అహంకారి

-వింజమూరి విజయ్ కుమార్
సురేఖ విడాకులిచ్చిన భర్తని పొగుడుకోడం నాకు ఆశ్చర్యం కల్గిస్తోంది.

“మరేమిటి. స్త్రీ వ్యసనం. . .?” నేనింకా మాట పూర్తిచేయనేలేదు.

సురేఖ అందుకుని, “నేనంటే పిచ్చిప్రేమ సుబ్బారావుకి. నిజానికి అతడు నా భర్త కాదు. భక్తుడు.

“నేను సుబ్బారావుకి విడాకులిచ్చేశాను.” అంది సురేఖ నాతో ఫోన్లో.

నాకు మొదట్లో అర్థంగాక, “ఏమిటీ నువ్వన్నది?” అన్నాను.

“నేను సుబ్బారావుతో డైవోర్స్ తీసుకున్నానని చెబుతున్నా.” అంది సురేఖ మళ్ళీ, కంఠస్వరం పెంచి.

నేను దిగ్భ్రాంతి చెందాను. నాలుగు క్షణాలపాటు మౌనంగా వుండిపోయా.

ఆపైన, “ఎందుకు. ఏమైంది?” అన్నా అతృతగా.

“అవన్నీ ఫోన్లో చెప్పేవిగాదు. నువ్వు వీలయినంత త్వరగా విజయవాడ వచ్చెయ్. నీతో మాట్లాడాలి.” అంది సురేఖ.

“వస్తాలేగానీ, ముందు ఏమైందో చెప్పు?” అన్నా మళ్ళీ.

“ఫోన్లో చెప్పేవి కాదన్నానా? నువ్వు ఇక్కడకి రా ముందు.” ఆమె ఫోన్ పెట్టేసింది.

సురేఖ నోటి నుండి ఈ విడాకుల ఉదంతం తెలుసుకున్నప్పుడు నేను దిగ్భ్రాంతి చెందినమాట నిజంగా సత్యమే. ఎందుకంటే సురేఖ జీవితాన్ని చేజేతులా పాడుజేసుకునే వ్యక్తి కాదు. అంటే దీనర్థం సురేఖ ఎంతటి ప్రతికూల పరిస్థితిలోనైనా నెగ్గుకు రాగల సూక్ష్మగ్రాహ్యత గల స్త్రీ అనే గానీ, భర్తతో విడాకులు తీసుకునే వాళ్ళంతా బ్రతుకుని చేజేతులా పాడుజేసుకునే వాళ్ళని కాదు.

విజయవాడలో ‘మెడిసిన్’ చేస్తున్నప్పుడు సురేఖ నా క్లాస్ మేటు. మంచి స్నేహితురాలు. అందరు ఆడపిల్లలకి మల్లే సురేఖ సాదాసీదా వ్యక్తి కాదు. విశిష్టమైన రూప సంక్లిష్టాన్ని జన్మతః వెంటదెచ్చుకున్న స్త్రీమూర్తి. జిలుగురంగులతోనూ, వంపుగీతలతోనూ స్త్రీల శరీర భంగిమలనూ, చక్కదనాల ముఖాల చిత్రికలనూ రవివర్మ ఎంత శ్రమకోర్చి రచించినా, వాటిలో జీవాంశమైన ప్రాణం లేకపోవడంవల్లనేమో వాటితో సమానంగా సురేఖ రూపచందాల్ని పోల్చడానికి నాకెందుకో మనసొప్పేదిగాదు. అందుకే నేనామెకి బ్రిటీష్ యువరాణితోనూ, మొగల్ మహరాణితోనూ పోలికపెట్టేవాడిని.

నేనన్నట్టే సురేఖ నిజంగా ఇక్కడి లోకపు వ్యక్తిగాదు.

ఎందుకంటే ఆమె నడవడికలో ఒక విధమైన రాజసం ఎప్పుడూ వెన్నాడుతుండేది. అది నిరంతరం నన్ను ఆశ్చర్యంలో ముంచెత్తుతూనూ వుండేది.

ఇప్పుడైతే నేను వృత్తిరీత్యా హైదరాబాదులో జీవించవలసివచ్చింది గానీ.. నాదీ, సురేఖదీ స్వస్థలం విజయవాడే. ఆమె తండ్రి దేవాదాయశాఖలో ఎగ్జిక్యూటివ్ ఆఫీసరు. తల్లి యింటిపట్టునే వుండేది. సురేఖ ఒక్కగానొక్క కూతురు గనుక సహజంగానే గారాబంలో పెరిగింది.

వాళ్ళకి ఓ కారు వుండేది. ఆ కారులో నన్ను కూర్చోబెట్టుకుని సురేఖ విజయవాడంతా కలియదిరిగేది. తక్కువగానే మాట్లాడినా ఆమె మాటలు ఒక తరంనాటి మానసిక పరిణతిని కలిగివుండేవి. కవిత్వమూ, కథలూ రాసేది. అవన్నీ నాకు విన్పించేది. నన్నూ రాయమని బలవంతపెట్టేది. “ఇతివృత్తం నువ్వు చెప్పాలేగానీ, కథ రాయడం నాకో పనికాద”ని సరదాగా నవ్వుతూ, ఆమె మాటలు కొట్టిపడేసేవాడిని. నాతో ఎంత చనువుగా ఉన్నప్పటికీ, కార్లో మేం ఎన్ని షికార్లు కొట్టినప్పటికీ రోడ్డు ప్రక్కన ఏ కొబ్బరినీళ్ళో, కూల్ డ్రింకో తాగి సరిపెట్టేదే గానీ, సురేఖ ఏనాడూ నాతో కలసి కనీసం కాఫీ హోటల్ వరకైనా వచ్చి ఎరగదు. ఆమె అభీష్టానికి భిన్నంగా నడుచుకోవడం నాకూ రుచించేది కాదనుకుంటా. నేనూ అటువంటి చవకబారు వేషాలకు ఆమెను బలవంతపెట్టేవాడిని కాదు. నాలోని ఈ లక్షణం కూడా మా స్నేహం బలీయమవడానికి ఒక ప్రధాన కారణమనుకుంటా.

ఆమె మాటలతో తర్కిస్తూ, ఆమె సౌందర్యాన్ని అవలోకిస్తూ ఆమెతో నా చెలిమిని ‘మెడిసిన్’ పూర్తయేంతవరకూ సాఫీగానే సాగనిచ్చా. అంతలోనే మా చదువు పూర్తవడం, ఏదో ప్రళయకాలం ముంచుకొస్తున్నట్టు సురేఖ తల్లిదండ్రులు, సాప్ట్ వేర్ ఇంజనీరు సుబ్బారావుతో ఆమె పెళ్ళి జరిపించేయడం రెండూ జరిగిపోయాయి.

సురేఖ ఈ అకస్మాత్తు వివాహం నన్ను కృంగదీసిందనే చెప్పాలి. స్నేహితురాలి లోటు బాగానే తెలిసొచ్చింది. అయినా కాలం బలీయమైనది. మరపు మహత్తరమైనది. ఏడాది తిరగకుండానే నేనూ గాయత్రిని పెళ్ళి చేసుకోవడం, హైదరాబాదుకి మకాం మార్చి ఓ కార్పొరేటు హాస్పిటల్ లో ఉద్యోగం సంపాదించి, అక్కడే స్థిరపడిపోవడం అంతా జరిగిపోయింది.
పెళ్ళయినంత మాత్రాన సురేఖ నన్ను మర్చిపోలేదు. వారానికోసారైనా సురేఖ, సుబ్బారావులిద్దరూ నన్నూ, గాయత్రినీ పలుకరించి, పరామర్శించేవారు. పెళ్ళయిన ఏడాదికే వాళ్ళకి ఓ బాబు పుట్టాడు. వాడికిప్పుడు నాలుగేళ్లు.
అయినా, ఐదేళ్ళ సంసార జీవనం గడిపాక కూడా సురేఖ, సుబ్బారావుతో విడిపోవడం నా ఊహ అందుకోలేని విషయం. ఎందుకంటే, సురేఖది సరళమైన జీవితం. ఆ జీవితం యింత పెద్ద మలుపు తీసుకోవడానికి సురేఖ అనుమతించదు. అయినా ఆమె జీవితంలో ఈ వైచిత్రికి చోటు దొరకడం ఏమిటో నాకు భోదపడలేదు.

ఏమైనా, ఆ తెల్లవారే విజయవాడ వెళ్ళదలచుకున్నా.

* * *

“చెప్పు సురేఖా!” అన్నాను. టీ తాగడం అయినాక. కప్పు టీపాయ్ మీద ఉంచుతూ.

“అతడితో కలిసి జీవించలేననిపించింది. అందుకే దూరం జరిగా.” అంది సురేఖ తలొంచుకుని. ఆమె నా ఎదురుగా సోఫాలో కూర్చుంది. ఆర్గండీ కాటన్ సెల్వార్ కమీజ్ వేసుకుని వుంది. బంగారు వర్ణంలో వున్న మెడమీద అదే వర్ణంలో వున్న గోల్డు చెయిన్ తళుక్కుమని మెరుస్తోంది—తనలోని లోహతత్వాన్ని తెలుపుకుంటూ.

“ఏమైంది? సుబ్బారావు బాధలుపెడ్తున్నాడా?” అన్నా.

ఆమె ‘ఔన’న్నట్టు తలూపింది. ఆపైన ముఖం పక్కకి తిప్పుకుంది. కలువరేకుల వంటి ఆ కనుల కొలనుల్లో నీళ్ళు మెరుస్తున్నాయి. అనాదినుండీ స్త్రీ విలాపానికి చిహ్నంగా ఆమె వెన్ను విరిచి బయటకు పొర్లుకొచ్చే విషాదపు కన్నీళ్లు -మళ్ళీ మెరుస్తున్నాయి.

నేను క్షణం సేపు మాట్లాడలేదు. తర్వాత, “తిట్టడం కొట్టడం లాంటివి చేసేవాడా?” అన్నా.

సురేఖ నవ్వింది విషాదంగా. నా వేపు తిరిగి, “హింసంటే గిట్టదు సుబ్బారావుకి. అది శారీరకమైనా మానసికమైనా. అయినా సుబ్బారావు అనాగరికుడు కాదు కొట్టడానికీ, తిట్టడానికీ.” అంది. సన్నగా, నేర్పుగా కత్తిరించబడిన ఆమె కనుబొమలు భృకుటివద్ద విచ్చుకున్న రేకుల్లా విడివిడిగా కన్పిస్తూ, ఆమె అందాన్ని ద్విగుణీకృతం చేస్తున్నాయి.

“మరి. తాగుడు, డ్రగ్స్ లాంటి అలవాట్లు. . .?”

“అటువంటివీ లేవు. అతడు టీ తాగడంకూడా నేను చూసెరగను–మా పెళ్ళయిన తర్వాత.” అంది . నుదుటిమీది నల్లటి చిన్న ఫ్యాన్సీ బొట్టుని తీసి, చూపుడు వేలుతో మళ్ళీ అతికించుకుంది. అక్కడి నుదుటిమీది చర్మం బిగుతుగా కాంతివంతంగా మెరుస్తోంది.

“పోనీ డబ్బాశతో పేకాట, గుర్రప్పందాలూ వంటివి?” సుబ్బారావు అంతమాత్రం మనిషి కాదని తెలిసినా కావాలనే అడిగాను.

ఆ మాట సురేఖకి కోపం తెప్పించినట్టుంది. పలుచనైన ఆమె చెంపలు కోపంతో రక్తాన్ని నింపుకుని గులాబీ వర్ణం దాల్చాయి. ముక్కు చక్కదనానికి తామేమీ తీసిపోమని ముక్కుపుటాలు సరిపడినంత వంపుని తీసుకుని పెదిమల పై భాగంలో చర్మంలోకి చొచ్చుకుపోయాయి. క్షణం తర్వాత ఆమె మామూలుగా అయిపోతూ..

“అవీ లేవు. ఒకవేళ గుర్రప్పందాలకని వెళ్ళినా డబ్బు సంపాదించగలడే గానీ, పోగొట్టుకుని వచ్చే మనిషిగాదు సుబ్బారావు. నువ్వు నమ్మలేవేమో గానీ రేస్ కోర్స్ లో గుర్రాల జాతుల దగ్గర్నుండి, ట్రాక్ మీద కిలోమీటర్ దూరానికి ఎన్ని లెంగ్తులో, ఏ గుర్రం ఎన్ని మైక్రో సెకన్లలో ఎన్ని లెంగ్తులు దాట గలదో, కేజీ బరువు ఎక్కువ వేస్తే ఏ గుర్రం ఏ క్షణంలో ఎంత వెనకబడిపోగలదో అన్నీ చెప్పగలడు. కానీ, గుర్రప్పందాలు ఆడడు. అంతటి తెలివితేటలు సుబ్బారావుకి.”

సురేఖ విడాకులిచ్చిన భర్తని పొగుడుకోడం నాకు ఆశ్చర్యం కల్గిస్తోంది.

“మరేమిటి. స్త్రీ వ్యసనం. . .?” నేనింకా మాట పూర్తిచేయనేలేదు.

సురేఖ అందుకుని, “నేనంటే పిచ్చిప్రేమ సుబ్బారావుకి. నిజానికి అతడు నా భర్త కాదు. భక్తుడు. నన్ను కాదని మరొక స్త్రీని తాకిన గాలి కూడా తనని తాకడానికి యిష్టపడడు.” అంది. ఆపైన, జడని భుజం మీదుగా ముందుకి వేసుకుంది. పైన రబ్బరుబాండు బిగించిన ఆ జడ మిగిలిన భాగం స్వేచ్ఛగా వదిలేసి చివర్లో గుర్రం తోకలా సమంగా కత్తిరించి, మృదువుగా వుంది.

రెండవ పేజీ>>

This entry was posted in కథ and tagged , . Bookmark the permalink.

17 Responses to అహంకారి

  1. Sreenivas says:

    Chala Baagundi. Thanks to the writer and Poddu

  2. @ విజయకుమార్ గారు
    చాలా బాగుందండి. అసలు సిసలైన కథా విషయం. ఈ తరం పోల్చుకోగలిగే అంశం. Original piece of work! గతంలో మనుషుల ఇష్టా ఇష్టాలకన్నా భాధ్యతలకే అందరూ ప్రాధాన్యం ఇచ్చేవారు. ఇప్పుడు నాది,నేను, నా పర్సనల్ స్పేస్.. వీటిని గౌరవించీ, ఎదుటి వారి పట్ల భాధ్యతాయుతంగా ఉండటం అనేది కత్తి మీద సాము లాంటిది. మనం భాధ్యతలు పంచుకోవాల్సిన సమయంలో వాళ్ళు పర్సనల్ స్పేస్లో ఉంటారు! మంచి చెడులు చెప్తుంటే తన అభిప్రాయలకి, ఇష్టాలకి వ్యతిరేకమనుకుంటారు. ఈ ఆలోచనే, మన కుటుంబ సభ్యులతో కూడా మనం నిస్సంకోచంగా,స్వేచ్చగా ఉండనినివ్వకుండా చేస్తుంది.

    నేను ఎదుటివారి పట్ల భాధ్యతగా వ్యవహరించాలా,వాళ్ళకిష్టమొచ్చినట్టు ప్రవర్తించాలా అనే సంఘర్షణకి ఎప్పుడూ గురవుతాను.భాధ్యతగ వ్యవహరించకపోతే నా వ్యక్తిత్వాన్ని నిలుపుకోలేను, అంతర్ సంఘర్షణని భరించలేను. ఎదుటి వారికి ఇష్టమొచ్చినట్టు ఉండకపోతే వారికి దూరమవుతాను!

  3. వంశీ says:

    నేనో చిన్న ఐ.టి జాబ్ చేస్తునాను. ఈ రోజు ఎందుకో నెట్ లో ఏమైనా తెలుగు కథలు దొరుకుతాయేమోనని వెతికాను. దాదాపు 5 సం|| తరువాత “అహంకారి” చదివాను.

    ఒక మనిషికి వ్యక్తిత్వంతో పాటు ఎదుటివారి ఆలోచనలనికూడా గౌరవించాలన్న విషయం మరోక్క సారి “అహంకారి” తో గుర్తుచేసారు…

    చాలా రోజుల తరువాత మంచి కథ చదివిన feeling కలిగింది.

  4. Purnima says:

    మీ కథ నాకు నచ్చింది. “ఇది నా జీవితం.. పూర్తిగా నా వ్యక్తిగతం” అని అనుకుని క్షణికావేశం అయితే బంధాలను లేకపోతే మనుషులనో చంపేస్తారు. ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటారు. ఇలాంటి వారు ఒక్క క్షణం ఆలోచిస్తే తమతో ఎన్ని జీవితాలు పెనవేసుకుపోయాయో తెలుస్తుంది.

    మొన్నీ మధ్య మా స్నేహితురాళ్ళతో ఎదో చర్చ వచ్చి.. “Financial Independence ఉందంటూ అమ్మాయిలూ బంధాలలో ఇమడలేకపోతున్నారు” అని నా అభిప్రాయం చెప్పా.. దానికి సరిగ్గా తూగినట్టు ఉంది మీ కథ.

    “కవితలల్లీ, రచనలు చేసీ…” అంటూ మీ నాయికను ప్రొజెక్ట్ చేయడం నచ్చింది. ఊహాలోకం అందంగానే ఉంటుంది, మనం మాత్రమే నిర్మించుకుంటాం గనుక. నిజజీవితంలో “నా”, “నీ”, “మన” అన్నింటికీ విలువ ఇవ్వాలి. అందుకే అది క్లిష్టమైనది.. అందమైనది.

    ఓ మంచి అనుభూతి మిగిల్చింది మీ కథ. అభినందనలు.

    పూర్ణిమ

  5. Sneha says:

    మీరు ఎంచుకున్న కథాంశం బాగుందండి. కాని సురేఖ పాత్ర ను చూపించిన విధానం అంతగా నచ్చలెదండి. సురేఖ మంచి సుక్ష్మగ్రాహ్యత కలిగిన స్త్రీ అని, మానసిక పరిణితి కలిగిన స్త్రీ అని ఒక దగ్గర చెప్పారు. మరి అంత లొనె తన కొడుక్కి జ్వరం వస్తే కూడ తెలుసుకొలేని డాక్టర్ అని చెప్పారు మరోచోట.

    కంట్లొ నలక పడితె డాక్టర్ అయివుండి డాక్టర్ దగ్గరికి తీసుకువెల్లడం ఎంటొ అర్థం కాలేదు. డాక్టర్ అయివుండి ఎప్పుడొ లావు అవుతానని డైటింగ్ చెయడం ఎంతొ అర్థం కాలెదు. ఈ స్త్రీ కయిన మగవాళ్ళు పొరపాటున తగలడానికి కావాలని చేతులు కాళ్లు తగిలించడానికి తేడా తెలుస్తుంది. కాని సురేఖ కి ఎందుకు తెలిదొ అర్థం కాలెదు. అంత వ్యక్తిత్వం వున్న సురేఖ దొంగతనం గా ఆపరెషన్ చేయించుకొవడం అర్థం కాలెదు.

    సుబ్బారావు అహంకారి అని చుపించడానికి డాక్టర్ అయిన సురేఖ ను మరీ అంత తక్కువ చేసి చుపించనవసరం లెదెమొ అనిపిస్తుందండి.

  6. radhika says:

    మంచి అంశాన్ని ఎంచుకున్నారు.చాలామంది అన్వయించుకోగలిగే సమస్యల్ని చూపించారు.కధ చదువుతున్నప్పుడు మధ్య మధ్యలో సురేఖ గురించి ఎందుకు ఇంత అనవసర వర్ణన అనుకున్నాను.చివర్లో లింక్ కలిపి ఆశ్చర్యపరిచారు.మొత్తమీద కధ బాగుంది.అభినందనలు.

  7. కె.మహేష్ కుమార్ says:

    చాలా మంచి కథ. ఎక్కడా value judgment ఇవ్వకుండా, కేవలం పాత్రల మధ్యనున్న మానవసంబంధాలను తెలియజెప్పడం ఒక గొప్ప ప్రయత్నం.

  8. అద్బుతంగా ఉంది విజయకుమార్ గారు. ఇంత చక్కటి కథలు రాయగలిగే మీరు ఆరు సంవత్సరాలుగా రాయకపోవటం అన్యాయం.

  9. చాలా బాగా రాశారండీ. మంచి సంక్లిష్టమైన ఇతివృత్తం. కథకుడి గొంతుని కథనానికి వాడుకున్న తీరు చాలా బావుంది. చివరి మూత్రపిండ దానం సీనుకి ముందే ఆపేసి ఉంటే బాగుండేదేమో!

  10. కడప says:

    ఈ కథలో నాకు ఏదో వెగటు తగిలింది. అయినా ఎంత వద్దనుకున్నా కథ చాలా బాగుందనే అనిపిస్తావుంది. కథాంశానికొచ్చేటప్పుటికి ఈ కథలోని నీతిని అడుగడుగునా మననం చేసుకుని ఎప్పటికప్పుడు అంతశ్శోధన చేసుకోదగినదిగా వుంది. కథలో వేలుపెట్టడానికి పూనుకుంటే మటుకు పైన స్నేహగారి వ్యాఖ్య నిశితంగా వుంది. కథన్నాక ఆ మాత్రం డ్రామా వుండాల్నేమో!

  11. వింజమూరి విజయకుమార్ says:

    @శ్రీ చావా కిరణ్ గారికి,

    ఆది బ్లాగరు మీరు ముందుగా నా కథకి వ్యాఖ్య రాయడం శుభప్రదం. నాకు చాలా సంతోషాన్నిచ్చింది. కృతజ్ఞతలు.

    @శ్రీనివాస్ గారికి,

    కథ చాలా బాగుందన్నారు. ధన్యవాదాలు.

    @ఏకాంతపు దిలీప్ గారికి,

    మీ వ్యాఖ్య నన్ను ఆలోచింపజేసింది. నిజమే. పాత తరాలకీ, నేటి తరానికీ మీరు చూపిన వ్యత్యాసం నూటికి నూరుపాళ్ళూ నిజం. మనం బాధ్యతగా వుంటూనే, ఎదుటివాళ్లు యిష్టపడేలా నడుచుకోవడం అంటే రెంటినీ సమన్వయం చేసుకుంటూ జీవించడంలో ఈ అంతర్ సంఘర్షణ బహుశా వుండదనుకుంటా. మీ వ్యాఖ్యకి కృతజ్ఞతలు.

    @వంశీ గారికి,

    మంచి కథ చదివిన ఫీలింగ్ కలిగిందన్నారు. అంతకుమించి నాకు కావల్సిందేముంది. ధన్యవాదాలు.

    @పూర్ణిమ గారూ,

    కథ రాశాక ఈ కథకి స్త్రీలెలా స్పందిస్తారోనని భయపడ్డా. స్త్రీగా మీ మొదటి వ్యాఖ్య (ఈ కథకి) చదివి ‘అమ్మయ్య’ అనుకున్నా. మీరన్నమాటలు “Financial Independence ఉందంటూ…” నేనూ నిజమనే భావిస్తా. నా కథ మంచి అనుభూతి మిగిల్చిందన్నారు. అలాగే అదే వ్యాఖ్యని నా బ్లాగులో కూడా రాశారు. మీ వ్యాఖ్య కూడా నాకు మంచి అనుభూతినే మిగిల్చింది. మీకు రెండుసార్లు కృతజ్ఞతలు.

    @స్నేహ గారికి,

    ముందుగా మీరు వ్యాఖ్య రాసినందుకు కృతజ్ఞతలు.

    ఎంతో తెలివైన వారైనప్పటికీ, తన కొడుకు ఒంట్లో కాదుగదా తన ఒంట్లో జ్వరం కూడా తెలుసుకోలేని డాక్టర్లు కూడా కొందరున్నారీ లోకంలో. M.D., చేసి, మరేదో specialization చేసి ఒక హాస్పిటల్లో పాథాలజిస్ట్ గా వున్న ఓ Expert Doctor తనికి నీళ్ళ విరేచనాలైతే మరో డాక్టరు దగ్గర చూపించుకోవడం మొన్నీ మధ్యనే నేను చూశాను. మీరు నమ్మినా నమ్మక పోయినా.

    ఇదే విధంగా మీరు వేలెత్తి చూపిన కథలోని ప్రతి అంశానికీ నేను వివరణ యివ్వగలను. కానీ, యివ్వను. ఎందుకంటే ఎక్కడైనా రచయిత వివరణ యావత్తూ తన రచనని సమర్థించుకునేదిగానే వుంటుందనేది అందరికీ తెలిసిందే. అయినా, మీ తర్వాత ‘కడప’ పేరుతో వ్యాఖ్య రాసిన వారన్నట్టు కథన్నాక ఆ మాత్రం డ్రామా కూడా వుండాల్నేమో అని నేనూ అంటాను. ఏమైనా మీకు కృతజ్ఞతలు.

    @రాధిక గారూ,

    నేనెప్పుడూ చెప్పుకోడానికి సందర్భం రాలేదుగానీ మీ కవితలన్నా, వ్యక్తిగా మీరన్నా నాకు గౌరవం. ఎందుకంటే మీ గురించి తోటి బ్లాగర్లను అడిగినప్పుడు స్త్రీలతో సహా ప్రతివారూ మీరు స్నేహశీలి అనీ, మంచి వ్యక్తి అనే చెప్పారు. అందుకే మీ టపాలకి ఎక్కువ సంఖ్యలో వ్యాఖ్యలొస్తాయనీ అన్నారు. అలాగే మీకు స్వంత ఊరిమీద, దేశం మీద ఉన్న మమకారం గురించి కూడా నాకు తెలుసు.

    మీ మంచితనమే మీకు శ్రీరామరక్ష అనుకుంటా. మీ వ్యాఖ్యకి బుణపడివుంటాను.

    @మహేష్ కుమార్ గారికి,

    మీరన్నట్టు value judgment యివ్వకపోవడం మంచిదే అయింది. అయితే ఈ ఘనత నాది కాదు. పొద్దు సంపాదకవర్గం శ్రీ త్రివిక్రమ్ గారిది. ఎందుకంటే నేను కథ చివర్లో judgment యిచ్చాను. ‘పొద్దు’ వారు తీసేద్దామని నాచేత తీయించేశారు.

    @నాగరాజు గారూ,

    మీ ప్రోత్సాహానికి సదా బుణపడి వుంటాను. మీరు సూచించినట్టు తరచుగా రాయడానికి ప్రయత్నిస్తాను. అలాగే శ్రమించి రాసే మీ రచనలన్నా నాకు చాలా ఆసక్తి.

    @కొత్తపాళీ గారూ,

    అసలు మీరిచ్చిన తెల్లకాగితం ఇతివృత్తంతో నేను అప్పుడే ఇంత పెద్ద కథొకటి రాయాలనుకున్నా. సమయాభావం వల్ల రాయలేకపోయా. బ్లాగులో ప్రముఖులు మీవంటి వారి వ్యాఖ్యలు నాకు ప్రోత్సాహకరం. ధన్యవాదాలు.

    @‘కడప’ పేరుతో రాసిన వారికి,

    ఈ కథ మీకే కాదు ప్రచురణ పూర్తయ్యాక చూస్తే నాకు కూడా కొంత వెగటు తగిలింది. దానికి కారణం బహుశా తొందర తొందరగా కథ రాసేయడం. అయినా కథా వస్తువు ఇక్కడ ప్రతివ్యక్తీ self identify చేసుకునే విధంగా వుందనుకుంటా. కృతజ్ఞతలు.

  12. viswam says:

    katha maanava manastatvanni chakkaga visleshichindi.kathalo freudahamni santrupti parachagalagadam ante manaku emi kaavalo telusu kani samajam daanini amodinchademo ane bhayam edi emina avari spacelo vaaru batakadam ane kotta prayogam adbutam

  13. వింజమూరి విజయకుమార్ says:

    @ విశ్వం గారికి,

    కథ విపులంగా చదివినట్టున్నారు. కృతజ్ఞతలు.

  14. p.a valli says:

    katha lo theme bagundi. kani surekha ni anthaga degrade cheyyakkaraledomo. Na ane atmabimananike mana ane sambamdhaniki madhya sangharshana vuntune vuntundi. valli

  15. m.s.bhairim says:

    kathanu nadipinchadam bagundi kaani prolonged a lot

  16. sunnygaadu says:

    చాలా బాగుంది,చాలా రొజుల థరవాథ మంచి కథ చదివాను,థాంక్స్..
    కొథ కథలు వ్రాస్థె నా మైల్ చయంది…
    ఆల్ ది బెస్త్….

Comments are closed.