మీరు మీ రచనలు పత్రికలకి ఎందుకు పంపరు అనెవరో అడిగితే, దానికి సమాధానంగా “ఒక రచన ఉద్దిష్ట పరిపూర్ణత సాధించ గలిగిందనిపించినపుడు తప్పకుండా వాటిని బయటకు పంపిస్తాను. ఇక్కడ పోలిక ఇతరుల రచనలకూ నా రచనలకూ కాదు; నే రాయగలిగిన స్థాయికీ నేను రాసిన స్థాయికీ” అన్న మాటలు విన్నప్పుడు నా హృదయం ఉప్పొంగుతుంది. తన గమ్యమేమిటో తెలిసిన మనుషులెంత మందుంటారీ విశాలవిశ్వంలో?
అశోక సినిమాలో, ఒక సన్నివేశం గుర్తుకు వస్తోంది ఈ సందర్భంలో. ఒక బౌద్ధ భిక్షువు మారు వేషంలో ఉన్న అశోకుడితో “నీ భాగ్యం చాలా గొప్పది” అంటాడు. “అయితే చక్రవర్తినవుతానంటావా” అంటాడు ఆశగా అశోకుడు. “నీ భాగ్యం చక్రవర్తికన్నా గొప్పది” అన్న సమాధానం వినగానే అశోకుడు ఆశ్చర్యంగా “చక్రవర్తి అవటం కన్నా గొప్ప భాగ్యం ఏమిటి?” అనడగుతాడు. “ఎవరైతే తన యాత్రని పరిపూర్తి చెయ్యగలగుతాడో ఆ యాత్రికుడిది” అంటాడా సన్యాసి. తన గమ్యమేమిటో, దాన్ని చేరుకోటానికి చేయవలసిన ప్రయత్నమేమిటో, అందులోని సాధకబాధకాలేమిటో పూర్తిగా ఎరిగిన భాగ్యశాలి ఫణీంద్ర కుమార్. ఓ పది సంవత్సరాల తర్వాత మనమంతా – “ఓ ఆయనా – ఒకప్పుడు వారు మా తోటి బ్లాగరే” అనే రోజు తప్పకవస్తుంది. ఒక సుప్రసిద్ధుడైన రచయిత బ్లాగు మొదలెట్టటం కంటే, ఒక తోటి బ్లాగరు సుప్రసిధ్ధుడవటమే కదా కాంక్షించవలసింది?
ఒక టపాలో ఫణీంద్రగారి అమ్మగారు “నువ్వు ఇల్లువదిలి వెళ్ళిందగ్గరనుంచీ నీ జీవితంలో జరిగిన సంగతులు, నువ్వు చదివిన పుస్తకాల గురించి రాస్తే చాలా బావుంటుందిరా. నువ్వు మనసు పెట్టి రాస్తే చాలా బాగా రాయగలవు” అన్నారు. ఒకపక్క ఉత్సాహాన్ని నింపుతూ ఉత్తేజపరుస్తూ, మరోపక్క ప్రేమ, అభ్యర్థనా సమ్మిళితమైన ఆ మాతృమూర్తి ఆశీస్సులు ఫలించకేం చేస్తాయి? ఫణీంద్రకుమార్ ఎంతో బాగా రాయగలరన్నది ఇప్పుడు నిర్వివాదాంశం. ఏది రాసినా పూర్తిగా మనసు పెట్టి రాస్తారని కూడ రుజువు చేసుకొన్నారు. ఇకపోతే మిగిలిందల్లా తరచుగా రాయటమే.
కలంకలలు రోజుకో వెయ్యిపూలు విరగబూసే విరజాజి పందిరి కాలేదు, కానక్కరలేదు కాని – సంవత్సరానికోసారి మాత్రమే, ఎక్కడో ఎవరికీ అందనంత ఎత్తున హిమవన్నగసానువుల్లో, వసంతాన్ని పులకింపచేసే రోడోడెండ్రన్ మాదిరి కాకుండా, వారానికోసారి పూచే పెర్షియన్ గులాబీ మొక్కగానైనా ఉండాలని, ఈ బ్లాగుని ఎంతగానో అభిమానించే నాలాటి పాఠకుల కోరిక, అభ్యర్థనతో కూడిన అనుశాసనమూనూ.
స్వతంత్ర సాఫ్టువేరు ఆర్కిటెక్టుగా పనిచేసే నాగరాజు గారు ఐఐటీ ఐఐఐటీల్లో విజిటింగు ప్రొఫెసరుగా పాఠాలు చెబుతారు. రచనలు చెయ్యటం ఆయన కిష్టం, ఆయన ప్రవృత్తి. సంగీతాన్ని ఆస్వాదించటమే కాకుండా సాధికారికంగా మాట్లాడగలరు కూడా. కవిత్వం రాయడమే కాక, ఎలా రాయాలో, కవిత్వాన్ని ఎలా ఆస్వాదించాలో కూడా చెప్పగలరు. ఈ సంగతి సాలభంజికలు (ఆయన బ్లాగు) చదివిన పాఠకులకు ఎరుకే.|<మొదటి పేజీ — <<ముందు పేజీ
ఫణి గారి రచనల్ని లోతుగా ఆస్వాదించడానికి ఈ మాత్రం వ్యాఖ్యానం కావాలి. ఆ పనికి మీరే సమర్ధులు గనక మరీ సంతోషించాను. కనీసం రెణ్ణెల్లపాటు మంచి విందూ మందూ నా బుర్రకి. ఈ లోపల ఫణి మరిన్ని కథలూ కవితలూ వెలువరిస్తారని ఆశ!
ఫణీంద్ర గారి బ్లాగుకి నేనూ అభిమానినే. కానీ..నాకు అర్థమైనంత వరకూ మాత్రమే చదివాను ఇన్నాళ్ళూ. ఈ టపా చూసాక..మిగితావి కూడా చదివి చూడాలి అనిపిస్తోంది.. 🙂
పప్పు నాగరాజా గారి సమీక్ష చక్కగానూ, లోతుగానూ, వుంది. ముఖ్యంగా “పాఠకుడిగా మనం చదవటం అయినంత మాత్రాన వాటి జీవితం ముగిసినట్టుగా మనకి అనిపించదు – వాటి ప్రయాణం వేరెక్కడికో, వాటి గమ్యం వేరేమిటో.” ఈ వాక్యం బావుంది. ఎందుకంటే రచన గమ్యం ఎప్పుడూ దాని జీవితం ముగిసిపోవడం కానేరదు. చదువరి జీవితాన్ని మరో నూతన దృక్పథంలోకి మళ్ళించి, పఠిత జీవితాన్ని పునః ప్రారభింపజేయగలగాలి.
బంగారం విలువ కంసాలికే ఎరుక అని మీసమీక్ష ఋజువు చేసింది. ఒక పరిపూర్ణ సమతౌల్య సమీక్ష వ్రాసినందుకు అభినందనలు మాస్టారూ.
సమీక్ష చాలా బాగుంది.
ఫణీంద్రగారి ఎర్లీ అభిమానుల్లో నేనొకడిని. ఆయన రచనలు చదివినతర్వాత ఆ హాంగోవర్ నుంచి తేరుకోవడానికి కనీసం ఒక రోజు పడుతుంది నాకు. మీ అంత లోతుగా విశ్లేషించలేనుగానీ, to be terse… he is IRREVOCABLY ADDICTIVE (:)
Im sorry, I meant his writings are IRREVOCABLY ADDICTIVE
పార్టీలో పిత్తు-
సమీక్షలు ఇంత బాగుండొచ్చా?
ఉదా- నేను మహాప్రస్థానానికి చలం వ్రాసిన యోగ్యతా పత్రం చదివాను. శివుని ఇంటిముందు నందిలా బాగుంది.
మీ సమీక్ష ఒక రకంగా పోటీపడుతుంది మూలంతోఁ, ఇంకొద్దిగా వినయంగా నిరార్భాటంగా వుంటే బాగుండేదేమో..
————————————————————————-
తాయి ఆశీర్వాదగళముతోఁ వ్రాయడం మొదలు పట్టిన ఫణీంద్ర నిజంగా అదృష్టవంతులు.
————————————————————————-
వేరే విషయమై
తన గమ్యమేమిటో, దాన్ని చేరుకోటానికి చేయవలసిన ప్రయత్నమేమిటో, అందులోని సాధకబాధకాలేమిటో పూర్తిగా ఎరిగిన భాగ్యశాలి అన్నారు. నిజంగానంటారా? జీవితం మనకు ఎంత అందించగలదో ఎంత ఆశ్చర్యపఱచగలదో అన్న విషయాన్ని మీ వ్యాఖ్య కొంత చులకన చేయట్లేదూ?
జీవితం ఎంత అందించగలదో అన్న ఆలోచన నిత్య సత్యమేమీ కాదు – అదొక వ్యక్తి అనుభవం, అనుభూతి మాత్రమే. ఒకడు ఏమీ అనుభవించకుండానే, ఆహా ఈ జీవితం అద్భుతం అనుకోవచ్చు, ఇంకోడు చాలా అనుభవించి కూడా నిస్సారం అనుకోవచ్చు. అంచేత ఇక్కడ అభావం కాలేదు. పనిలోపని – నీకక్కడ కావలసిన మాట “చులకన” కాదు .. బహుశా యద్దేవా, వెక్కిరించడం .. అలాంటిదేదో
@ కొత్త పాళీ గారు,
నాకు కావలసిన పదం చులకనే (తక్కువ చేసి మాట్లాడడం అన్న అర్థంలోఁ). ఏమైనా అది కాస్త అప్రస్తుతం ఇక్కడ. నేను ఆ ఊసు ఎత్తకుండా వుండాల్సింది.
ఇంతకీ ఫణి గారి పుస్తకం అంటే గుర్తుకువచ్చింది. ఆయన ఎప్పుడో తన సృష్టిని ఇతరుల చేతుల్లో పెట్టడానికి భయపడుతున్నట్టు చెప్పారు (నాకు అస్సలు మాటలు గుర్తుకులేవు, వాటిని మఱీ వక్రీకరిస్తే క్షమించండి). కాబట్టి అలాంటివన్నీ ప్రక్కన పెట్టి నిజంగా ప్రచురించే రోజు కోసం ఎంతో ఆసక్తిగా ఎదురు చూస్తున్నాను. అప్పటికి తెలుగు అచ్చు సాహిత్యానికి ఇంకా మంచి రోజులు వస్తాయని ఆశిస్తూ.
రాకేశ్వర
ఈ సమీక్షకే ఇంకెవరైనా సమీక్ష రాయాలి ఏమో…
రాకేశ్వర రావుగారు,
గమ్యం ఏమిటో తెలిసి, ఆ దిసగా ప్రయానించే వాడికి ఆశ్చర్య పడే అవకాశం వుంటుందేమో కాని, గాలి ఏటు వీస్తే అటు నడిచే వాడికి ఆశ్చర్య పడే అవకాశం ఎక్కడ వుంటుంది??
— వంశీ
mee samiksha chaduvutunte… naku aa blog eppudu choostaana anipinchindi..!! phanindra kumar gari blog address pampagalaru…
ప్రతాపరెడ్డి గారూ, ఈ సమీక్ష రాసిననాటి బ్లాగు అడ్రసు మారింది. కొత్త అడ్రసు: http://loveforletters.blogspot.com/ సంపాదకుడు