రెండు అరిచేతుల పుప్పొడి రాగం

దేహంలో ధూపంలా వంకీలు తిరిగే పంచప్రాణాలు
ఆ అరిచేతుల్లో ఏకమై మంచు ఖండాలుగా మారి నను నిమిరినప్పుడు
నేను ఘనీభవించిన అగ్నికీలల పర్వతాన్నయ్యాను-

ఆ రెండు అరిచేతుల్లో పూసిన పుప్పొడిలో
కన్నీటి బిందువునై రాలి
నలుదిక్కులకూ ఎగిరిపోయాను-

ఆ రెండు అరిచేతులూ ఓ సాయం సంధ్య వేళ
నన్ను పావురంలా పొదివి పట్టుకుని అలా గాల్లోకి వదిలినప్పుడు
నేను అస్తమిస్తున్న సూర్యుడిని ముక్కుతో కరచి పట్టుకుని
కాలాన్ని కదలకుండా చేశాను-

కళ్ళల్లో మెత్తగా తడిసే మౌనలిపి
గట్టుతెగి ప్రవహించేది అరిచేతుల్లోంచే
ప్రేమతో నిండుగా నిశ్చలంగా ఉన్న దేహాన్ని తాకి
వలయాలు వలయాలుగా తల్లడిల్లే తటాకంగా మార్చేవి చేతులే-

చేతులే….
దేహం మీద మొదటి ప్రేమ గుర్తును ప్రతిష్ఠిస్తాయి
చేతులే రెండు దేహద్వీపాల మధ్య
తొలి వారథిగా విస్తరించి
సముద్రాల్ని గల్లంతు చేస్తాయి-

ఆ అరిచేతుల స్పర్శతో
దేహం రెండు ఆత్మల విశ్వాసంతో
అక్షరాలకు చిక్కని కవిత్వ వాక్యాల వెంట పరుగులు తీస్తుంది-

పొద్దుటి మేఘంలా ఆ అరిచేయి
నా ఎదను అదిమినప్పుడు
నేనొక ఉద్యానమై ఆ జలరాశిని ఆవాహనం చేసుకున్నాను…
ఆ కొత్త భారం నన్నెంతో తేలిక చేసింది-

ముత్యపు చిప్పలా విచ్చుకునే అరిచేతుల్లో
మిణుకు మిణుకుమనే వెన్నెల పూల ఆకాశం-
తాత్విక గ్రంథంలా తెరుచుకునే అరిచేతుల్లో
నాకు తెలియని నా ప్రపంచం-
నన్ను నాకు అందంగా చూపించే ఆ అపురూప హస్తాల్లో
నా ముఖం దాచుకుని ఎప్పుడూ ఓ కొత్త ముఖంతో గుబాళిస్తుంటాను-

ఆ అరిచేతులు నన్ను పిల్లాడ్ని చేసి ఆడిస్తుంటే
నేనీ భూమ్మీదకు ప్రేమ కోసం వచ్చిన అతిథినని గర్వపడుతుంటాను-
ఆ అరిచేతుల్లో నేను కర్పూరమై జ్వలించి
ప్రేమ ధూపమై అంతటా వ్యాపిస్తాను-
ఆ అరిచేతుల్లో నా అరిచేతులుంచి
ఇసుక తీరాల్లో కావ్యాలు గిలుకుతూ పోతుంటాను-

నా కన్నీళ్ళను తుడిచే అరిచేతులు
నా కలలను బతికించే అరిచేతులు
నా కవిత్వానికి అక్షరాలందించే అరిచేతులు
ముఖానికి ముద్దుగా సంగీతాన్ని అద్దే అరిచేతులు
పెదాల మీద జలపాతాల్ని మీటే అరిచేతులు-

ప్రేమతో ఉనికిని ప్రక్షాళన చేసే
ఆ అరిచేతుల భాషా రహస్యాన్ని విప్పడం కోసమే
నేను కవిత్వాన్ని ఆశ్రయిస్తున్నాను-
భూగోళాన్ని ప్రేమగా పొదివి పట్టుకునే అరిచేతుల్లాంటి కవిత్వం కోసమే
నేను పరితపిస్తున్నాను-