గౌరవిస్తున్నదీ అందుకే. పెన్షన్‌ దయాధర్మభిక్షం కాదు. దాన్ని డిఫర్డ్‌ శాలరీ అంటారు. వాళ్లకిచ్చే సదుపాయాలూ ఔదార్యం కాదు. నియమబద్ధంగా, న్యాయబద్ధంగా ఉన్న సదుపాయాన్ని ఉపయోగించుకుంటున్న పెన్షనర్సు దేశానికి భారమైనట్లు మాట్లాడావ్‌. నాకు నచ్చలేదు'' అన్నాడు సూర్యనారాయణ.


''నీకు నచ్చినా నచ్చకపోయినా- ఉన్నమాటే అన్నాను. సర్వీసులో లేనివాళ్లమీద అంత ఖర్చు పెట్టడం సామాన్యుడికెంత భారమో అన్న స్పృహ వాళ్లకి కలగాలన్నదే నా తాపత్రయం. ఇటీజ్‌ మై డ్యూటీ. గవర్నమెంట్‌ సర్వెంట్సుకి డ్యూటీ ఇజ్‌ గాడ్‌'' అన్నాడు గంగారావు.
సూర్యనారాయణ మాట్లాడలేదు.


అప్పుడు గంగారావుది సర్వీసులో ఉన్న డాక్టరు పదవి.

———————-
పేషెంట్ల పనయ్యాక గంగారావు డ్రాయరు సొరుగు తెరిచి ఓ ఫైల్‌ తీసి చూశాడు. ఉండాల్సిన కాగితాలున్నాయని సంతృప్తిగా తలాడించాడు. తర్వాత సూర్యనారాయణతో, ''ఈరోజు నా మనసేదోలా ఉంది. నువ్వు పక్కన లేకపోతే ఆఫీసుకి డ్రైవ్‌ చేసుకుని రాగలిగేవాణ్ణి కాదు. తర్వాత ఆఫీసు పని మానుకుని మోరల్‌ సపోర్ట్‌గా రోజంతా నాదగ్గర కూర్చున్నావు. కాన్ఫరెన్స్‌ హాల్లో ఫంక్షన్‌కి తోడుగా వస్తున్నావ్‌. నువ్వు చాలా మంచి మిత్రుడివి సూర్యనారాయణా, నీకు చాలా చాలా థాంక్స్‌'' అన్నాడు.


''మంచి మిత్రుడినన్నావుగా, మరి మిత్రులమధ్య థాంక్సుండకూడదు. టెన్షన్‌గా కనిపిస్తున్నావ్‌. కారు నేను డ్రైవ్‌ చేసేదా?'' అన్నాడు సూర్యనారాయణ.


''నువ్వు పక్కనుంటే చాలు. నో టెన్షన్‌. నేనే డ్రైవ్‌ చేస్తా'' అన్నాడు గంగారావు.


ఆ వెంటనే ఇద్దరూ కార్లో బయల్దేరారు.

కాన్ఫరెన్స్‌ హాల్‌కీ డిస్పెన్సరీకీ దూరం నాలుగు కిలోమీటర్లు. రెండు రోడ్లు దాటాలి. ఒకచోట ట్రాఫిక్‌జామ్‌తో పది నిముషాలు ఆగిపోవాల్సి వచ్చింది. గంగారావు చీటికీమాటికీ టైం చూసుకుంటూ చిరాకు పడుతున్నాడు. ట్రాఫిక్‌ క్లియరవగానే స్పీడు పెంచితే, ''స్పీడ్‌ లిమిట్‌ దాటుతున్నావ్‌ జాగ్రత్త!'' అని హెచ్చరించాడు సూర్యనారాయణ.


''స్పీడ్‌ లిమిట్‌ కంటే టైమ్‌ లిమిట్‌ ముఖ్యం. ఏ ఫంక్షనుకీ ఒక్క నిముషం లేటు కాని నేను ఈ ఫంక్షన్‌కి లేటైతే- ఎంత అవమానం!'' అంటూ గంగారావు యాక్సిలరేటర్‌ బలంగా తొక్కాడు. కారు స్పీడు పెరిగి అప్పుడే రోడ్డు దాటుతున్న ఓ వ్యక్తి కారు కింద పడబోయాడు. కాస్త గొడవయ్యాక ఆ వ్యక్తి గొణుక్కుంటూ వెళ్లిపోయాడు కానీ గంగారావు ఊరుకోలేదు. రోడ్లమీద నడిచేవాళ్ల అలక్ష్యవైఖర్నీ, పొగరుబోతుతనాన్నీ తెగ తిట్టాడు. కారున్నవాళ్లని చూస్తే లేనివాళ్లకి ఏడుపనీ, ఏదోవంకన అల్లరిపెట్టాలని చూస్తారన్నాడు. యాక్సిడెంటైతే తనకేం కాదనీ వాళ్లకే కాలోచెయ్యో, ప్రాణమో పోవచ్చనీ అన్నాడు. ''మనదేముందీ- ఇంత కాంపెన్సేషన్‌ పారేసి చేతులు దులిపేసుకుంటాం. ఆ తర్వాత బ్రతుకేంటని ఆలోచించాల్సింది వాళ్లు'' అన్నాడు చివరికి.


సూర్యనారాయణ మౌనంగా విన్నాడు.

అప్పుడు గంగారావుది కారున్న భాగ్యవంతుడి పదవి.

———————–
వేదికపై కూర్చున్నాడు గంగారావు. ఆయనకు పూలమాలలు వేశారు. శాలువ కప్పారు. సంస్థ అధిపతి ఆయన సంస్థకి చేసిన సేవల్ని ప్రస్తుతించి రిటైర్మెంటు బెనిఫిట్సు, పెన్షన్‌ కాగితాలు ఉన్న ఫైలు అందించాడు. సహోద్యోగిగా ఆయన గొప్పతనాన్ని ప్రశంసిస్తూ పలువురు ప్రసంగించారు. గంగారావు అందరికీ తగినవిధంగా ధన్యవాదాలు చెప్పి, ''కన్నబిడ్డలే తలిదండ్రుల్ని ఈసడిస్తున్న ఈ రోజుల్లో- ఉద్యోగవిరమణ తర్వాత కూడా మంచి పెన్షన్‌, వైద్య సదుపాయాలు అందిస్తున్న మన సంస్థ- మనకి గర్వకారణం. దేశంలో అన్ని సంస్థలకీ ఆదర్శం'' అంటూ ఆవేశంగా మాట్లాడాడు.

అప్పుడు గంగారావుది రిటైర్డ్‌ ఉద్యోగి పదవి.

——————-
పదవి కొందరికి పవిత్రబాధ్యత. వారు వివేకం, విచక్షణ, వితరణలో విక్రమార్కుడి వ్యక్తిత్వాన్ని సంతరించుకుని లబ్దప్రతిష్ఠులౌతారు.

పదవి కొందరికి సింహాసనం. అది విక్రమార్కుడి సింహాసనమైతే- దానిపై ఎవరు కూర్చున్నా పెదవి అతడి వివేకాన్నీ, విచక్షణనీ, వితరణనీ అప్రయత్నంగా పలుకుతుంది. కానీ అది పెదవికే పరిమితం.


ప్రజాస్వామ్యంలో సామాన్యుడే ప్రభువు. లేచింది మొదలు నిద్రపోయేదాకా అతడు నిర్వహించాల్సిన పదవులెన్నో, ఎన్నెన్నో. పదవిని పవిత్రబాధ్యతగా భావిస్తే అతడి వ్యకిత్వం వికసిస్తుంది. సింహాసనంగా భావిస్తే అతడి పలుకు పెదవికే పరిమితం. ఆ సింహాసనం విక్రమార్కుడిదైతే- ఆ పెదవి కూడా అందరికీ మేలే చేస్తుంది. కానీ ఇప్పుడు విక్రమార్కుణ్ణి మించి ప్రభావం చూపగల అక్రమార్కులున్నారు. ఎక్కడ చూసినా వారి సింహాసనాలే-


పరకీయంగా నాటకీయం. స్వకీయంగా పరస్పర విరుద్ధం. ఈ పలుకులు పదవి పెదవివేనని గ్రహిస్తే సమకాలీన సమాజం తీరుకి భాష్యం దొరుకుతుంది.

———————–0000000———————–

Posted in కథ | Tagged | 2 Comments

వసంతసుమశేఖరము – 4

రవి:  దాదాపుగా అందరూ వచ్చేశారు కాబట్టి రెండవ విడత సభ ఆరంభం చేద్దాం.
రవి:  శ్రీకారంతో సభకు పునఃస్వాగతం -చింతా వారి మరొకపద్యం.

ఉ ||

శ్రీ ధవు నాశ్రయించి, వరసిద్ధి గణాధిపునిన్ భజించి, వా
ఙ్నాధు నుమాపతిన్ గొలిచి, నన్నయ , తిక్కన, యెఱ్ఱనాదులన్
సాధు సుపూజ్య సత్ కవుల, సద్గుణ గణ్యులనెల్ల కొల్చి, స
ద్బోధను గొల్పి యీ సభను పూర్ణ మనంబునఁ బ్రోవఁ గోరెదన్.

గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  మనోహరముగా ఉంది
వసంత్ కిషోర్:  చక్కగా వుంది !
కామేశ్వరరావు:  చాలా బాగుంది. మధ్యలో వినాయకుడు వచ్చినా, పురుషోత్తమ, అంబుజభవ, శ్రీకంధరుల వరస మారలేదు!
రవి:  వాఙ్నాధు నుమాపతిన్ – ఎంత అవలీలగా ప్రాస కూర్చారని ఆశ్చర్యంగా ఉంది
కామేశ్వరరావు:  అదే వరసలో నన్నయ్య, తిక్కన, ఎఱ్ఱనలు కూడా వచ్చారు
విశ్వామిత్ర:  వాగ్దేవి లీల
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  వాజ్ఞాధు బాగుంది, సద్బోధ యింకా బాగుంది
గిరి:  సభారంభము చేస్తే ఇలాంటి ప్రార్థనాపద్యంతోనే చేయాలి
గిరి:  కామేశ్వరరావుగారు, మీ వ్యాఖ్యానం బావుంది
వసంత్ కిషోర్:  మిస్సన్నమహాశయులకు స్వాగతం
కామేశ్వరరావు:  మిస్సన్నగారు కూడా వచ్చేసారు. స్వాగతం
మిస్సన్న:  కవి మిత్రులందరికీ నమస్కారాలు.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  మిస్సన్నగారూ నమస్కారములు సుసంధ్యా సమయం
రవి:  ఇక సమస్యల కెళ్దామంటారా? ఈ సారి రాఘవ గారిని వదిలేది లేదు.
కామేశ్వరరావు:  అలాగే మొదలుపెడదాం.
రవి:  అశ్వధాటి వృత్తంలో “హత్యా ప్రయత్నమున స్తుత్యుం డయెన్ దురితు డత్యుత్తముం డనఁబడెన్” సమస్యకు రాఘవ గారి పూరణను విందాం.
రవి:  రాఘవార్యా! ఒకటవసారి..
కామేశ్వరరావు:  రాఘవమౌనవ్రతానికి కారణమేమి?
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అశ్వధాటిలో ప్రాస యతి కావడము వలన చాలా ప్రాసలు కావాలి
కామేశ్వరరావు:  అవును. అది మామూలు అక్షరమైతే ఫరవాలేదు. ఇలాంటి సంయుక్తాక్షరాలైతే కష్టమే!
కామేశ్వరరావు:  మూడు నాలుగులు పన్నెండు ప్రాసలు!
గిరి:  గన్నవరపు గారు,  ప్రాసనియమము లేకపోవడం వల్ల అన్ని పాదాల్లో అదే అక్షరము ఉండవలసిన అవసరము లేదు
వసంత్ కిషోర్:  నేను వినిపించేదా
కామేశ్వరరావు:  తప్పకుండా కిశోర్జీ
వసంత్ కిషోర్:  “ఆత్మ హత్య మహా పాపం ” అని గదా నార్యోక్తి ! సత్యాగ్రహ మంటే ఆత్మ హత్యా ప్రయత్నమే గద !
వసంత్ కిషోర్:  మరి అటువంటి పాపం చేసిన వారిని ” దురితుడ “న వచ్చును గద ! అనగూడ దనిన నన్ను క్షమింతురు గాక !కాబట్టి , ఆ దురితము చేసిన  “మహాత్మా గాంధీ “గారి నుద్దేశించి ఈ ప్రయోగం  !చందంలో సరిగ్గాబంధించానో లేదో నని నా భావా న్నిక్కడ పొందు పరుస్తున్నా !
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ఓహో అలాగా అయితే వచ్చే సారి ప్రయత్నిస్తా
వసంత్ కిషోర్:  భావము :సత్యమును నిత్యమూ నిష్టముగా నాచరించి సఫలీకృతు డాయెను !నిత్యాగ్నిహోత్ర సమానమైన సత్యాగ్రహమనే ఆయుధమును ప్రపంచమున కందించెను !సత్యాగ్రహం చేసే సమయాల్లో, మృత్యువుకు చేరువైనా ,జన హితమును విడువకుండా వారికి సేవలు చేసెను !అనగా స్వాతంత్ర్యం సంపాదించి పెట్టెను !
వసంత్ కిషోర్:

అశ్వధాటి వృత్తము:

సత్యాభివాదమును నిత్యంబునిష్టముగ  కృత్యుండుచేతగొనెనే !
సత్యాగ్రహంబనెడు నిత్యాగ్నిహోత్రమును  నత్యంత ప్రీతి నిడెనే !
మృత్యోన్ముఖుండయిన పథ్యంబునే  విడక భృత్యుండుగా  మనెనులే !
హత్యాప్రయత్నమున స్తుత్యుండయెన్‌, దురితుడత్యుత్తముండనబడెన్ !

వసంత్ కిషోర్:  పథ్యము = (జన )హితము; హత్య = ఆత్మ హత్య

రవి:  కిషోర్జీ, మంచి ప్రయత్నం
మిస్సన్న:  వసన్త మహోదయా అభినన్దనలు
గిరి:  కిశోర్ గారు, మంచి ప్రయత్నమండీ
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  కిశోర్ జీ బాగుంది, యీ మధ్య చేస్తున్న సత్యాగ్రహాల మాటేమిటి ?
వసంత్ కిషోర్:  మిత్రులకు ధన్యవాదములు !
శ్రీపతి:  రాఘవగారు ఒక్క పది నిముషాల్లో ఉంటానని అన్నారు.. ఆల్సయానికి మన్నించాలన్నారు. ఒకట్రెండు ఆశువులు చెప్పమని అడిగి మన్నించేయమని అధ్యక్షులవారికి సిఫార్సులు.

కామేశ్వరరావు:  గిరిగారు, దీనికి ప్రాస నియమం ఉందికదా?
గిరి:  కామేశ్వరరావుగారు, లేదని చదివినట్లు గుర్తు
రవి:  ప్రాసయతి నియతమని చింతావారు అన్నట్టు గుర్తండి
గిరి:  అలా భావించే నేను పూరణ ప్రయత్నించాను
రవి:  సారీ, ప్రాసనియమమన్నారా?
కామేశ్వరరావు:  ఒహో. చూడాలైతే.
వసంత్ కిషోర్:  ఔను ప్రాసయతే !అది పన్నెండు చోట్ల ఉంటేనే అందం
రవి:  చింతావారి బ్లాగులోనూ, రాఘవగారి పూరణలోనూ ప్రాస కుదిర్చారు
శ్రీపతి:  ప్రాసయతి నియమమని చింతావారు చెప్పారు, కాకపోతే ప్రాసలేదన్నది తెలియదు…
గిరి:  అది నిజమే, ప్రాసకుదిరితే అంద మినుమడిస్తుంది
కామేశ్వరరావు:  గిరిగారి పూరణ విందామా?
రవి:  గిరిగారి పూరణ విందాం
గిరి:  తెలుగు వృత్తాలలో ప్రాసనియమము తప్పని సరిగా ఉంటుంది కనుక నా అనుకోలు సరైనది కాకపోవచ్చును
రవి:  ప్రాసనియమం ఉందనుకుంటానండి. చింతావారు ఏ పద్యంలోనూ ప్రాసనియమం తప్పలేదు.
రవి:  సంస్కృతంలో ఎలానూ లేదు. తెలుగులో అశ్వధాటి ప్రయోగాలు ఏ కవులు చేశారో తెలియదు.
గిరి:  అట్టైతే నా పూరణ నియమబధ్ధము కాదు
వసంత్ కిషోర్:  దీనికి లేదనే చెప్పారు కాని ఉంటేనే అందం
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  లక్షణాలు ఏమిటి ?
రవి:  ఆంధ్రామృతంలో రాఘవ గారుశ, స లకు ప్రాస కూరిస్తే దానిగురించి గురువుగారు గొప్ప చర్చే చేశారు
వసంత్ కిషోర్:  నియమం లేదు గనుక చెప్పొచ్చు

మీసాలే స్త్రీకి సొబగు మీరేమన్నన్

రవి:  సరే గిరిగారిని విడవకుండా తనతో మరో పూరణ చెప్పిద్దాం. మీసాలే స్త్రీకి సొబగు మీరేమన్నన్. – గిరి గారూ కానివ్వండి

గిరి:  అలాగే
గిరి:  నవోఢ వర్ణన
కం ||

తా సిగ్గు జెందుచు మగని
గ్లా సందిన క్రొత్త పెండ్లి కన్నె పెదవిపై
భాసిల్లు పాల నురుగుల
మీసాలే స్త్రీకి సొబగు మీరేమన్నన్

వసంత్ కిషోర్:  అద్భుతం ! కరతాళ ధ్వనులు !
రవి:  మీరేమన్నన్ – ఏమంటామండి? అద్భుతమంటాం.
చదువరి:  పాల మీసాలు – బావుంది.
మిస్సన్న:  పూరణ చాలాబాగుందండీ
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  చాలా బాగుంది అంటాము
వసంత్ కిషోర్:  పాలనురుగుల మీసాలు వ్వావ్ !
కామేశ్వరరావు:  పాలనురుగుల మీసాలు, అదీ శోభనం పెళ్ళికూతురివి! అబ్బో ఆ సొగసు వర్ణించడం ఎవరి తరం!గిరిగారికి తప్ప!
మిస్సన్న:  శృంగార రసాత్మకంగా ఉంది.
రవి:  మొన్నామధ్య విలేజ్ లో వినాయకుడు అనే సినిమాలో ఓ దృశ్యం గుర్తొచ్చింది
కామేశ్వరరావు:  రవీ! మీరు మరీ అంత అన్-రొమాంటిక్ అనుకోలేదు! 🙂
రవి:  కామేష్ గారూ, ఇంకా నేననుకున్న సీన్ చెప్పందే? 🙂
గిరి:  రవిగారు, చెప్పండి మరి
విశ్వామిత్ర:  నరసింహ మూర్తి గారూ ఇది పాల గ్లాసే
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ఏముందో లోపల ఎవరికి తెలుసు ?
రవి:  ఆ సినిమాలో హీరోవిను గ్లాసులో పాలుత్రాగితే ఆ పాలతో మీసాలొస్తాయి.అది చూసి హీరో గారు తన నాలుకతో పెదవులు తుడుచుకుంటారు. (హీరోవినును కూడా అలానే తుడిచేసుకొమ్మని సూచిస్తూ)ఆమె,హీరో గారు మరో ఉద్దేశ్యంతో అలా అంటున్నారని భావించి సిగ్గులమొగ్గవుతుంది.
కామేశ్వరరావు:  అదా, ఆ తర్వాత సీననుకున్నా 🙂
గిరి:  అవునా, నేను చూడలేదండీ
విశ్వామిత్ర:  🙂 గిరిగారే చెప్పాలి ఏ ముందో లోపల
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అమ్మాయి పాలు తాగుతే మనకి మత్తొచ్చిందే
కామేశ్వరరావు:  మూర్తిగారు, అదే కదా గమ్మత్తు!

రాఘవ:  సభ్యులారా ఆలస్యానికి మన్నించాలి
మిస్సన్న:  మూర్తిగారూ మందు మీసాలే స్త్రీకి సొబగు మీరేమన్నన్…………….
రాఘవ:  అశ్వధాటి గుఱించి… ప్రాసయతి కచ్చితంగా ఉండి తీరాలి. ప్రాసయతి ఉందంటే ప్రత్యేకంగా ప్రాస ఉండాలి అని చెప్పనక్కఱలేదు.
రవి:  ఒక్కో పాదంలో ఒక్కొక్క ప్రాసయతి ఉండారాదాండి?
శ్రీపతి:  ప్రాస యతి ఏ పాదానికి ఆపాదం చెల్లించవచ్చా? అంటే సీసం లో పాదం పాదానికీ అనుప్రాస వేరే చెల్లిస్తూంటారు కదా అలా చేయవచ్చా?
కామేశ్వరరావు:  ఇంకా గిరిగారి పూరణ మత్తు నాకు దిగలేదు. ఈ యతిల గోల నాకు పట్టడం లేదు. 🙂
వసంత్ కిషోర్:  ప్రాసయతి ఉన్నచోటల్లా ప్రాస అఖ్ఖరలేదు గదా
రాఘవ:  ఒక్కొక్క పాదంలో ఒక్కొక్క ప్రాసయతి అంటున్నారంటే, ప్రాస ఉండటం అత్యవసరమా అని అడుగుతున్నారు. అంతేనా?
రవి:  అవును
గిరి:  ప్రాసయతి, ప్రాస వేఱ్వేఱు
రాఘవ:  ఆఁ … కవికులగురువైన కాళిదాసు కూడా పద్యం పద్యం మొత్తానికి ప్రాసయతి చెల్లించారు, అది కూడా ప్రాస యతులు తెలుగులో మనం పట్టించుకున్నట్టుగా పట్టించుకోని సంస్కృతంలో.
గిరి:  కాకపోతే, అశ్వధాటిని తెలుగు వృత్తముగా పరిగణిస్తే ప్రాసనియమము ఉండవలసినదే
రాఘవ:  దానిని బట్టి తేలేదేమిటంటే,కాళిదాసంతటివాడే సంస్కృతంలోనే పద్యం మొత్తానికీ ఒకే ప్రాసయతి వాడగా లేనిది, తెలుగులో మనం వాడకుండా ఉండగలమా? 🙂
గిరి:  రాఘవగారు, నేను ఒప్పుకుంటున్నాను – అందుకే నా పూరణని వెనుదీసుకున్నాను
రవి:  హ్మ్. అవును మీరన్నది ఔచిత్యంగానే ఉంది. అబ్జెక్షన్స్ అనీ కేన్సిల్డ్.
రాఘవ:  సంస్కృతంలో కూడా అశ్వధాటిని ప్రత్యేక వృత్తంగా చెప్పినట్టున్నారు, ఒకసారి చూడాలి.
రాఘవ:  గిరిగారూ, మీ పూరణ వెనుకకు తీసుకోకండి.
రాఘవ:  నడక తెలిసి, తరువాత తరువాత నలుగురు వ్రాయటానికి పనికివస్తుంది.
కామేశ్వరరావు:  రాఘవా, పైన గిరిగారి పద్యం ఒక్కసారి చదవండి. యతులు గితులు పక్కనపెట్టి వెంటనే ఒక చక్కనిచుక్కకు తాళిగట్టేస్తారు! 🙂
రాఘవ:  ఆ పాలనురుగుల పద్యమేనా? 😀
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  గిరిగారూ చెప్పండి నష్టము లేదు. మళ్ళీ సవరిద్దురు గాని
రవి:  రాఘవగారు కూడా ఏమంటారో వినాలని ఉంది.
రవి:  మీసాలే స్త్రీకి సొబగు మీరేమన్నన్. – మీరేమంటారు రాఘవా?
విశ్వామిత్ర:  వారు ఆ ప్రయత్నం లోనే సభకు ఆలస్యంగా వచ్చారని భోగట్టా
గిరి:  చూస్తే అశ్వధాటిని లయగ్రాహి, లయవిభాతుల ప్రక్కన పెట్టవచ్చు – కవులని ప్రాసాక్షర వేటలో పంపే పద్యాల కోవలో
రాఘవ:  గిరిగారూ, నిజం. దాదాపుగా అంతే.
కామేశ్వరరావు:  విశ్వామిత్రులవారు దివ్యదృష్టితో చెపుతున్నారా? 🙂
రవి:  గిరిగారూ, కాలాతీతమవుతున్నది
గిరి:  అయ్యో రవిగారు, ముందుకు సాగండి
విశ్వామిత్ర:  సవ్యదృష్టితో  🙂
రాఘవ:  రవిగారూ, నాకు గిరి గారిలాగానో కామేశ్వరరావు గారిలాగానో అనుభవం లేదు కాబట్టి, ప్రస్తుతానికి నేను ఇలా పూరించాను ఈ మీసాల పద్యాన్ని…
రాఘవ:
కం ||

ఈ సంసారమునఁ దనరుఁ
బ్రాసయతులు పద్యమునకు,బాలున కాటల్,
హాసము మొగమున,మగనికి
మీసాలే,స్త్రీకి సొబగు,మీరేమన్నన్

రాఘవ:  తనరుట వీటికి అన్నిఁటికీ అన్వయించుకోవాలి.
విశ్వామిత్ర:  చూశారా వారప్పుడే బాలునకాటల్ అంటున్నారు
గిరి:  పాదాల్ని విరిచి మరీ అప్పగించారు
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:   చాలా బాగుంది
కామేశ్వరరావు:  రాఘవమంచి బాలుడు. ప్రాసయతులతో మాత్రమే ఆడుకుంటాడు 🙂
వసంత్ కిషోర్:  చప్పట్లు !
గిరి:  కామేశ్వరరావుగారు, నిజమే
రాఘవ:  బాలునకాటలు అనటంలో అభ్యంతరమేమిటి విశ్వమిత్రులవారూ?
శ్రీపతి:  ప్రస్తుతానికి  మాత్రమే .. 😉
మిస్సన్న:  సందర్భోచితమైన అందమైన పూరణ
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  విశ్వామిత్రుల వారు సవ్యదృష్టితో చెప్పారు
రవి:  కామేష్ గారు, మగనికి మీసాలని కూడా రాఘవ అన్నారు
రవి:  చివరగా స్త్రీకి సొబగు తనరు అని కూడా అన్నారు.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  రాఘవగారు బాలునితో ఆడుకొంటారని వారి భావము
శ్రీపతి:  అందుకే అన్నా… రాఘవ మంచి బాలుడు. ప్రాసయతులతో మాత్రమే ఆడుకుంటాడు, ప్రస్తుతానికి  .. 😉
కామేశ్వరరావు:  అదంతా అనుభవం లేని శ్రుతపాండిత్యమే అని తెలియడంలా 🙂
మురళీమోహన్:  గిరిగారు ఇంకా తొలిరేయిలోనే ఉంటే రాఘవగారు సంసారం దాకా వెళ్ళారు.
విశ్వామిత్ర:  వారేమో నన్ను బాలు(డి)ని చేసి ఆడుకుంటున్నారు 🙂
రవి:  మురళి గారు :))
గిరి:  మురళిమోహన్ గారు, నిజజీవితంలో అది తారుమారు
రాఘవ:  మీరు “బాలుడు > మీసాలు > స్త్రీసొబగు” క్రమంలో అపార్థం చేసికొంటే నేనేం చేయలేను. అది అనుకోకుండా వచ్చింది.
రవి:  అనుకోకుండా వచ్చింది కాబట్టి మరింత అనుమానాస్పదం
రవి:  సరేనండి రాఘవ గారికి ఈ శిక్ష చాలించి ముచ్చటగా మూడవ పూరణకెళదాం
శ్రీపతి:  అవును మరి బ్రహ్మచారి గారు మట్టలారేసుకోబోయి మనసు పారేసుకున్నారు అందుకే అందరూ ఆడెసుకుంటున్నారు..
రవి:  మూడును మూడు మూడు మఱి మూడును మూడును మూడు మూడుగన్ – ఈ సమస్యకు అత్యధికమైన, విలక్షణమైన పూరణలు వచ్చాయి.
రవి:  సదస్యులారా? పదండి ముందుకు, పదండి తోసుకు.సనత్ గారూ మీ సైన్సు పాఠం చెప్పండి ఆ పూరణకు
రాఘవ:  అమ్మాయేమిటండీ? ఆవిడెవరు? ప్రస్తుతానికి ఏ విశేషమూ లేదు. విశేషమేమైనా ఉంటే మీ అందరికీ తప్పకుండా చెప్పిన తరువాతే ముందడుగు వేస్తాను. 🙂

శ్రీపతి:
ఉ||

చూడుడు నేటి పాఠమున జూపెద! భౌతిక శాస్త్ర సూత్రమున్
వేడుక మీర” యంచు గురువే లిఖియింపదొడంగెను ! “శాస్త్ర భీతినిన్
వీడుడటంచు” ! నీ అణువు విఛ్ఛితి నొందెడి రీతి ! బోర్డుపై
మూఁడును మూఁడు మూఁడు మఱి మూఁడును మూఁడును మూఁడు మూఁడుగన్

 

రవి:  అణువిచ్ఛిత్తి (న్యూక్లియర్ ఫిషన్) అన్నమాట!
వసంత్ కిషోర్:  చక్కగా వుంది !
శ్రీపతి:  న్యూక్లియర్ ఫిషన్ లో అణువు ఒకటి మూడుగా ఆ మూడు తొమ్మిదిగా ఆ తొమ్మిది ఇరవైయ్యేడుగా ఇల్లా …విఛ్ఛిన్నం అవుతూంటుంది అని సోదాహరణంగా అధ్యాపకుడు పిల్లలకు బోర్డుపై గీసి చూపుతున్నాడు.
రవి:  ఇలా పాఠం చెప్పి ఉంటే నూటికి మున్నూరు మార్కులు వచ్చి ఉండేవేమో!
శ్రీపతి:  🙂
గిరి:  బావుంది
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:   సనత్ గారూ బాగుంది
రాఘవ:  సనత్ గారూ, నిజం చెప్పండి. మీరు ఈ పూరణ జపాన్ ఉదంతానికి ముందు వ్రాసారా తరువాత వ్రాసారా?
శ్రీపతి:  ముందే రాశానండీ…
రవి:  సనత్ శ్రీపతి గారు త్రికాలజ్ఞులు
శ్రీపతి:  అయినా భగవంతుడి దయవల్ల జపాన్ లో ఈ మూఁడును మూఁడు జేరలేదుగద…
మిస్సన్న:  శ్రీపతిగారూ అభినందనలు
రాఘవ:  ఐతే, పూరణ బాగున్నందుకు మూడూ ముందే వ్రాసినందుకు మఱో మూడూ కలిపి నవనవోన్మేషంగా సాగిందని నా అభిప్రాయం వెలిబుచ్చుతున్నాను. అభినందనలు.
కామేశ్వరరావు:  బాగుందండి. ఇది అసలు సిసలైన చిత్రకవిత్వం. చిత్రం లేకుండా అర్థమవ్వదు 🙂
రాఘవ:  కామేశ్వరరావుగారూ, మఱేఁ! నిజమేనండోయ్.
రవి:  కవిత్వచిత్రం కూడానండి
రాఘవ:  ముఖ్యంగా అణుశాస్త్రం చదువుకోనివారికి చిత్రం లేకుండా అర్థమవ్వటం కష్టం.
రవి:  వసంత్ కిషోర్ గారూ ఇక మీ వంతు
శ్రీపతి:  త్రికాలజ్ఞులమా??? అవును ఆమాట నిజమే సాప్ట్వేర్ ప్రాజెక్టుమేనజరులైతే త్రికాలాల్లోనూ సంధ్యవార్చకపోయినా పని మాత్రం మూడు షిఫ్టుల్లో చేస్తూనే ఉంటాం…
వసంత్ కిషోర్:  అలాగే ! అవధరించండి !
ఉ ||

కూడగ వచ్చునయ్య మఱి – కూర్మిని మూడును, మూడు మూడులన్
మూడును, మూడు మూడులను – మొత్తము కింకొక మూడు గల్పగన్
ఏడును దాని పక్క నొక – ఏనును; ఏకము డెబ్బ దైదగున్ !
మూడును మూడు మూడు మఱి – మూడును మూడును మూడు మూడుగన్!

రాఘవ:  భలే.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  కిశో ర్ జీ చాలా బాగుంది మీ లెక్కల పాఠం
రవి:  కిషోర్ గారు, మీ పద్య పాఠాన్ని సమీకరణ రూపంలో తెల్పండి! (ఐదు మార్కులు).
మిస్సన్న:  కిశోర్ మహోదయా చాలా అద్భుతమైన పూరణ
రాఘవ:  మీ ఆలోచన చాలా బాగుందండీ. దీనిని మీకు లెక్కలు చెప్పిన ఒజ్జగారికి కూడా చూపించండి. చాలా చాలా సంతోషిస్తారు.
వసంత్ కిషోర్:  33+3+33+3=75
రవి:  ఇది సమీకరణకవిత్వం అని విన్నవించుకుంటున్నాను(చంద్రబాబు స్వరంలో)
వసంత్ కిషోర్:  మిత్రులకు ధన్యవాదములు !
రాఘవ:  సమీకరణకవిత్వమా… అలా చెప్పండి. ఎక్కణ్ణించి వీస్తోందా ఈ గాలి అని చూస్తున్నా! 🙂
మిస్సన్న:  గణిత కవిత్వమ్ కూడా
కామేశ్వరరావు:  అది చిత్రకవిత్వమైతే ఇది విచిత్రకవిత్వం 🙂 చాలా బాగుంది.
శ్రీపతి:  అబ్జెక్షన్ అధ్యక్షా 75 రాలేదు… 😉 సమీకరణంలో తప్పున్నదోచ్
రాఘవ:  సమీరుడి ధాటికి మఱొక అంకె ఎగిరిపోయిందండీ.
శ్రీపతి:  ఒకమూడెక్కడో జారిపోయింది..
కామేశ్వరరావు:  సమీకరణం చివరిలో ఒక మూడు మిస్సయ్యిందండి. పద్యపు లెక్క మాత్రం పర్ఫెక్టు!
శ్రీపతి:  అవును మరి అన్ని మూళ్ళుంటే లెక్కసరిపోయేనా.. 😉
వసంత్ కిషోర్:  3+33+3+33+3=75
కామేశ్వరరావు:  ఇలా సమస్యాపూరణలతో ఫిసిక్సు, లెక్కలు బోధించవచ్చని ఇంతవరకూ ఎవరూ ఊహించుండరు!
రవి:  వసంత్ కిషోర్గారు ఆర్ట్స్ – అని ఆయన పేరు సూచిస్తున్నది. ఆయనను సనత్ గారు మేథ్స్ లోకి లాగారు.
శ్రీపతి:  పాద భ్రమకము, పద్య భ్రమకము అంటారు కదా, అలా ఇది సమీకరణ భ్రమకము కూడా…  3+33+3+33+3
రాఘవ:  కామేశ్వరరావుగారూ, నేనైతే ఈ రెండు పూరణలూ చూచి చాలా అబ్బురపడ్డాను, సంతోషించాను.
శ్రీపతి:  ఎట్నుంచి లెక్కపెట్టినా ఒకలానే ఉంటుంది… 🙂
రాఘవ:  🙂
రవి:  ఇప్పుడు రాఘవ గారోచ్! రాఘవ గారూ మీ పూరణ మొదలెట్టండి
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ఆయనది లెక్కలే, ఇంజినీరు ఆయన
రవి:  మూర్తి గారు, సరదాకండి, తూచ్! 🙂
రాఘవ:నేను మూఁడు అన్న శబ్దానికి ఉన్న మూడు అర్థాలలోనూ వాడాను. మూఁడు అనే సంఖ్య, మూఁడటమంటే ముగియటం, మూఁడటమంటే కలగటం.
ఉ||

మూఁడును కాలముల్ త్రిగుణముల్ ప్రలయంబున సర్వసృష్టియున్
మూఁడును మూఁడులోకములు మూఁడును నిద్ర విధాతకుం దుదిన్
మూఁడినపిమ్మటన్ మరల మూఁడుగ సర్వము మాఱుఁ జూడగన్
మూఁడును మూఁడు మూఁడు మఱి మూఁడును మూఁడును మూఁడు మూఁడుగన్

వసంత్ కిషోర్:: చాలా బావుంది !
గిరి:  చక్కటి పద్యము
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అద్భుతంగా ఉంది
కామేశ్వరరావు:  ఫిజిక్సు లెక్కలు కాదని ఏకంగా తత్త్వంలోకి వెళ్ళిపోయారు రాఘవ!
మిస్సన్న: రాఘవ గారూ, సృష్టి క్రమాన్ని చక్కగా వివరించారు.
వసంత్ కిషోర్:  సృష్టి మూడడం మరలా కూడడం
రాఘవ:  ఔనండీ.
కామేశ్వరరావు:  “మూడును కాలముల్” అని చదివగానే “కాలాలు మూడు” అని అర్థం చేసుకున్నాను నేను
రాఘవ:  🙂
మురళీమోహన్:  కామేశ్వరరావుగారూ, నేనైతే ఈ ‘మూడు’ పూరణలూ చూచి చాలా అబ్బురపడ్డాను, సంతోషించాను.
కామేశ్వరరావు:  మొత్తానికి అందరికీ మూడు బాగా కుదిరింది 🙂
రాఘవ:  కామేశ్వరరావుగారూ, 🙂
రాఘవ:  మురళీమోహన్గారూ, బొత్తిగా వ్యాఖ్యనే ఇలా కాపీ చేసారేమిటి? 😉
కామేశ్వరరావు:  అధ్యక్షా ముందుకి సాగుదామా?
మిస్సన్న:  నిజంగా మూడింటికి మూడూ వైవిధ్య భరితమైన అద్భుతమైనవి
రవి:  మురళి గారూ, మరొకటి కూడా చూద్దాం. మిస్సన్న గారూ, మీ కీ బోర్డు ఝళిపించండి
రవి:  మిస్సన్నగారి పూరణ ఇక!
మిస్సన్న:  సంతోషంగానండీ

ఉ ||

మూడు దశల్ మనుష్యునకు, మూడగు వేళలు, మూడు కాలముల్
మూడు ముడుల్ వివాహమున, మూడు గుణంబులు, మూడు లోకముల్,
మూడడుగుల్ భరించె బలి,  మూడగు మూర్తుల జూడ కున్నచో-
మూడును!  మూడు మూడు మఱి మూడును మూడును మూడు మూడుగన్

గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  మిస్సన్నగారి పూరణ చాలా బాగుంది
రాఘవ:  మూడు ముడుల్ వేసిన తరువాత మూడు (mood) మూడును (ముగియును) అని మీరు ఇంత స్పష్టంగా చెప్పటం నాకు చాలా నచ్చిందండీ 😀
వసంత్ కిషోర్:  చక్కగా వుంది !
రాఘవ:  చప్పట్లు కొట్టండి, కొట్టి ముందుకు సాగండి.
మిస్సన్న:  ధన్యవాదాలండీ
రవి:  మూడు వేళలు మాకు నచ్చియున్నది. (మూడుపూటల భోజనము ఉండును కావున)
వసంత్ కిషోర్:  కరతాళ ధ్వనులు !
కామేశ్వరరావు:  “త్రిదళం త్రిగుణాకారం త్రినేత్రంచ త్రియాయుధం” గుర్తుకు వచ్చింది!
రాఘవ:  ఏకబిల్వం ఖరార్పణం
రవి:  రాఘవా 🙂
రాఘవ:  కాదు కాదు, ఏతత్పద్యం ఖరార్పణమ్
కామేశ్వరరావు:  🙂
రాఘవ:  🙂
రవి:  ఖరకరార్పణం
మురళీమోహన్:   మిస్సన్నగారిపద్యం లెస్సగా ఉంది.
రాఘవ:  తరువాతి అంశమేమిటి? ఖరకర! రవి! తెలుపవలయుఁ గవులందరికిన్.
మిస్సన్న:  ధన్యవాదాలు మురళిగారూ
రవి:  గిరిగారికి కాస్త పనిపెడదాం
రవి:  ఓ దత్తపది: గోలకొండ, పూలదండ, కందిగుండ, కొత్తకుండ –  రామాయణార్థంలో
రాఘవ:  గిరిగిరిగిరిగిరి
రాఘవ:  గిరియని అరిచి పిలచి తెలిసికొనెద నతఁడేమనునో!
రవి:  ఒక్క గిరే కదండి? గోల”కొండ”
గిరి:  పూలదండ చూడంగనె వాలి సుగ్రీవులు మనసులో మెదిలారు
రాఘవ:  పూలదండ చూచి మీకు పెళ్లి కూతురు కదా గుర్తు రావలసినది?
గిరి:  🙂
గిరి:  అవధరించండి
శా||

హా! తారా! పెనుగోల కొండ లడ రాయత్తంబు చేనేర్చె ని
స్సీ తమ్ముండొగి పూలదండ మెడదాల్చెన్ దైవసాయుజ్యమె
ట్లో తోడై తన కంది, గుండబలె నిష్ఠ్యూతాంత్య నిర్భాగ్యునిన్
పాతాళంబున కొత్తకుండ విడువన్ వానిన్ ఘనోగ్రోద్గతిన్

గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ఈ దత్తపది ఇంకా ఎవరూ పూరించలేదని చూస్తుంటే గిరి గారు మంచి పూరణ చేసారు
మిస్సన్న:  అపురూపమైన పూరణ
శ్రీపతి:  నిష్ఠ్యూతాంత్య నిర్భాగ్యునిన్ – చప్పట్లు
వసంత్ కిషోర్:  అద్భుతం ! కరతాళ ధ్వనులు !
రవి:  కేక పెట్టించారు
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  కందిగుండని భలే అమర్చారు
కామేశ్వరరావు:  చాలాబాగుంది.
గిరి:  ధన్యవాదాలందరికీ
రవి:  పుష్యంగారికి పునఃస్వాగతం
రాఘవ:  🙂
రాఘవ:  సరిగా గమనించారా? గిరిగారు వసనుఁ గలిపిరి కృతపద్యములో!
పుష్యం:శుభోదయం
మురళీమోహన్:    పాతాళంబున కొత్త్తకుండ విడువన్  🙂 పాతకుండను ఎందుకు విడువలేదో?
మిస్సన్న:   శుభోదయం  సార్.
రాఘవ:  గిరిగారూ, మంచి పూరణ. కొత్తకుండను ఒత్తకుండన్ గా మార్చటం భలే.
కామేశ్వరరావు:  “హా! తారా!” అన్న ఎత్తిగడతోనే సగం మార్కులు కొట్టేసారు!
రవి:  ఓహో అదా అంతరార్థం ..కుండ బద్దలు కొట్టారు
రాఘవ:  నాకు మీరు హా తారా అని మొదలు పెడితే నిరుడు వచ్చిన సీతా రామునకిట్లొనర్చితివె యిస్సీ ద్రోహమిల్లాలివై సమస్య, దానికి తాడేపల్లివారిది అనుకుంటాను పూరణ రెండూ గుర్తొచ్చాయి
రాఘవ:  అధ్యక్షా, మీరు కొత్తకుండ అనటం వలన ఒక మంచి పూరణ వచ్చింది. మీరు క్రొత్త కుండ అని ఇచ్చి ఉంటే ఈ పూరణ వచ్చేదా? కాబట్టి మీ తప్పును ప్రస్తుతానికి క్షమించేస్తున్నాం 😉 😛
గిరి:  రాఘవా, నాకూ ఆ పూరణ మదిలో మెదిలింది
గిరి:  నిజమే, క్రొత్తకుండ అని ఉంటే కందిగుండతో పడ్డ కష్టాలు పడవలసి వచ్చేది
రాఘవ:  గిరిగారూ, మీరు హా తారా అనగానే నాకు ఆ పూరణే గుర్తొచ్చింది. అది చాలదన్నట్టు మీరు ఇస్సీ తమ్ముండొగి అని సీతనూ చొప్పించేసారు.
రవి:  ఇక ముందుకు వెళుతున్నాను.
కామేశ్వరరావు:  అలాగే
గిరి:  కవివర్యులారా, ఇక నేను సెలవు తీసుకుంటాను
రవి:  గిరిగారూ ధన్యవాదాలు
గిరి:  అందరికీ ధన్యవాదాలు, మళ్ళీ త్వరలోనే కలుసుకుందాము
కామేశ్వరరావు:  అయ్యో మీ ఫస్ట్ క్లాసైన మీ పూరణలింకా విందామనుకున్నానే 🙂
రాఘవ:  గిరిగారూ, శుభం. మీ కుమార్తెకు మళ్లీ శుభాశీస్సులు తెలియజేయండి. సెలవు.

రవి:  రామాయణం నుంచి జనజీవన స్రవంతి లోకి..
ఒక నడివయస్కుడు సినిమా టిక్కెట్ల క్యూలో నించుని ఉండగా ఒక నిండు జవ్వని రెండు టిక్కెట్లు కావాలని అడిగింది. ఆయన తబ్బిబ్బు పడి తన డబ్బుతోనే కొనిపెట్టాడు. చివరికి ఆ పిల్ల “థేంక్యూ అంకుల్” అని తన బాయ్ ఫ్రెండుతో లోపలికెళ్ళిపోయింది.

పుష్యం:నిన్న శ్రీపతిగారు ఆ అమ్మాయికి రెండు టిక్కెట్లు కొనేసారు గదా 🙂 సినిమా నచ్చినంట్లుంది, రెండవసారి చూస్తోందా?
రవి:  పై కథాశ్రవణంబు శ్రీపతుల వారి కీబోర్డు ద్వారా విందాం
శ్రీపతి:  అయ్యయ్యొ… మళ్ళీ నేనేనా …సరే అయితే
ఉ ||

వీనులకింపు కంఠమున వేడెను నన్నొక జాణ ! గోముగా !
మేనక వంటి రూపవతి! “మీరొక రెండు టికెట్లు తీసినన్
నేనును మీదయన్ గనెద ! నిక్కమనెన్” ! మది రెక్క విప్పగా
లైనున దూకితిన్నహహ ! లక్కది నక్కను తొక్కెనట్లయెన్!

సీ ||

అమ్మాయి జూడగా నపరంజి బొమ్మరా ! అరుదైన అవకాశమబ్బె నాకు !
హాల్లోన చిలిపిగా అరచేయి తాకించి గాల్లోన తేలనా కాంక్ష మీర !
కూల్డ్రింకు తాగుతూ కోరుండి బాటిళ్ళు మార్తునా అధరాల మధువు దెలియ !
ఐస్క్రీము చెరిసగం అని కొంటె సైగతో సరసాలు పోదునా సాహసముగ !

ఆ.వె ||

అనుచు పలు రకాల ఆలోచనలు జేసి
ఇంతి కొరకు జూస్తి నింతలోన
ప్రియుని గూడి వచ్చి ప్రియమార “థాంక్సంకు”
లనుచు పడతి వెడలె హాలులోకి !

ఉ ||

నేనతికష్టమోర్చితిని ! నిక్క”మలా మొదలైంది” టైపులో
ప్లానుల నూహచేసితిని ! పాటలు పాడి రొమాన్సు చేసితిన్
కాని అదంతయున్ కరిగి కా’లవ’లయ్యె క్షణాలలోన లవ్ !
ఫో ! నను మోసగించెనిటు ! ఫూలును జేసెను ! కోమలాంగిరో  !!

వసంత్ కిషోర్:  భళి భళీ !
రవి:  విశ్వామిత్రా! విశ్వామిత్రా! మీ మేనకకు ఇక్కడ ఎసరు పెడుతున్నారు!
కామేశ్వరరావు:  శ్రీపతిగారు, మీరింట్లోనే ఉన్నారు కాబట్టి మీ శ్రీమతిగారిని ఒక్కసారి వచ్చి వారికిది చూపించమని మనవి 🙂
రాఘవ:  ఊఁ
పుష్యం:మంచి ధార ఉందండీ!! చాల బాగుంది.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:   శనత్ మీరు టిక్కట్లడుగుతే యింకా చాలా డబ్బులు వృధా చేసారు. కధ రంజుగా ఉంది.
శ్రీపతి:  అయ్యా.. కామేశ్వరరావు గారూ, పూర్వాశ్రమంలో నారదులని మీకేమైనా పేరా ?
రవి:  కామేశ్వరుల వారూ, మీకు నారదులావహించారాండి?
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  శ్రీధర్ కి చూపిస్తా
కామేశ్వరరావు:  ఏదో లోకకల్యాణార్థం అలా 🙂
రవి:  లోకకల్యాణం – ఇంట కల్యాణభంగం!
శ్రీపతి:  లోక కళ్యాణమా? ఇక్కడ తిరుపతి కళ్యాణమౌతూంటే…
శ్రీపతి:  డబ్బు వృధా చేసేసుకుందామనే ఆత్రమే గానీ అవకాశం ఏది???
వసంత్ కిషోర్:  మూర్తిగారూ సినిమా చూస్తారా ఏమిటి ?
పుష్యం:శ్రీపతిగారి స్వానుభవమని అనుమానం..
మిస్సన్న:  పెద్దాయన సంగతేమో గానీ అమ్మాయి మాత్రం నక్కను తొక్కి వచ్చింది.
కామేశ్వరరావు:  మిస్సన్నగారు 🙂
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  సినిమాలు చూసి చాలా యేళ్ళు అయ్యాయి కిశొర్ జీ
కామేశ్వరరావు:  పైగా “మేనకవంటి రూపవతి”, అంటే మేనక ఎలా ఉంటుందో ఈయనకి తెలుసన్న మాట!
రవి:  🙂
మిస్సన్న:  వామ్మోవ్!
కామేశ్వరరావు:  మీ ఇంటికి ఆహ్వానించారు కదా, వచ్చినప్పుడు మరిచిపోకుండా ఈ పద్యం ప్రింటు చేసి పట్టుకువస్తా 🙂
రవి:  శ్రీపతికి వాళ్ళావిడతో ఈ రోజే డైవోర్సు ఇప్పించేటట్టున్నారు
మిస్సన్న:  అమంగళమ్ శాంతించు గాక
రవి:  వసంతసుమశేఖరం – నా పాలిట ఖరమయిందని శ్రీపతి గారు వాపోగలరు.
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  ఆ వచ్చి తీసుకువెళ్ళింది విశ్వామిత్రులే
కామేశ్వరరావు:  మూర్తిగారు 🙂
కామేశ్వరరావు:  ఏదైనా ఈ వర్ణన చాలామందిని ఊహల్లోకి లాక్కెళ్ళింది!
రవి:  ఒక్కరినీ వదిలేది లేదు. మూర్తి గారూ మీ వంతు
కామేశ్వరరావు:  నాలాంటి బుద్ధిమంతులని దక్క 🙂
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అలాగే
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:

ఉ ||

చక్కని చిత్ర రాజమట    చందముఁ గన్గొన    పోయి నిల్వగా
వెక్కస మయ్యె పంక్తి    వెను వెన్కను నిల్చిన   సుందరాంగియున్
ఒక్కతె నన్ను జేరి   కను లూపుచుఁ     గోరెను   జూడ ముచ్చటౌ
చక్కని నవ్వు చింద     ముఖ చంద్రుని బింబము    రెండు టిక్కటుల్

కం ||

చూచితిని    మిమ్ము  నెక్కడొ
వేచితి    నే నిన్ని   నాళ్ళు , వేడెద నిపుడున్
యాచించెద    టిక్కట్లను
ఈ చిత్రము   గాంచ  నిపుడు   నీప్సిత మయ్యెన్

ఉ ||

చిత్రము చిత్ర మంచు   గడు చిత్రము   గాంచితి   నేడు నిచ్చటన్
చిత్రము గాదె యిప్పుడును    చెన్నుగ  నిల్చిన   పంకజాస్యయున్
మిత్రుడిగా  తలంచి    నను మెల్లగ చేరగ      ప్రేమ భావమున్
శత్రువు     పుష్పధన్వి    తన   చాపము నెక్కెనె    కర్కశంబునున్ !

|| టిక్కట్లను కొని,    పెక్కు మధుర  ఊహలలో   విహరిస్తుండగా

ఉ ||

చెంగున దూకినాడొకడు     చింపిఱి జుట్టుల సోకుగాడు  దా
వెంగలి నవ్వు నవ్వి    తన ప్రేయసి గైకొనె ,   రెండు టిక్కటుల్  !
ఖంగు దినంగ     నేను     కల్మష ముంచక   చిత్తమందుటన్
భంగము జెంది  సాగితిని    బంగరు బొమ్మలె  ప్రౌఢులందుటన్ !

కామేశ్వరరావు:  మూర్తిగారు మీరుకూడా ఏమీ తక్కువ తినలేదు! ఆ ప్రియుడి మీద కసినంతా భలే చూపించారు పద్యంలో!
జ్యోతి:  అందరికి నమస్కారం..
వసంత్ కిషోర్:  భళీ ! మూర్తీజీ !
కామేశ్వరరావు:  జ్యోతిగారు నమస్కారం. స్వాగతం. సభ మంచి రసకందాయంలో ఉండి మిమ్మల్ని వెంటనే స్వాగతించలేదు.
నచకి:  అందఱికీ నమస్కారం! చివఱి అరగంటకైనా అందుకున్నాను..
రవి:  జ్యోతిగారికి, నచకిగారికీ స్వాగతం
మిస్సన్న:  చింపిఱి జుట్టుల సోకుగాడు, వెంగలి నవ్వు  చాలా బాగున్ది మూర్తి మిత్రమా
పుష్యం:చూచితి మిమ్మునెక్కడనొ’ human psycology బాగా పట్టారు
కామేశ్వరరావు:  నచకిగారు, నా మాట మన్నించి మళ్ళి వచ్చినండుకు కృతజ్ఞ్తలు. పునస్స్వాగతం
రవి:  జ్యోతిగారూ సినిమాటికెట్ల వ్యవహారం నడుస్తూంది.
నచకి:  నెనర్లు, కామేశ్వరరావుగారూ!
రవి:  టికెట్ కొనిస్తే అంకుల్ థాంక్స్ అందట. అందరూ తమ తమ అనుభవాలు చెబుతున్నారు. 🙂
జ్యోతి:  హాహా.. మంచి రసపట్టులో ఉన్నట్టుంది ఐతే.. కానివ్వండి..
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  నడి వయస్కుడు అంటే మేమూ పరిగణలోనికి వస్తామని తలచాము
రవి:  మూర్తి గారూ, ఎంత కుట్ర?
జ్యోతి:  అందమైన అమ్మాయి అంకుల్ అంటే ఉక్రోషమా?? 🙂
జ్యోతి:  పాపం…
శ్రీపతి:  పడే వాడికి తెలుస్తుందండీ ఆ బాధ ఏమిటో…
కామేశ్వరరావు:  అదీను తాత వయసువాళ్ళకి 🙂
గన్నవరపు నరసింహమూర్తి:  అంకుల్ అంటే ఫర్వా లేదండీ, తాత అనక పోతే చాలు
కామేశ్వరరావు:  “పాత వలపు తలచి తలచి తాత ఊగెను కైపులో”
జ్యోతి:  కదా బాగా చెప్పారు.
నచకి:  🙂

Posted in కవిత్వం | Tagged , | 2 Comments

చైత్రము కవితాంజలి -4

నేనూ – కవిత్వం


కవిత్వాన్ని చదవడం, రాయడం, ఆస్వాదించడం అనుభవమున్న ప్రతివారికి దానితో ఏదో ఒక రకమైన అనుబంధమో, అభిప్రాయమో ఉండి తీరుతుంది. కొందరికి కేవలం అలవాటైతే మరికొందరికి పనిపాట్లని మరిపిపింపజేసే మాయ.

ఒకరికి వ్యాపకమైతే మరొకరికి వ్యసనం. “కవిత్వం – నా జీవన తత్వం- గడుస్తున్న ప్రతిరోజూ నేను జీవించే విధానం”
అన్నారొకరు


“జీవితం వేసవై విసిగించినప్పుడు ఊహల పావురాలను తలదాచుకోనిచ్చే చల్లని చెట్టు కవిత్వం. మనదైన ఒక స్వాప్నిక జగత్తు మనకోసం ఎప్పుడూ ఎదురు చూస్తుందనే ధీమాతో ఈ వాస్తవ జీవితం తాలూకూ కరకుదనాన్ని, నిర్లిప్తతని ధిక్కరించగలిగే ధైర్యాన్నిస్తుంది కవిత్వం. కవిత్వమంటే అనుభూతుల పెదవులపై నర్మగర్భం గా వెలిసే ఒక చిలిపి నవ్వు, నవ్వులనదులన్నీ ఆవిరైపోయాక చివరికి మిగిలే ఓ కన్నీటి బొట్టు. అన్నీ ఆశలూ అడుగంటాక కూడా బ్రతకడంలో కనిపించే చివరి అర్ధం”  – అనిపిస్తుంది నాకు.


మరి మీ జీవితంలో కవిత్వం ఏమిటి?

కవిత్వానికి మీరిచ్చే స్థానం, నిర్వచనం ఎలాంటివి?


– స్వాతికుమారి


————————


స్వాతికుమారి గారు, మీకు ఏమనిపిస్తుందో రాసింది చదివాక, ఇంత కంటె ఏం చెప్పగలను అనిపించింది నాకు. ఎందువల్లనో గాని, “నవ్వులనదులన్నీ ఆవిరైపోయాక చివరికి మిగిలే ఓ కన్నీటి బొట్టు.” అనే మాటలు ఉండాల్సింది కాదని అనిపించింది. నవ్వుల నదులు ఆరిపోక ముందు, కెరటం మీద కెరటమై పొరలు తున్నప్పుడు కూడా కవిత్వం ఉంటుంది గనుకనేమో. మొత్తం మీద చాల బాగా చెప్పారు. అభినందనలు. మీ ‘నిర్వచనం’ కింద నేనూ మరొక సంతకం పెడితే సరిపోతుందని అనిపించడం వల్ల నేనుగా ఏమీ రాయడం లేదు.


-హెచ్చార్కే

———————–

మీ అభిప్రాయంతో పూర్తిగా ఏకీభవిస్తున్నా..

కవిత్వం నాకు జీవన వాహిక. నిరంతరం నన్ను నేను పరీక్షించుకునే ఓ పరీక్షనాళిక..
నా భావోద్వేగాలను ఆవిష్కరించి నన్ను నేను నిలదొక్కుకునేట్లు చేసె నిరంతర శ్రమ..

అది కవిత్వమా కాదా అన్నదాంతో నాకు పనిలేదు..
ఏదో ఒక చట్రంలో ఇరికించి మెప్పించి రాయడానికి ఎన్నడూ ప్రయత్నించలేను..
గర్భంలో వున్నది హంతకుడో ప్రేమికుడో తెలియకుండానే కనే తల్లిలా
నాలో పెల్లుబికిన అక్షరాల మాలను అలా గుదిగుచ్చి కాయితంపై ఒలికిపోవడమే..

మన్నించండి..


– కెక్యూబ్ వర్మ..


—————————–


స్వాతికుమారి గారు,
చాలా బాగా చెప్పారు.

నా మటుకు నాకు ఇలా అనిపిస్తుంది:
ఆలోచనలను పెళ్లగించుకుని మదిలో తలెత్తిన మొక్కలు, గుత్తులు గుత్తులుగా
అక్షరాల పువ్వులు పూస్తే,
పువ్వులను నిర్దాక్షిణ్యంగా త్రుంచి తెల్లని హృదయంపై అమరుస్తూ.. అమరిక
అందంగా ఉందంటూ పొందిన అనుభూతిని/ఆనందాన్ని తిరిగి ఆ మొక్కలకే ఎరువుగా
వేస్తూ…
కవిత్వమే జీవితమై.. కవిత్వం అనే వ్యసనంలో పడి ఇలా తనను తానూ చంపుకుంటూ…
కవి, కవిత్వానికి ప్రాణం పోస్తే…   ప్రాణం పోసిన కవికి తిరిగి
జీవంపోసేదే కవిత్వం.
కవిత్వం కవిలో పెరుగుతున్న ఓ గంజాయి మొక్కలాంటిదేమో? :-) :-)

—————


       ప్రాణస్థానం లోతుల్నుంచి
       పదాలు తోడి
       మనోఫలకంపై  చిలకరిస్తూ
       నీకు నువ్వు మేలుకొల్పు పాడుకో.

       బాధల్ని భావనల్ని నాతో పంచుతూ
       గుండె పగిలేలా ఏడుస్తూ
       అతికించే అక్షరాలకోసం అలమటించు.

       మోయలేని పదసమూహాల
       మంచు మూటలెత్తుకొని
       రాని సూర్యోదయం కోసం నిరీక్షించే
       గడ్డిపరకా అవ్వూ.

       నన్ను లేపనంగా పూసుకో-
       దానికి ముందు
       నిన్ను నువ్వు ముక్కలుగా చీల్చుకో.

       నన్ను బతికించడం కోసం
       నిన్ను నువ్వు
       మళ్ళీ మళ్ళీ చంపుకో.
       అప్పుడు పుడతాను-
       నా కాళ్ళకింద సంతకమైన నిన్ను
       కవిగా బ్రతికించడానికి.


-రవి వీరెల్లి

————————–

కవిమిత్రులకి అభివందనం.

“కవిత్వమొక తీరని దాహం” – కవిత్వానికి నాకింతకన్నా మంచి నిర్వచనం
తెలీదు.


కవిత్వాన్ని గురించి, కవితా సృష్టిని గురించి నేను చాలాసార్లు ఆలోచించాను, నిరంతరం ఆలోచిస్తూనే ఉంటాను. ఆలోచించే కొద్దీ
అబ్బురపరుస్తూనే ఉంటుంది. మొదట సృష్టి, ఆ తర్వాత జీవసృష్టి, ఈ రెండూ మనకి తెలిసిన అద్భుతాలలోకేల్లా అద్భుతాలు. ఆ కోవకే చెందిన మూడో అద్భుతం కవిత్వసృష్టి అని నేననుకుంటాను. ఏమీ లేనితనంలోంచి ఈ సృష్టి, నిర్జీవ పదార్థాలనుండి జీవం, వట్టి అక్షరాల కలయికలోంచి కవిత్వం – ఎలా పుట్టాయి?
సృష్టికి పూర్వమున్న ఒక మహాచైతన్యమేదో భౌతిక జగత్తుగా రూపొంది ఉండాలి. అప్పటికే ఉన్న జీవ చైతన్యం నిర్జీవ పదార్థాలలో ప్రవేశించి జీవి ఆవిర్భవించి ఉండాలి. అలాగే, ఈ జగత్తంతా నిండి ఉన్న కవితాచైతన్యమే అక్షరాలలో ఒదిగి కవిత్వంగా వెలుగుతుందని నా నమ్మకం. అనంతమైన ఆ చైతన్యాన్ని ఎంతని అనుభవించగలం. ఎంత అనుభవించినా అదింకా మిగిలే ఉంటుంది. అందుకే, కవిత్వమొక తీరని దాహం!


– కామేశ్వర రావు


——————-


కవిత్వం చెస్ట్ పై స్టీము ఒదిలించుకునే ఒక సాధనం.

-కత్తి మహష్


———————


పుట్టుక మీదా ,చావు మీదా ,వున్న నమ్మకమే కవిత్వం..ఎప్పటికప్పుడు ఆగిపోనీకుండా
రాయిస్తున్నది బహుశా ఈ రహస్య ప్రక్రియే..(ముకుంద రామా రావు)


-పెరుగు రామకృష్ణ


—————-


       ఆ పాప ఎన్ని నవ్వుల్ని పూసిందో!?
       ఆ మొక్క ఎన్ని పువ్వులతో నవ్విందో!?


ఇలా పట్టుకుంటూ, పట్టించుకుంటూ, పంచుకోకుండా ఉండలేని తనమే కవిత్వం.


-నారాయణ గరిమెళ్ళ.

————————-


నా కవిత్వం..!

       గుడ్డు లోంచి
       పిల్ల పిగిలేప్పుడు
       సజీవ సహజత్వాన్ని చూసి
       సంబర పడే తల్లి పిట్ట కళ్ళలోని ఆనందం…

       పంట నూర్పిడి చేసి
       కళ్లంలో ధాన్యం,తాలూ వేరు చేసి
       రాసి పోసిన తిండిగింజలు చూసి
       రైతు కళ్ళలో పొంగే విజయం…

       లక్ష్యం కాక
       గమ్యం ఎంచుకొని
       రహదారిని ఏర్పరచుకుంటూ
       చేసే బాట సారి ప్రయాణం…

      కవి నడచి వెళ్ళిన చోట
      కవిత్వం గుబాళించడం
      రేపటి తరానికి సైతం
      ఆ పరిమళం విస్తరించడం…!


– పెరుగు.రామకృష్ణ

Posted in కవిత్వం | Tagged , | 1 Comment

చైత్రము కవితాంజలి -3

స్వాతికుమారి (పొద్దు): కొన్ని కవితలు చదివినవారి మీద తమ గుర్తును ముద్రిస్తాయి. కొందరు కవులు ఎందరికో కవిత్వం మీద ప్రేమ కలిగిస్తారు. అటివంటి స్ఫూర్తిని నింపిన చిరకాలం గుర్తిండిపోయిన కవి/కవిత గురించి మనలోమనం పంచుకుంటే బావుంటుంది కదా! మీకు నచ్చిన కవిత్వం గురించి కొన్ని మాటలు చెప్పండిక్కడ

—————————-

"ఆకులో ఆకాశాన్ని
ఆకాశంలో అడవుల్నీ
చూడలేని వాడు,
మనిషిలోని మహత్తరమైన
అటవీ ఆకాశ సంపదల్ని చూడలేడు."

 


కె. శివారెడ్డి గారి కవితలోని ఈ భాగంతో పాటూ, మరొక చోట అతనన్న: " వాడికి కుక్కపిల్ల కుక్కపిల్లే, కానీ నాకు అనంత జీవన ఆర్తనాదం"
కూడా నాకు బాగా ఇష్టం. -గరిమెళ్ళ నారాయణ

——————————

 

మనుషుల బజార్లు తరిమేస్తే
నిశ్శబ్దం కొండల్లోకి పారిపోతుంది..
కాలం నీళ్ళలా వేళ్ళ నించి కారిపోతుంది
రుతువులు సాలేపురుగుల్లా కళ్ళ లోయల్లో గీత లల్లుతున్నాయి
కొండల నిశ్శబ్దాన్ని బొట్టు బొట్టుగా చప్పరిస్తున్నప్పుడు
చప్పుడు చేసే నా గుండెను కూడా క్షమించలేను..

 

అక్షరం అక్షరం లో కవిత్వం తొనికిస లాడే గుంటూరు శేషేంద్ర గారిదిది …

-పెరుగు.రామకృష్ణ

——————————-

పెరుగు రామకృష్ణ గారు మెచ్చిన శేషేన్ పద్యం చాల బాగుంది. అయితే, నాదొక ప్రశ్న. రూపకాలు కవి కష్టపడి సంపాదించినట్టు కనిపించడం లేదా? కవి బాగా చెప్పాడు గాని, ఇట్టా జరగదు అని అనిపించడం లేదా? ప్రాణం కన్న నిర్మాణం, ఆవేశం కన్న ఆలోచన… ఎక్కువగా కనిపించడం లేదూ? ఇది కేవలం నాకు అనిపిస్తున్నదేనా?

-హెచ్చార్కే
————————————-
నాకు బాగా నచ్చిన కవితల్లో ఒకటి ఘంటసాల నిర్మలగారి జుగల్బందీ. నింపాదిగా చదివుకోవాల్సిన కవిత. ఈ కవిత గురించి చెప్పడానికి మాటలేం లేవు!

జుగల్ బందీ (ఘంటసాల నిర్మల)
———————

రాత్రి దీపం రహిస్తుంది
మసక చీకటి మంత్రభస్మమై కలల పొగలు పొటమరిస్తాయి
ఏకంతధ్వాంతాన మొహమాటాల మొగ్గలు విప్పారి
స్వాగత సౌరభాలు ఎరుపుకొసల అగరుతీగలౌతాయి
పగలంతా సమస్యల పచ్చి గాయాలు రేగి దిగులు స్రవించిన కళ్ళు
నిశాలేపనం పులుముకుని లేవెన్నెల బయళ్ళవుతాయి
దైనిక మర్యాదల నిర్జల ధారలలో
తడిసి మోపెడైన సభ్యతావస్త్రాలు విదిల్చి
వాంఛాస్నానానికి ఉద్యమించి
ఆత్మలు రెండు
నిలువెత్తు నిస్సిగ్గుకి నిర్వచనభంగిమలౌతాయి
………….

దేహం మహతిపై స్పర్శాపవనాలు తరగలెత్తి
మగత నవ్వుల నిక్వాణాలతో మోహం మేఘమల్హారమౌతుంది
చీకటి నదిలో అనాది కాంక్షాకిరణం సోకి
విప్పారిన ఇరుకల్హారాలు పరవశాల పరిమళాలు పైకెగరేస్తాయి
వాంఛోధృతికి వణికిపడే ఒళ్ళూ
రహస్యాల్ని వడికే వేళ్ళూ
ఎప్పటికీ తెగని చిక్కుముడిని విప్పేందుకు పలకాబలపాలవుతాయి
ఊరువులూ నిట్టూరుపులూ
మానసాన్ని మాధుర్యమండలానికి మోసుకెళ్ళే పూలతాళ్ళవుతాయి
పరస్పర గాత్రసహకారంతో
జుగల్ బందీ తారాస్థాయిని చేరుతుంది
నెత్తురంతా నిషా పొంగి
అగాధ రహస్యాలు చెరిసగమై ఆవిష్కరించాక
చెమరించిన నొసట తృప్తి వజ్రం తళుకుమంటుంది
……….

డోలిక ఆగక తప్పదు
ఇంతా జరిగి పోయాక హాయి వూయల ఆగక తప్పదు
చాలీ చాలని సుఖం దుప్పటి బాహ్యాంతర నగ్నతను పూర్తిగా కప్పదు
హఠాత్తుగా పూచిన పరిమళాలు అంతలోనే ఆవిరవుతాయి
ఒడుపు తెలీక చేజార్చిన కలల పట్టు దారాల కోసం
కళ్ళు వెక్కిళ్ళు పెడతాయి
రూపాల్నీ లోపాలనీ సుతారం చేసి చూపిన
వెన్నెల వెండి అద్దం వెల వెల పోతుంది
యదార్థాల యాంటీక్లయిమాక్స్ ఎప్పటిలా ఎదురొస్తుంది
సమస్యలు రేగిన వ్రణాల్లా సలపరిస్తాయి
నిజాలు నిప్పుకణాల్లాగే నిగారిస్తాయి
ప్రశ్నల పునర్జ్వలనంతో అంతరాత్మల కమురుకంపుకు
అగరు కొసన వేలాడే బూడిద తీగ ఆఖరి ప్రేక్షక నేత్రమౌతుంది
క్షణం క్రితం గర్వపడ్డ హృదయం గాయమై పగులుతుంది
మాధుర్య మాణిక్యమై భాసించింది మట్టిముద్దయి మిగులుతుంది

నల్లని చల్లని రాత్రి గచ్చు మీద
తొలికిరణం తురాయి ముల్లయి గుచ్చుతుంది

-భైరవభట్ల కామేశ్వర్రావు

Posted in కవిత్వం | Tagged , | 1 Comment

వసంతసుమశేఖరము – 3

వసంతసుమశేఖరం మూడవ భాగాన్ని ఆస్వాదించండి.

Continue reading

Posted in కవిత్వం | Tagged , | Comments Off on వసంతసుమశేఖరము – 3

తోటమాలి


వందేళ్ళ తరువాత నా కవితలను చదువుతున్న పాఠకుడా, నీవెవరవూ?
నేటి ఈ వసంత మాలిక నుంచి ఓ చిరుసుమాన్ని కానీ
అదో ఆ మబ్బుల గుంపునుంచి ఓ పసిడి మరకను కానీ
నీకు నేను పంపించలేను కదా!
 
తలుపులు తెరచి బయట చూడు
వందేళ్ళ క్రితం వాడిపోయిన పువ్వుల పరిమళాల స్మృతుల్ని 
అరవిరిసిన నీ తోట లోంచి గ్రహించు
 
శతవత్సరాల దూరం విస్తరించిన
ఒకనాటి వసంతోత్సవ గాన మాధుర్యం సజీవమై
పరవశించే నీ హృదయానికి తెలుస్తుంది కదూ!
Posted in కవిత్వం | Tagged | Comments Off on తోటమాలి

స్వాప్నికం

జయసింహుడు నడుస్తున్నాడు. ఎటుచూసినా శిలలు.. కాదు శిల్పాలు! జీవం ఉట్టిపడుతున్న శిల్పాలు. అద్భుతమైన ఆకృతులు, సన్నివేశాలు. శిలలను చెక్కడంతో పాటు సందర్భానుగుణంగా రంగులు అద్దుటచే అవి సజీవమైనవే అన్న భ్రమను కలిగిస్తున్నాయి. పైగా వాటినుండి ఒక వింత సుగంధం వ్యాపిస్తోంది. మనసుని చైతన్యపరుస్తోంది.  ఆ శిలల నుండి పెల్లుబుకుతున్న రసాన్ని తనివితీరా ఆస్వాదిస్తూ ముందుకు నడుస్తున్నాడు. ఎవరీ శిల్పి? ఎంతటి నైపుణ్యము?! ఆ శిల్పాలకనుగుణంగా తనలో భావాలు ప్రవహిస్తున్నాయి. అంతలో.. Continue reading

Posted in కథ | Comments Off on స్వాప్నికం

మనమిలా ఎందుకున్నాం?

మన పిల్లలు కొందరు-
పాటల పోటీలో ఓడిపోయి లక్షలమంది చూస్తుండగా టీవిలో ఏడుస్తారు,
రేపు పరీక్ష ఫలితాలు రాబోతుంటే రాత్రికి ఇంట్లోంచి పారిపోతారు,

 

..చిన్నప్పటినుంచీ ట్యుటోరియల్ షాపుల్లోనూ, ఆపైన ఎందుకూ కొరగాని కమర్షియల్ కాలేజీల్లో ఏళ్లకేళ్ళు గడిపేసి, ఏ రకమైన విలువలనీ, ఆలోచించటాన్నీ నేర్వలేక, ప్రపంచంగురించీ, మనుషులగురించీ, సమాజం గురించీ ఏమీ తెలుసుకోకుండా, తెలుసుకోవాలన్న కనీస ఆరాటం కూడా లేకుండా, ..

మనలో ఒకడు –
ఉద్యోగం పోతే తనతోపాటు కుటుంబ భవిష్యత్తుకీ విషమిస్తాడు.
ఒకమ్మాయెవరో – అన్నీ ఉన్నతనంలోనుంచి వచ్చిన నిర్లిప్తతతో డిప్రెషన్లోకి వెళ్తుంది.
నాన్న డబ్బులతో స్నేహాల్ని పెంచుకుని మరొక కుర్రాడు డీ-ఎడిక్షన్ సెంటర్లో  చేరతాడు.

 


కొన్ని సార్లు కొందరం –
మనం ఆశించినట్టు మరొకరు ఉండకపోతే పిచ్చివాళ్లమైపోతాం,
నాదనుకున్నది నాది కాక మరెవరిదీ కాకూడదని మొండి పట్టు పడతాం.
బలంతోనో, కన్నీళ్లతోనో సొంతవాళ్లనే మానసికంగా యాతనపెడతాం.
_______


ఇదంతా అసహజమో, అవాంఛనీయమో అనలేము. అనివార్యం అని మాత్రం ఒప్పుకోవాలి. కొన్ని సమస్యలకి పరిష్కారాలు తోచవు. మరికొన్ని ప్రశ్నలకి సమాధానాలు దొరకవు. అలాంటప్పుడు ప్రశ్నల్ని తెలుసుకోవడమే పురోగతి. అలాంటి ఒక ప్రశ్న అప్పుడప్పుడూ మనకి మనం వేసుకుంటూ ఉండాలిఅసలు మనమిలా ఎందుకున్నాం?


ఆవేశంలో, ఇతరులతో సంబంధాల్లో ఎంత హుందాగా స్పందిస్తున్నాం?
మనమేమిటో తెలుసుకునే ముందు మనమేం కాదో అర్ధం చేసుకుంటున్నామా?
కొత్త ఏడాదుల్లో సంతోషాల్ని మాత్రమే అకాంక్షిస్తూ షడ్రుచుల నిండుదనానికి దూరమౌతున్నామా?


ఏమాత్రం సంక్లిష్టత లేకుండా ’ఫలానా’ అని నిర్వచించదగ్గ వ్యక్తిత్వం బహుశా ఎవరికీ ఉండదు. సహజంగా కొత్తవిషయాలంటే భయపడే మనిషి ఒక దశలో జీవితంలో కొత్తదనం లేకపోవడాన్నిభరించలేకపోవచ్చు. అది మరొకరకమైన నిర్లిప్తతగా మారి మానసికంగా బలహీనుణ్ణి చెయ్యవచ్చు.

———————


ఒత్తిడితో, ఒంటరితనంతో, లక్ష్యాల బరువుతో అయోమయంలోపడుతున్న నేటి పిల్లల విషయం మాట్లాడుతూ ఒక స్నేహితుడు అన్న కొన్ని మాటలు;


"మన చిన్నప్పుడు సాలెపురుగు గూడు అల్లడాన్ని, వాన పడినప్పుడు వానపాముల్నీ, గడ్డి మొలవడాన్నీ, పూలు పూసిన దగ్గరనుండీ అవి కాయలయ్యే క్రమాన్ని దగ్గరుండి గమనించాం. బంకమన్నుతో బొమ్మలు చేశాం. ఉదయం తూరుపుదిక్కున వెలుగును చూశాం. రాత్రిళ్లు చుక్కలు చూసి ఆనందాతిశయాలకు, భయానికి లోనయ్యాం. అది సప్తర్షిమండలం, అది అరుంధతి, ఆ మూడు చుక్కలను తోడుదొంగలంటారు, ఇది గురుగ్రహం , దీన్ని గుడ్డిసుక్క అంటారు అని అబ్బురపడ్డాం. ప్రకృతికి మనం కాస్తంత దగ్గరయ్యాం, కానీ ఇప్పటి పిల్లల సంగతేంటి? అసలిప్పుడు ఆకాశాన్ని చూడటమే కుదరదు మనకు, అపార్టుమెట్లమధ్యల్లో patchలుగా కనిపిస్తుందది. వాన ముసురు ఒక పక్కనుండి కమ్ముకురావడం అంటే ఏమిటో మన పిల్లలు చూడలేరేమో.


దీని వల్ల నష్టాలున్నాయి; విలువ కట్టలేనంత తీవ్రమైన నష్టాలు. పోటీ తప్పించి, సాటి జీవుల పాట్లు తెలియవు పిల్లలకు. ఒక ముదుసలి కాళ్లూచేతులు కూడదీసుకొని మెటికలు పటపటా సద్దుచేస్తుండగా కష్టంమీద లేచి నిలబడటాన్ని మనం చూశాం. ఇప్పుడా సమయం ఎవరికుంది? లేనప్పుడు, ఆ ముసలి వ్యక్తి కష్టాన్ని , అతని జీవితానుభవాన్ని గౌరవించే సంస్కారం మనకెక్కడనుంచి వస్తుంది?"

——————————-


ప్రస్తుత యువతరం అనుభవిస్తున్న చాలా మానసిక సమస్యల్లో – ప్రేమ లేదనీ, చాలదనీ, ఒకవేళ ఉంటే అక్ఖర్లేదనీ గందరగోళంలోపడి తెచ్చుకునే గొడవలెక్కువ. ప్రేమని క్రియాశీలకంగా జీవితాల్లో నింపడం కన్నా ప్రేమిస్తున్న సంగతిని బయటికి చెప్పడం మీద ఎక్కువ దృష్టి పెడితే ’ప్రేమ’ ఒక మాట/పదంగానే మిగుల్తుంది. ప్రేమ పేరుతో ద్వేషాన్ని, కెరీర్ అనుకుని కొరివిని తలమీద పెట్టుకుంటున్న యువత గురించి అనుభవజ్ఞులొకరు ఇలా అన్నారు:


"ఇప్పటి యువతరం ఒక విచిత్రమైన పరిస్థితిలో ఉంది. చిన్నప్పటినుంచీ ట్యుటోరియల్ షాపుల్లోనూ, ఆపైన ఎందుకూ కొరగాని కమర్షియల్ కాలేజీల్లో ఏళ్లకేళ్ళు గడిపేసి, ఏ రకమైన విలువలనీ, ఆలోచించటాన్నీ నేర్వలేక, ప్రపంచంగురించీ, మనుషులగురించీ, సమాజం గురించీ ఏమీ తెలుసుకోకుండా, తెలుసుకోవాలన్న కనీస ఆరాటం కూడా లేకుండా, బోలెడు జీతాలు వచ్చే ఉద్యోగం అనే బండచాకిరిలో కుదురుకుంటారు. పెంచిన పెద్దలకికాని, చుట్టుపక్కల పెద్దరికం నటించే నక్కలకిగానీ ఈ పిల్లలు అనుభవిస్తున్న స్పిరిచ్యువల్ బాంక్‌రప్ట్సీ అసలు ఏమీ తెలియదు. వీళ్లని అప్పుల చట్రంలోకి నెట్టేస్తారు, లేదా వీళ్ళే ఇంకో తెలిసీ తెలియని, అర్థంపర్థంలేని, ఏగాలి ఎటువీస్తే అటు ఊగిసలాడే అభిప్రాయాలనే ప్రేమ అని నమ్మి పెళ్ళిళ్ళు చేసుకొంటారు.


They are the most lonely, they are not anchored by any valuable upbringing, and their courage lacks conviction.

ఉద్యోగంలో సమస్యలు, చదివే చదువొకటి, చేసే పని మరొకటి. పెళ్ళైతే ఎంత సేపూ అహాల సంఘర్షణలే కాబట్టి అభిప్రాయభేదాలు. వాటిని తప్పించుకోటానికి కెరీర్ లోనికి నత్తగుల్లల్లా ముడుచుకుపోవడం — గట్టిగా ముప్పై రాకుండానే బతుకు బరువైపోయిన ‘ప్రొఫెషనల్’ కి ప్రతీకలు వీళ్ళు."

——————————


తన ఆశలకి, అవకాశాలకీ మధ్య దూరం పెరుగుతున్నప్పుడు,
నమ్మిన విలువలకి ప్రవర్తనకీ మధ్య సమన్వయం కుదరనప్పుడు,

తనని తాను సమర్ధించుకోలేని, సమాధానపరుచుకోలేని అసమర్ధత మనిషిని అతలాకుతలం చేస్తుంది. ఈ సందర్భాల్లో తన గొప్పతనం మీద మితిమీరిన విశ్వాసం కంటే తనలోని సాధారణత్వం పట్ల స్పృహ ఉండటం అవసరం. కొన్ని తప్పనిసరి సంఘటనలు అప్పటికే మనతోఉన్న గొప్ప వస్తువుల ఉనికిని తెలియజేస్తాయి.ఒక చిన్నపాటి ఎడబాటు రోజూ అతిమాములుగా చూసే సంబంధాలకి గొప్ప విలువని అపాదించవచ్చు.ఘాటైన విషాదం ఒకటి అంతవరకూ ఉన్న జీవితంలోని కులాసాని సూచించవచ్చు.


ఏ భాషలో ఐనా పదాల మధ్య వ్యాకరణం ఉంటేనే అవి అర్థవంతమైన వాక్యాలౌతాయి. భాషకి వ్యాకరణంలానే మానవ సంబంధాల మధ్య సంస్కారం అర్థాన్నిస్తుంది. అహం, వ్యక్తిత్వం, గుర్తింపు, ఒంటరితనం… ఈ విడిపదాలన్నిటిని సమన్వయపరిచే వ్యాకరణం సంస్కారం. ఉదాత్తమైన మిగతా అన్ని ఆశయాల్లానే మానవ సంబంధాల్లో, మానసిక స్పందనల్లో సంస్కారం కోసం సాధన సాగుతూనే ఉండాలి. కొన్ని రోజులో, కొన్ని సందర్భాల్లోనో మాత్రమే కాదు… మనిషి ఉన్నంత కాలం, మెరుగైన మనిషిగా బతకదల్చుకున్నంతకాలం.

————————XXXXXXXXXXX———————

*సిముర్గ్ గారికి కృతజ్ఞతలతో

Posted in సంపాదకీయం | 13 Comments