సురేఖ మళ్ళీ నవ్వింది. “ఆర్నెళ్ళ పసివాడికి కాన్సర్ ఎందుకొస్తుందంటే ఏం చెపుతావు? సుబ్బారావు కూడా పసివాడే కదా! అందుకే వచ్చుంటుంది.” అంది కాళ్ళు ముడుచుకుని. చీరని పాదాలమీదికి లాక్కుంది. పాలవంటి ఆ తెల్లటి పాదాల దగ్గర బంగారు రంగు పట్టీలు మెరుస్తున్నాయి.
“అయితే ఏమంటున్నారు డాక్టర్లు?”
“ఏమన్నారు? అతడు బ్రతకడానికి మూత్రపిండం కావాలన్నారు. ఎవరిస్తారు సుబ్బారావుకి. అందుకే నేనే యిచ్చా.” అంది సురేఖ.
“నువ్విచ్చేవా మూత్రపిండం సుబ్బారావుకి?” బాధగానూ, ఆశ్చర్యంగానూ అడిగా.
“మరి నేనతడి దేవతని కదా నేనివ్వక మరొకరినివ్వనిస్తానా?” అని, మళ్ళీ తనే స్వగతంలో అనుకుంటున్నట్టుగా, “సుబ్బారావు ప్రేమని సంపాదించగలిగిన నేనెంతటి ధన్యురాలిని?” అంది.
“అయితే యిప్పుడెలా వుంది?” అన్నా ఆతృతగానే.
“ఆయనకేం మహారాజు. వెంటనే కోలుకున్నాడు. నాకే గ్యారంటీ లేదన్నారు డాక్టర్లు.”
“ఏమన్నారు?” శరీరం గగుర్పాటు చెందగా ప్రకంపించిపోతూ అడిగాను.
“బ్రతకనన్నారు. చూసేవా? కంటి ఆపరేషన్ లో నెగ్గుకు రాగలిగేను గానీ ఇక్కడ ఓటమి తప్పలేదు.”
నా చిరకాల నేస్తం మృత్యువు పాలవబోతుందన్న విషయం నన్ను నిర్వీర్యుడ్ని చేసింది. శోకోన్మత్తత నా శరీరాన్ని ముప్పిరిగొనగా నేనామె తల దగ్గర కూర్చుని ఆమె నుదుటిమీద చెయ్యేశా.
సురేఖ నవ్వింది. “చూశావా! నీలో ప్రేమని ఈనాటికి నాతో చెప్పుకోగలిగావు.” అంది, నా చేతిని తన రెండు చేతుల్తో ఆప్యాయంగా పట్టుకుంది.
నేను నాచేతిని గబుక్కున లాక్కోబోయి, ఏదో అనుమానం వచ్చినవాడిలా ఆమె కళ్ళలోకి చూశాను.
“నీ ప్రేమ గురించి నాకు తెలుసు. నా ఈ శరీరం మీద నీకున్న వ్యామోహం, ఆకర్షణ ఎంత బలమైనవో కూడా నాకు తెలుసు.” అంది సురేఖ.
కన్నీరు తుడుచుకుంటూ ఆమె వైపు చిత్రంగా చూశా.
“నిజమే. ఓ పదినిముషాలపాటు ఈ శరీరాన్ని నీకు అర్పించుకునివుంటే ఈ ప్రపంచానికేం నష్టం. నాకూ పోయేదేముందిగానీ, ఆ పని చేయను ఈ శరీరం మీద నాకేం అధికారం వుందని. ఈ శరీరం నాదీ నీదీ కాదు. సుబ్బారావుదే!” అంది మళ్ళీ కన్నీరు పెట్టుకుంటూ.
నేనామె వైపు నిశ్చలంగా చూస్తున్నాను.
“కోర్టులకెళ్ళి మంచోళ్ళతో విడివడిపోవడమే తెలుసుగానీ మొద్దుమాలోకం ఈమెకేం తెలుసు ప్రేమ గురించి అనుకుంటున్నావు. కదూ?” తల పక్కకు వాలుస్తూ ప్రశ్నించింది. మెడ ప్రక్కన పుట్టుమచ్చ ఆమెమీది ప్రేమతో అక్కడే ఆమె చర్మాన్ని కౌగిలించుకుని అందంగా కన్పించసాగింది.
‘కాద’న్నట్టు తలూపాను. అంతటి బాధలోనూ.
“నిజంగానే నాకు తెలీదు. పెళ్ళయినాక సుబ్బారావే చెప్పాడు ఒకరోజు. నీ కళ్ళూ, నీ చూపులూ, నన్ను ఆరాధించే తత్వం కలిగివుంటాయట. నువ్వు కూడా తనలాగే నా భక్తుడివట. భర్త ఎవరైనా భార్యకట్లా చెపుతాడా? అంతటి ఉదార హృదయుడూ, మంచివాడూ, తెలివైనవాడూ సుబ్బారావు.” అంది.
అంత విషాదంలోనూ నేను దిగ్భ్రాంతికి గురయ్యా.
సురేఖ మాట్లాడుతూనే వుంది.
“చూశావు గదూ? ఎన్ని కన్నీళ్ళు పెట్టించాను సుబ్బారావు చేత! అవన్నీ యిప్పుడు నన్ను చుట్టుముట్టాయి” అంది– కన్నీటిని వ్రేలితో తొలగిస్తూ.
పశ్చాత్తాపంలో ప్రక్షాళన పొంది ఆమె కన్నుల నుండి జాలువారుతున్న అశ్రుధారలు అవి. నాకెందుకో అవి నాకలా అన్పించలా. పవిత్ర తీర్ధంలా తోచాయి.
“నేను సుబ్బారావుతో విడిపోయినందుకు పశ్చాత్తాపపడుతున్నా ననుకుంటున్నావు నువ్వు. లేదు. ఆ విషయంలో నేనెప్పటికీ వెనక్కి చూసుకోడమనేది లేదు. స్త్రీ అనే పదం యిక్కడెందుకుగానీ, వ్యక్తిగా అతడితో సంబంధం వదులుకుని నేను నా ఆత్మగౌరవం కాపాడుకున్నాననే భావిస్తా. మరి ఈ ప్రేలాపన, ఈ మూత్రాపిండాల దానం యివన్నీ ఎందుకంటావా? మానవత్వంగల మనిషిగా నా క్షేమంకోసం పరితపించిన సుబ్బారావు మీద నాకు అచంచలమైన భక్తి. అలాగే దయ కూడా” సురేఖ దుఃఖాన్ని నిగ్రహించుకుంది. “అన్నట్టు నిన్నెందుకు పిలిపించానో తెలుసా?” అడిగింది.
“తెలీదు.” అన్నా.
“సుబ్బారావుకి ఆపరేషన్ సక్సెస్ అయింది. అతడు బతుకుతాడు. నాకు తెలుసు. కానీ, ఒకవేళ దురదృష్టం వెన్నాడి అతడికేదైనా అయితే. . .?” సురేఖ కంఠం దుఃఖంతో పూడుకుపోయింది.
“ఏదైనా అయితే బాబు బాధ్యత నన్ను తీసుకోమంటావు. అంతేకదా?” అనడిగా.
“అంతేగాదు. బాబు పేరు కూడా మార్చాలి నువ్వు.”
“అలాగే. ఏం పేరు పెట్టమంటావు చెప్పు.” అన్నా. వంగి, అనునయంగా ఆమె తలమీద చెయ్యేస్తూ.
“ఇంకేం పెడతావు? సుబ్బారావని పెట్టు. అంతకుమించిన అందమైన పేరు తెలుసా నాకీ లోకంలో. తండ్రి గుణంలో సగం లక్షణాలొచ్చినా చాలు. మెరుపులా బ్రతికేస్తాడు నా బాబు.” అంది సురేఖ నా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుంటూ.
“అలాగే. సురేఖా!” అన్నా దుఃఖోద్విగ్నుడనై ఓదార్పుగా ఆమె చేతుల మీద నేను చెయ్యేస్తూ.
క్షణం తర్వాత సురేఖ మళ్ళీ, “నేను ఇతివృత్తం చెబితే కథ రాస్తానంటావుగా. ఇప్పుడు రాయి కథ” అంది.
ఆమె చెప్పబోయేదేమిటో నాకు తెలుసు. అందుకే నేను మాట్లాడలేదు.
మళ్ళీ సురేఖే అంది. “నా బ్రతుకే నీ కథకి ఇతివృత్తం. రాయి. బహుశా మంచి కథవుతుందనుకుంటా” అటువేపు తిరిగి కన్నీరు విడిచింది.
నేను మళ్ళీ మాట్లాడలేదు. ఎందుకంటే ఆమె మాట నాకేమీ తప్పుగా అన్పించలా. నిజంగానే జీవితాన్ని కథకి కావలసినంత అతిశయంతో నింపుకుంది సురేఖ. కాదంటారా?
————-
(నా కథలు చదివి, అభినందించి, నన్ను ప్రోత్సహించి, ఆరు సంవత్సరాల తర్వాత మళ్ళీ నాచేత కథ రాయించిన “కల్హార” బ్లాగు రచయిత్రి ‘స్వాతి’గారికి కృతజ్ఞతలతో_రచయిత)
వింజమూరి విజయ్ కుమార్ గారు పుట్టింది పెరిగింది నెల్లూరు జిల్లా అల్లూరు గ్రామం. భాగ్యనగరంలో రాష్ట్ర రోడ్లు, భవనాల శాఖలో సీనియర్ అసిస్టెంటుగా ఉద్యోగం. http://abhinayani.blogspot.com అనే తన బ్లాగులో రాస్తూంటారు. కథకుడిగా ప్రముఖ తెలుగు పత్రికలలో బహుమతులు అందుకున్నారు. కథలు, చిత్రలేఖనం, తత్వమీమాంస అభిరుచులు. ‘పనిగట్టుకు సేవాకార్యక్రమాలు చేసే అవసరం లేకుండా, వృత్తిలో భాగంగానే పదమూడేళ్ళుగా డిప్యుటేషన్ పై సచివాలయంలో మంత్రుల ఆఫీసుల్లో పనిచేస్తూ, పదిమందికీ సేవచేసే భాగ్యం నాకు కలిగింది’ అని అంటారాయన.
baagundi.
Chala Baagundi. Thanks to the writer and Poddu
@ విజయకుమార్ గారు
చాలా బాగుందండి. అసలు సిసలైన కథా విషయం. ఈ తరం పోల్చుకోగలిగే అంశం. Original piece of work! గతంలో మనుషుల ఇష్టా ఇష్టాలకన్నా భాధ్యతలకే అందరూ ప్రాధాన్యం ఇచ్చేవారు. ఇప్పుడు నాది,నేను, నా పర్సనల్ స్పేస్.. వీటిని గౌరవించీ, ఎదుటి వారి పట్ల భాధ్యతాయుతంగా ఉండటం అనేది కత్తి మీద సాము లాంటిది. మనం భాధ్యతలు పంచుకోవాల్సిన సమయంలో వాళ్ళు పర్సనల్ స్పేస్లో ఉంటారు! మంచి చెడులు చెప్తుంటే తన అభిప్రాయలకి, ఇష్టాలకి వ్యతిరేకమనుకుంటారు. ఈ ఆలోచనే, మన కుటుంబ సభ్యులతో కూడా మనం నిస్సంకోచంగా,స్వేచ్చగా ఉండనినివ్వకుండా చేస్తుంది.
నేను ఎదుటివారి పట్ల భాధ్యతగా వ్యవహరించాలా,వాళ్ళకిష్టమొచ్చినట్టు ప్రవర్తించాలా అనే సంఘర్షణకి ఎప్పుడూ గురవుతాను.భాధ్యతగ వ్యవహరించకపోతే నా వ్యక్తిత్వాన్ని నిలుపుకోలేను, అంతర్ సంఘర్షణని భరించలేను. ఎదుటి వారికి ఇష్టమొచ్చినట్టు ఉండకపోతే వారికి దూరమవుతాను!
నేనో చిన్న ఐ.టి జాబ్ చేస్తునాను. ఈ రోజు ఎందుకో నెట్ లో ఏమైనా తెలుగు కథలు దొరుకుతాయేమోనని వెతికాను. దాదాపు 5 సం|| తరువాత “అహంకారి” చదివాను.
ఒక మనిషికి వ్యక్తిత్వంతో పాటు ఎదుటివారి ఆలోచనలనికూడా గౌరవించాలన్న విషయం మరోక్క సారి “అహంకారి” తో గుర్తుచేసారు…
చాలా రోజుల తరువాత మంచి కథ చదివిన feeling కలిగింది.
మీ కథ నాకు నచ్చింది. “ఇది నా జీవితం.. పూర్తిగా నా వ్యక్తిగతం” అని అనుకుని క్షణికావేశం అయితే బంధాలను లేకపోతే మనుషులనో చంపేస్తారు. ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటారు. ఇలాంటి వారు ఒక్క క్షణం ఆలోచిస్తే తమతో ఎన్ని జీవితాలు పెనవేసుకుపోయాయో తెలుస్తుంది.
మొన్నీ మధ్య మా స్నేహితురాళ్ళతో ఎదో చర్చ వచ్చి.. “Financial Independence ఉందంటూ అమ్మాయిలూ బంధాలలో ఇమడలేకపోతున్నారు” అని నా అభిప్రాయం చెప్పా.. దానికి సరిగ్గా తూగినట్టు ఉంది మీ కథ.
“కవితలల్లీ, రచనలు చేసీ…” అంటూ మీ నాయికను ప్రొజెక్ట్ చేయడం నచ్చింది. ఊహాలోకం అందంగానే ఉంటుంది, మనం మాత్రమే నిర్మించుకుంటాం గనుక. నిజజీవితంలో “నా”, “నీ”, “మన” అన్నింటికీ విలువ ఇవ్వాలి. అందుకే అది క్లిష్టమైనది.. అందమైనది.
ఓ మంచి అనుభూతి మిగిల్చింది మీ కథ. అభినందనలు.
పూర్ణిమ
మీరు ఎంచుకున్న కథాంశం బాగుందండి. కాని సురేఖ పాత్ర ను చూపించిన విధానం అంతగా నచ్చలెదండి. సురేఖ మంచి సుక్ష్మగ్రాహ్యత కలిగిన స్త్రీ అని, మానసిక పరిణితి కలిగిన స్త్రీ అని ఒక దగ్గర చెప్పారు. మరి అంత లొనె తన కొడుక్కి జ్వరం వస్తే కూడ తెలుసుకొలేని డాక్టర్ అని చెప్పారు మరోచోట.
కంట్లొ నలక పడితె డాక్టర్ అయివుండి డాక్టర్ దగ్గరికి తీసుకువెల్లడం ఎంటొ అర్థం కాలేదు. డాక్టర్ అయివుండి ఎప్పుడొ లావు అవుతానని డైటింగ్ చెయడం ఎంతొ అర్థం కాలెదు. ఈ స్త్రీ కయిన మగవాళ్ళు పొరపాటున తగలడానికి కావాలని చేతులు కాళ్లు తగిలించడానికి తేడా తెలుస్తుంది. కాని సురేఖ కి ఎందుకు తెలిదొ అర్థం కాలెదు. అంత వ్యక్తిత్వం వున్న సురేఖ దొంగతనం గా ఆపరెషన్ చేయించుకొవడం అర్థం కాలెదు.
సుబ్బారావు అహంకారి అని చుపించడానికి డాక్టర్ అయిన సురేఖ ను మరీ అంత తక్కువ చేసి చుపించనవసరం లెదెమొ అనిపిస్తుందండి.
మంచి అంశాన్ని ఎంచుకున్నారు.చాలామంది అన్వయించుకోగలిగే సమస్యల్ని చూపించారు.కధ చదువుతున్నప్పుడు మధ్య మధ్యలో సురేఖ గురించి ఎందుకు ఇంత అనవసర వర్ణన అనుకున్నాను.చివర్లో లింక్ కలిపి ఆశ్చర్యపరిచారు.మొత్తమీద కధ బాగుంది.అభినందనలు.
చాలా మంచి కథ. ఎక్కడా value judgment ఇవ్వకుండా, కేవలం పాత్రల మధ్యనున్న మానవసంబంధాలను తెలియజెప్పడం ఒక గొప్ప ప్రయత్నం.
అద్బుతంగా ఉంది విజయకుమార్ గారు. ఇంత చక్కటి కథలు రాయగలిగే మీరు ఆరు సంవత్సరాలుగా రాయకపోవటం అన్యాయం.
చాలా బాగా రాశారండీ. మంచి సంక్లిష్టమైన ఇతివృత్తం. కథకుడి గొంతుని కథనానికి వాడుకున్న తీరు చాలా బావుంది. చివరి మూత్రపిండ దానం సీనుకి ముందే ఆపేసి ఉంటే బాగుండేదేమో!
ఈ కథలో నాకు ఏదో వెగటు తగిలింది. అయినా ఎంత వద్దనుకున్నా కథ చాలా బాగుందనే అనిపిస్తావుంది. కథాంశానికొచ్చేటప్పుటికి ఈ కథలోని నీతిని అడుగడుగునా మననం చేసుకుని ఎప్పటికప్పుడు అంతశ్శోధన చేసుకోదగినదిగా వుంది. కథలో వేలుపెట్టడానికి పూనుకుంటే మటుకు పైన స్నేహగారి వ్యాఖ్య నిశితంగా వుంది. కథన్నాక ఆ మాత్రం డ్రామా వుండాల్నేమో!
@శ్రీ చావా కిరణ్ గారికి,
ఆది బ్లాగరు మీరు ముందుగా నా కథకి వ్యాఖ్య రాయడం శుభప్రదం. నాకు చాలా సంతోషాన్నిచ్చింది. కృతజ్ఞతలు.
@శ్రీనివాస్ గారికి,
కథ చాలా బాగుందన్నారు. ధన్యవాదాలు.
@ఏకాంతపు దిలీప్ గారికి,
మీ వ్యాఖ్య నన్ను ఆలోచింపజేసింది. నిజమే. పాత తరాలకీ, నేటి తరానికీ మీరు చూపిన వ్యత్యాసం నూటికి నూరుపాళ్ళూ నిజం. మనం బాధ్యతగా వుంటూనే, ఎదుటివాళ్లు యిష్టపడేలా నడుచుకోవడం అంటే రెంటినీ సమన్వయం చేసుకుంటూ జీవించడంలో ఈ అంతర్ సంఘర్షణ బహుశా వుండదనుకుంటా. మీ వ్యాఖ్యకి కృతజ్ఞతలు.
@వంశీ గారికి,
మంచి కథ చదివిన ఫీలింగ్ కలిగిందన్నారు. అంతకుమించి నాకు కావల్సిందేముంది. ధన్యవాదాలు.
@పూర్ణిమ గారూ,
కథ రాశాక ఈ కథకి స్త్రీలెలా స్పందిస్తారోనని భయపడ్డా. స్త్రీగా మీ మొదటి వ్యాఖ్య (ఈ కథకి) చదివి ‘అమ్మయ్య’ అనుకున్నా. మీరన్నమాటలు “Financial Independence ఉందంటూ…” నేనూ నిజమనే భావిస్తా. నా కథ మంచి అనుభూతి మిగిల్చిందన్నారు. అలాగే అదే వ్యాఖ్యని నా బ్లాగులో కూడా రాశారు. మీ వ్యాఖ్య కూడా నాకు మంచి అనుభూతినే మిగిల్చింది. మీకు రెండుసార్లు కృతజ్ఞతలు.
@స్నేహ గారికి,
ముందుగా మీరు వ్యాఖ్య రాసినందుకు కృతజ్ఞతలు.
ఎంతో తెలివైన వారైనప్పటికీ, తన కొడుకు ఒంట్లో కాదుగదా తన ఒంట్లో జ్వరం కూడా తెలుసుకోలేని డాక్టర్లు కూడా కొందరున్నారీ లోకంలో. M.D., చేసి, మరేదో specialization చేసి ఒక హాస్పిటల్లో పాథాలజిస్ట్ గా వున్న ఓ Expert Doctor తనికి నీళ్ళ విరేచనాలైతే మరో డాక్టరు దగ్గర చూపించుకోవడం మొన్నీ మధ్యనే నేను చూశాను. మీరు నమ్మినా నమ్మక పోయినా.
ఇదే విధంగా మీరు వేలెత్తి చూపిన కథలోని ప్రతి అంశానికీ నేను వివరణ యివ్వగలను. కానీ, యివ్వను. ఎందుకంటే ఎక్కడైనా రచయిత వివరణ యావత్తూ తన రచనని సమర్థించుకునేదిగానే వుంటుందనేది అందరికీ తెలిసిందే. అయినా, మీ తర్వాత ‘కడప’ పేరుతో వ్యాఖ్య రాసిన వారన్నట్టు కథన్నాక ఆ మాత్రం డ్రామా కూడా వుండాల్నేమో అని నేనూ అంటాను. ఏమైనా మీకు కృతజ్ఞతలు.
@రాధిక గారూ,
నేనెప్పుడూ చెప్పుకోడానికి సందర్భం రాలేదుగానీ మీ కవితలన్నా, వ్యక్తిగా మీరన్నా నాకు గౌరవం. ఎందుకంటే మీ గురించి తోటి బ్లాగర్లను అడిగినప్పుడు స్త్రీలతో సహా ప్రతివారూ మీరు స్నేహశీలి అనీ, మంచి వ్యక్తి అనే చెప్పారు. అందుకే మీ టపాలకి ఎక్కువ సంఖ్యలో వ్యాఖ్యలొస్తాయనీ అన్నారు. అలాగే మీకు స్వంత ఊరిమీద, దేశం మీద ఉన్న మమకారం గురించి కూడా నాకు తెలుసు.
మీ మంచితనమే మీకు శ్రీరామరక్ష అనుకుంటా. మీ వ్యాఖ్యకి బుణపడివుంటాను.
@మహేష్ కుమార్ గారికి,
మీరన్నట్టు value judgment యివ్వకపోవడం మంచిదే అయింది. అయితే ఈ ఘనత నాది కాదు. పొద్దు సంపాదకవర్గం శ్రీ త్రివిక్రమ్ గారిది. ఎందుకంటే నేను కథ చివర్లో judgment యిచ్చాను. ‘పొద్దు’ వారు తీసేద్దామని నాచేత తీయించేశారు.
@నాగరాజు గారూ,
మీ ప్రోత్సాహానికి సదా బుణపడి వుంటాను. మీరు సూచించినట్టు తరచుగా రాయడానికి ప్రయత్నిస్తాను. అలాగే శ్రమించి రాసే మీ రచనలన్నా నాకు చాలా ఆసక్తి.
@కొత్తపాళీ గారూ,
అసలు మీరిచ్చిన తెల్లకాగితం ఇతివృత్తంతో నేను అప్పుడే ఇంత పెద్ద కథొకటి రాయాలనుకున్నా. సమయాభావం వల్ల రాయలేకపోయా. బ్లాగులో ప్రముఖులు మీవంటి వారి వ్యాఖ్యలు నాకు ప్రోత్సాహకరం. ధన్యవాదాలు.
@‘కడప’ పేరుతో రాసిన వారికి,
ఈ కథ మీకే కాదు ప్రచురణ పూర్తయ్యాక చూస్తే నాకు కూడా కొంత వెగటు తగిలింది. దానికి కారణం బహుశా తొందర తొందరగా కథ రాసేయడం. అయినా కథా వస్తువు ఇక్కడ ప్రతివ్యక్తీ self identify చేసుకునే విధంగా వుందనుకుంటా. కృతజ్ఞతలు.
katha maanava manastatvanni chakkaga visleshichindi.kathalo freudahamni santrupti parachagalagadam ante manaku emi kaavalo telusu kani samajam daanini amodinchademo ane bhayam edi emina avari spacelo vaaru batakadam ane kotta prayogam adbutam
@ విశ్వం గారికి,
కథ విపులంగా చదివినట్టున్నారు. కృతజ్ఞతలు.
katha lo theme bagundi. kani surekha ni anthaga degrade cheyyakkaraledomo. Na ane atmabimananike mana ane sambamdhaniki madhya sangharshana vuntune vuntundi. valli
kathanu nadipinchadam bagundi kaani prolonged a lot
చాలా బాగుంది,చాలా రొజుల థరవాథ మంచి కథ చదివాను,థాంక్స్..
కొథ కథలు వ్రాస్థె నా మైల్ చయంది…
ఆల్ ది బెస్త్….